จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 4

พี่ชายของเสิ่นจูนอี๋ มีชื่อว่าเสิ่นเฟยยู่!

ไม่ว่าจะเป็นในอดีต หรือว่าในตอนนี้ ต่างก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายจอมวายร้ายแห่งเมืองเจียงไห่!

โดยเย่อู๋เทียนนั้นได้เคยสั่งสอนเขาไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

และในขณะเดียวกันนั้น เย่จินหลิงที่อยู่บนเตียงก็พลันกระอักเลือดออกมาอย่างหนัก!

ถึงขนาดที่เลือดยังกระเด็นไปเลอะเสื้อผ้าของซวงซวงด้วย

เย่ซวงซวงตกใจ ร้องไห้อย่างหนักและพูดขึ้นว่า: “คุณพ่อ!! คุณพ่อเป็นอะไรไปเหรอ!! ”

บางทีอาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก เมื่อเย่อู๋เทียนเห็นสภาพที่น่าสงสารของเย่จินหลิงแล้ว ก็เกือบที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือในทันที

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเย่จินหลิงนั้นกระทำผิดศีลธรรมและจรรยาบรรณของมนุษย์ ที่ได้ไปครอบครองว่าที่ลูกสะใภ้ของตัวเขาเองแล้ว!

เย่อู๋เทียน ก็เมินเฉยไม่รู้สึกอันใด

เพียงแต่มองดูด้วยความเย็นชา!

ขณะที่เสิ่นเฟยยู่นำตัวเด็กชายน้อยอายุหกถึงเจ็ดปีคนหนึ่งเข้ามาด้านในนั้น ก็ได้เห็นภาพที่เย่จินหลิงสลบลงไปต่อหน้าต่อตา

ขณะนั้น เสิ่นเฟยยู่ก็ถึงกลับช็อกคาที่ไปเลยทันที

แต่เมื่อเด็กน้อยมองเห็นเย่อู๋เทียนแล้ว ก็ได้หยุดร้องไห้ลง

จากนั้น ก็เบิกตาสองข้าง มองสำรวจเย่อู๋เทียนอย่างละเอียดหนึ่งรอบ แล้วก็พูดตะโกนขึ้นโดยพลันว่า: “คุณพ่อ! คุณพ่อ! คุณพ่อ! ”

แต่กลับไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อเย่อู๋เทียนได้ยินเสียงของเด็กน้อยนั้นแล้ว จิตใจกลับที่จะอดสั่นไหวไม่ได้

ในช่วงเวลาอันสั้นนี้ ยากที่จะสงบจิตสงบใจลงได้!

ฉันมีลูกชายแล้วจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

ขณะนี้เด็กน้อยที่ร้องไห้เสียใจอย่างหนักนั้น เหมือนกับตัวเขาในตอนเด็กอย่างมากเลย!

เสิ่นเฟยยู่มองไปที่เย่อู๋เทียน ด้วยความตื่นตระหนก แต่เวลานี้เย่จินหลิงได้สลบไปแล้ว จึงทำให้ไม่ได้ไปสนใจเขา

“คุณหมอ! คุณหมอล่ะ? รีบมาเดี๋ยวนี้เลย! เย่จินหลิงสลบลงไปอีกแล้ว! ” เสิ่นเฟยยู่วิ่งออกไปด้านนอก พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

หมอที่ประจำการอยู่ในปราสาทตระกูลเย่เมื่อได้ยินเสียงเรียกนี้แล้ว ก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองทันที

เวลานี้ เด็กน้อยคนนั้นก็ได้กอดขาของเย่อู๋เทียนเอาไว้แน่นโดยที่ไม่ยอมจะปล่อยมือ

เย่อู๋เทียนยื่นมือออกมาลูบไปที่ใบหน้าที่บวมแดงของเด็กน้อยคนนั้น และเอ่ยปากถามขึ้นว่า: “ทำไมเจ้าจึงเรียกฉันว่าพ่อล่ะ? ”

เด็กน้อยเช็ดน้ำตาแล้วก็พูดขึ้นว่า: “คุณ คุณก็คือพ่อของฉันน่ะสิ ฉันเคยเห็นรูปของคุณ ในบันทึกประจำวันของคุณแม่ ดวงตาของคุณคือดวงตาคู่ที่สวยงามที่สุดในโลก มีความลึกซึ้งน่าหลงใหลอย่างที่สุด! ”

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวนี้แล้ว จิตใจของเย่อู๋เทียนก็หวั่นไหวขึ้น

เรื่องราวในอดีตราวกับคลื่นน้ำ ถาโหมกระหน่ำเข้าใส่ในทันใด