จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 412

โจมตี！

โจมตีอย่างหนักหน่วง！

คำพูดของเย่อู๋เทียน เข้าในหูของเหวินไท่จี๋ ก็เหมือนกับมีประกายสายฟ้าสายหนึ่งทะลุแก้วหูของเขาแล้ว！

ทั่วทั้งศีรษะ ก็จะระเบิดแตกออก！

เหวินไท่จี๋ ราวกับบ้าคลั่งไปครึ่งหนึ่งแล้ว มองดูการเปลี่ยนแปลงภายในลานรอบๆอย่างไม่กระพริบตา！

ดอกไม้บานอย่างสวยงาม！

นอกลานบ้านราวกับฤดูใบไม้ร่วง！

ในลานบ้านราวกับฤดูใบไม้ผลิ！

เพียงแต่ สภาพการณ์ภายในลานบ้านนี้ ทั้งหมดล้วนแต่เอาทักษะทั้งชีวิตของเหวินไท่จี๋เป็นของแลกเปลี่ยน ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้！

ทักษะของตัวเอง……

เย่อู๋เทียนดูถูกดูแคลน คิดไม่ถึงว่าจะปลูกพืชไม้ดอกระย้าเหล่านี้ในลานบ้าน？

ทันใดนั้น เหวินไท่จี๋หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่า！ฮ่าๆๆๆ……”

และกรีดร้องอย่างหวาดกลัวอยู่บ่อยครั้ง

“อ๊า！”

“อ๊า！！”

เหวินไท่จี๋ยากที่จะยอมรับความจริงเช่นนี้

ก็ยิ่งยากที่จะรับได้ เพียงพริบตาเดียว ตัวเองก็กลายเป็นคนแก่ที่ธรรมดามากๆคนหนึ่งแล้ว！

ชี่แท้ในร่างกาย ไม่มีเลยแม้แต่น้อย

ก็เหมือนกับคนที่ร่ำรวยมหาศาล เพียงพริบตาเดียว ระเหเร่ร่อนตามมุมถนน กลายเป็นคนที่ใครเห็นใครก็รังเกียจ ขอทานที่ตัวเองก็รังเกียจ！

นี่มันทำให้เขารู้สึกแย่กว่าฆ่าเขาอีกนะ！

แต่มองไปยังหานจื่อเซียนและพวก

หานจื่อเซียนมองภาพฉากที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ฉู่เทียนสิงที่ขาดแค่ก้าวเดียวก็เข้าสู่แดนเจ็ด ถูกลูกชายของตัวเองพ่นไอฆ่าตายแล้ว！

เหวินไท่จี๋ที่เหมือนกับตำนานในปัจจุบันยังไงอย่างนั้น ถูกลูกชายของตัวเอง เพียงตบฉาดเดียวก็ทำลายทักษะทั้งชีวิตไปแล้ว！

ค่อนข้างมีท่วงท่าอันสง่างามของคนๆนั้น！

ไม่！

ศิษย์ได้รับการอบรมรมสั่งสอนจากครู แต่เก่งกว่าครูซะอีก！

เมื่อเทียบกันแล้ว มีแต่เหนือกว่าไม่มีด้อยกว่า！

น่าขำ！

หลายปีมานี้ตัวเอง ยังทำเพื่อปกป้องลูกชายของตัวเอง ไม่ยอมเจอกับเขา！