จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 411

เย่อู๋เทียนเกือบจะ8ปีที่ไม่ได้เจอกับเหวินไท่จี๋เลย

ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง

ช่วงเวลาที่ห่างจากกัน 8 ปี ตัวเองเจอกับเหวินไท่จี๋อีกครั้ง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็โขลกศีรษะให้กับตัวเอง！

นี่เป็นเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

กลับเห็นฉู่เทียนสิงในเวลานี้ เขาเดินมายังข้างกายของเหวินไท่จี๋แล้ว

พูดถาม

“ผู้อาวุโสเหวิน นี่คือ……”

เหวินไท่จี๋ไม่ได้สนใจฉู่เทียนสิง โขลกศีรษะให้เย่อู๋เทียนต่อไป

“7！8！9！”

“……”

ฉู่เทียนสิงไร้คำพูดไปชั่วขณะหนึ่ง

แม้ว่าจะครุ่นคิดแล้วแต่ก็ไม่สามารถเข้าใจได้

เมื่อสักครู่ ก่อนที่ตัวเองจะมาจากศูนย์กลางตี้ตู ยังเห็นเหวินไท่จี๋กำลังเล่นหมากรุกกับพ่อบุญธรรมของตัวเองอยู่เลยนะ

เพียงชั่วพริบตาเดียว เหวินไท่จี๋กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน？

และในเวลานี้

เย่อู๋เทียน ก็เดินมายังเหวินไท่จี๋ พูดกับเหวินไท่จี๋ด้วยน้ำเสียงเบาๆหนึ่งประโยคแล้ว

“อย่าเพิ่งรีบโขลกศีรษะก่อน”

เหวินไท่จี๋รีบหยุดโขลกศีรษะทันที

มองไปยังเย่อู๋เทียนอย่างไม่กระพริบตา นอกจากความลุกลี้ลุกลนบนใบหน้าแล้ว นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมืดมนอีกด้วย

เพียงหนึ่งประโยค

เขามาโขลกศีรษะให้เย่อู๋เทียน ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเย่อู๋เทียน แต่เพราะกลัวเย่ฝูถู！

ไม่เช่นนั้นล่ะก็……

เย่อู๋เทียน เป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น จะคู่ควรกับการคุกเข่าลงกราบของเขาได้ยังไงกัน？

แต่ว่า เหวินไท่จี๋เพิ่งจะเกิดความคิดเช่นนี้ พฤติกรรมต่อจากนี้ของเย่อู๋เทียน กลับทำให้เขามีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก

ก็เห็น เย่อู๋เทียนเพียงแค่พ่นลมใส่ฉู่เทียนสิง

หมอกสีขาวราวกับกระบี่！

ทันใดนั้นโจมตีทะลุลมปราณของฉู่เทียนสิง หลังจากนั้นวิ่งผ่านหน้าอกของฉู่เทียนสิงแล้ว

บนหน้าอกของฉู่เทียนสิง ก็เกิดรูเลือดขึ้นมาทันที

เส้นเลือดเลี้ยงหัวใจกำลังจะฉีกขาด！

ฉู่เทียนสิงเบิกตาโพลงแล้ว！

เหวินไท่จี๋เบิกตาโพลงแล้ว！

ทุกคนที่อยู่ในตรงนั้น ต่างก็เบิกตาโพลงทั้งหมด！

ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่า เย่อู๋เทียน จู่ ๆจะพ่นไอทำร้ายคนได้！

อีกอย่าง คนที่บาดเจ็บยังเป็นฉู่เทียนสิงอีกด้วย！

โดยเฉพาะเหวินไท่จี๋……

ยากที่จะจินตนาการจริงๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าของเย่อู๋เทียน ฉู่เทียนสิง จะอ่อนแอเช่นนี้！

อย่างที่รู้ ก่อนที่หมอดูแห่งพันธมิตรมังกรจะเสียชีวิตก็เคยพูดไว้ว่า ฉู่เทียนสิง ห่างจากแดนเจ็ดแค่ก้าวเดียวเท่านั้น！

และก็พูดว่า……

ท่ามกลางเด็กรุ่นใหม่ในโลกหล้า ฉู่เทียนสิง เป็นการมีอยู่ที่เกือบจะไม่มีคู่ต่อสู้ที่สามารถต่อกรได้！

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้？

สีหน้าของฉู่เทียนสิงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

แต่ไม่ทันได้ครุ่นคิด เขาก็บ้วนเลือดสดๆออกมากองใหญ่แล้ว！

คนทั้งคน เหมือนกว่าถูกทำลายพละกำลังเลยยังไงอย่างนั้น พละกำลังทั่วทั้งตัว กำลังถูกเซาะหายไป ด้วยความเร็วอย่างบ้าคลั่ง！

“แก……แก……”

ฉู่เทียนสิงมือจับหน้าอก มองไปยังเย่อู๋เทียนด้วยใบหน้าที่ตายตาไม่หลับ

เย่อู๋เทียนยิ้มเยาะ

“แกต้องรู้ไว้นะ แกยังไม่เข้าสู่แดนเจ็ดเลย ก็กล้ามาอวดดีต่อหน้าของฉัน！ไม่รู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไงเหรอ？”

ฉู่เทียนสิงเบิกตาโพลง

“แกเข้าสู่แดนเจ็ดแล้ว？”

เย่อู๋เทียนอธิบายอย่างไม่ยินดียินร้อน

“เพิ่งจะถึงเมื่อวานนี้เอง แต่ว่า น่าจะไม่ใช่แค่แดนเจ็ด！”

พูดแล้ว เย่อู๋เทียนเหลือบมองเหวินไท่จี๋ที่คุกเข่าลงกับพื้นแวบหนึ่ง พูดเสริมอีกหนึ่งประโยค

“อย่างเช่น ก็เหมือนเขาแบบนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนแปด แต่ในสายตาของฉัน เหมือนว่า ก็เป็นเพียงเท่านี้！”

ฉู่เทียนสิงถอยหลังลงไปก้าวหนึ่งทันที

ส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่！เป็นไปไม่ได้！แม้ว่าแกจะมีธาตุหยางบริสุทธิ์ ผลการฝึกตนของแกก็ไม่มีก้าวหน้าเช่นนี้……”

กลับไม่รอให้ฉู่เทียนสิงพูดจบ

ฟิ้ว！

เย่อู๋เทียน พ่นหมอกขาวหนึ่งสายออกมาอีกครั้ง

หมอกขาวราวกับกระบี่！

โดนระหว่างคิ้วของฉู่เทียนสิงพอดี！

ระหว่างคิ้วของฉู่เทียนสิง มีสีแดงนิดหน่อย คนทั้งคน ราวกับโดนฟ้าผ่า ก็ล้มลงกับพื้นเช่นนี้แล้ว

คนไม่สำคัญอย่างเขาเช่นนี้ แม้ว่าเมื่อสักครู่เขาจะพูดจาทำให้หานจื่อเซียนและเสิ่นรั่วชิงอัปยศอดสู เย่อู๋เทียนก็ไม่อยากเสียเวลากับเขาแม้แต่เสี้ยวนาที

สี่คำ！

ฆ่าแล้วก็จบ！

หลังจากที่จัดการฉู่เทียนสิง เย่อู๋เทียนก็มองไปยังเหวินไท่จี๋แล้ว

ถามออกมาหนึ่งประโยคอย่างไม่แยแส

“ฟังความหมายเมื่อสักครู่นี้ของฉู่เทียนสิง สาเหตุที่เขามาที่นี่ ก็เป็นเพราะว่าแกและพ่อบุญธรรมคนนั้นของเขาบงการ？”

เหวินไท่จี๋พูดไม่ออก

ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง

ตระกูลเย่เผ่าโบราณ ไม่เพียงแต่เย่ฝูถูมีผลการฝึกตนที่น่ากลัวเช่นนี้ แม้แต่ลูกชายของเขา เย่อู๋เทียน ก็น่าหวาดกลัวเช่นนี้เหมือนกัน！

ถ้าหากตัวเองพูดความจริงออกมา เย่ฝูถูจะฆ่าตัวเองหรือเปล่า มันไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญคือ เย่อู๋เทียนตรงหน้า จะต้องฆ่าตัวเองแน่นอน！

เย่อู๋เทียนเห็นเหวินไท่จี๋ไม่พูดไม่จา ส่งเกตเขาตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง

เหมือนว่าแค่แวบเดียวก็มองอะไรบางอย่างออกแล้ว

สายตาของเย่อู๋เทียน

เยือกเย็นเหมือนนรก

“ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว ยาทะลวงชีพจรเหล่านั้นที่ฉันเก็บไว้ในคลังยาในตอนแรก คิดไม่ถึงว่าแกจะกินเพียงผู้เดียว ！”

เหวินไท่จี๋ไม่สนใจที่จะคิดอย่างอื่น ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่ ไม่ ฉัน ฉันเปล่านะ！”

เย่อู๋เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น

“ดูสภาพของแกแล้ว แก หลอกฉันไม่ได้！แน่นอนว่า เมื่อแปดปีก่อน แกหลอกได้！ตอนนี้ แกหลอกไม่ได้”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียน ยกมือกดบนหน้าอกของเหวินไท่จี๋แล้ว

ถามอย่างเย็นชา

“ตอนนี้ ฉันขอถามแกเรื่องหนึ่ง หลายปีมานี้ เคยทำเรื่องที่ทำลายผลประโยชน์ของประเทศหลงไหม？”

เหวินไท่จี๋ได้ฟังคำนี้ ก็คิดถึงเรื่องหนึ่งได้ทันที

ครั้งหนึ่ง ตัวเองเคยเอายาเม็ดเสวียนเมี่ยวที่เย่อู๋เทียนเก็บไว้ในคลังยา มอบให้เจ้านิกายของนิกายเทียนอิงสามสี่เม็ด ทำให้นิกายเทียนอิงเพิ่มผู้พิทักษ์สามสี่คนที่ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์

และผู้พิทักษ์ทั้งสามสี่คน เห็นได้ชัดว่าเคยทำเรื่องที่อันอันตรายต่อประเทศหลงมาก่อน

แต่ว่า เหวินไท่จี๋ไม่บอกเรื่องเหล่านี้กับเย่อู๋เทียนแน่นอน แต่ เหวินไท่จี๋เพิ่งจะยืนกรานไม่ยอมรับ！

จู่ ๆ ก็รู้สึกถึง

ชี่แท้ที่ทรงพลังภายในตัวเหล่านั้น ทะลักไปยังกลางกะโหลกศีรษะของตัวเองอย่างบ้าคลั่งทั้งหมด！

เย่อู๋เทียน……

กำลังใช้ประโยชน์จากพลังแก่นม่วงดูดซับพละกำลังของเขา！

เพียงครู่หนึ่ง ทั้งตัวของเหวินไท่จี๋มีพละกำลังเพียงพอที่จะแหกกฎ ตกเข้าไปสู่ในกำมือของเย่อู๋เทียนแล้วโดยสิ้นเชิง

พละกำลัง4 ชั่วอายุคนนะ！

เพียงแค่ก้าวเดียว ก็เข้าสู่แดนเก้าตามตำนานเล่าขานได้！

แต่คิดไม่ถึงว่า ในช่วงเวลาสั้นๆ จู่ ๆกลายเป็นทำแทนคนอื่นให้ตัวเองลำบากเสียเปล่า！

ในเวลานี้ เหวินไท่จี๋จะบ้าคลั่งแล้ว！

บำเพ็ญอย่างยากลำบากมาทั้งชีวิต หลังจาก 100ปี ได้สร้างหอหมากรุก โดยเอากลุ่มคนเป็นหมาก

เดิมทีคิดว่า วันนี้จะได้กินรากกระดูกของเย่อู๋เทียนทั้งตัว ก้าวเข้าสู่แดนเก้า！

แล้วค่อยไปวัดอี่เซียน โดยกินรากกระดูกทั้งตัวของกัวเถาจือเป็นอาหาร ก้าวเข้าสู่แดนสิบ กลายเป็นเทพกลายเป็นปิศาจ！

แต่วันนี้……

กลับว่าตกต่ำลง……

คว้าน้ำเหลว ไม่ได้รับผลสำเร็จหรือสิ่งตอบแทนอะไรเลย！

ความคิดอันแล้วอันเล่า สาดส่องมาจากในสมองของเหวินไท่จี๋อย่างบ้าคลั่ง

ดวงตาของเหวินไท่จี๋ แทบจะถลนออกมาจากเบ้าตาแล้ว จ้องเขม็งเย่อู๋เทียน เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ผลการฝึกตนทั้งชีวิต ผลการฝึกตนทั้งชีวิตของฉัน คิดไม่ถึงว่าจะถูกแกปล้นจนเกลี้ยง！แกมันหลอกลวงลบล้างบรรพจารย์ จู่ๆ ทำลายต้าเต๋าของฉัน！”

เย่อู๋เทียนไม่แม้แต่จะมองเหวินไท่จี๋เลย

เพียงแค่เหยียบทันที

ปราณจิตนับไม่ถ้วน กระจัดกระจายออกมา โดยอาศัยฝ่าเท้าของเย่อู๋เทียนเป็นใจกลาง

เดิมทีท่ามกลางลานบ้านที่เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ร่วง

ผู้คน

เห็นดอกไม้บานแล้ว！

ดอกไม้ที่ใต้กำแพง ดอกไม้นานาชนิดบานสะพรั่ง

บนหลังคาที่อยู่ระหว่างลานบ้านนั้น มีเถาวัลย์เขียวเลื้อยออกมา

และในเวลานี้ เย่อู๋เทียนถึงจะมองไปยังเหวินไท่จี๋แวบหนึ่ง

“ผลการฝึกตนทั้งชีวิตของแก？คู่ควรที่จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับผลการฝึกตนของฉัน？แต่ว่าเห็นในลานบ้านแห่งนี้ ลมฤดูสารทกวาดยอดไม้หวิวหวู่ เอาผลการฝึกตนทั้งชีวิตของแก รดน้ำต้นไม้เท่านั้น！”