จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 426

ได้ยินคำพูดของกัวจื่อจู๋ เย่เทียนค่อยๆหรี่ตาลง

ขณะที่เย่เทียนกำลังรับสาย เขาใช้มืออีกข้างหนึ่ง รักษาโจวจิ้นยวนที่เต็มไปด้วยเลือด

จะพูดให้ถูกต้อง ก็คือด้วยวิธีผนึกจุดฝังเข็ม เพื่อที่จะห้ามเลือดโจวจิ้นยวน

ด้วยวิธีนี้ โจวจิ้นยวนก็จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา

หลังจากที่ได้ยินชื่อกัวเถาจือ

โจวจิ้นยวนถึงขั้นที่ว่าไม่สนใจความเจ็บปวดที่รุนแรงจากบาดแผลที่โดนกระบี่ทั่วร่างกาย สีหน้าเปลี่ยนไปมาก

ทันใดนั้น อารมณ์ก็ตึงเครียดถึงขีดสุด!

แม้ว่าโจวจิ้นยวนไม่รู้ กัวจื่อจู๋ได้รับบาดเจ็บจากเย่อู๋เทียนแล้ว

กลับไม่รู้เลย ว่ากัวจื่อจู๋ได้ยอมจำนนต่อเย่อู๋เทียนไปแล้ว!

ตอนนี้ได้ยินกัวจื่อจู๋บอกเย่อู๋เทียนว่า กัวเถาจือกำลังจะส่งกัวจื่อจู๋กลับไปที่วัดอี่เซียน

ความคิดแรกที่แวบเข้ามา...

ก็คือความหวาดผวา

หนึ่งประโยค

โจวจิ้นยวนรู้จักความแข็งแกร่งของกัวเถาจือเป็นอย่างดี

พูดได้เลยว่า...

อยู่ท่ามกลางหอหมากรุก เหวินจือฉวนที่เพิ่งจะถูกเย่อู๋เทียนกำจัดได้อย่างง่ายดาย เก่งใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะ?

แต่ว่า...

ถ้าหากกัวเถาจือลงมือจัดการเหวินจือฉวน ก็ได้อย่างง่ายดายเช่นกัน

และก็พูดได้ว่า

สำหรับโจวจิ้นยวนแล้ว

ถึงแม้ว่าเย่อู๋เทียนจะเก่งกว่านี้อีก ก็แค่เท่ากับกัวเถาจือเท่านั้นเอง!

และในเมื่อสองคนนั้นมีความแข็งแกร่งเท่ากัน ก็หมายความว่า ถ้าหากเย่อู๋เทียนกับกัวเถาจือเป็นศัตรูกัน...

ถ้างั้น ทั้งสองคนจะต้องเข้าสู่สถานการณ์ที่ต่างคนต่างฆ่ากันไม่ได้!

แต่ปัญหาคือ……

วัดอี่เซียนนอกจากกัวเถาจือแล้ว ยังมีคนชราอีกสองสามคนที่ไม่ได้จัดการกันง่ายๆ！

ถ้าพวกเขาร่วมมือกับกัวเถาจือเพื่อต่อกรกับเย่อู๋เทียน……

ถ้างั้น เย่อู๋เทียน……

เป็นไปได้มากว่าเขาจะตายที่ยอดเขาเอ๋อเหมย!

เมื่อคิดเช่นนี้ โจวจิ้นยวนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง จับชายแขนเสื้อของเย่อู๋เทียนไว้แน่น

เย่อู๋เทียนกลับคิดว่า โจวจิ้นยวนมีพฤติกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นเพราะอาการบาดเจ็บของเขา ก็เลยไม่ได้สนใจ

กัวจือจู๋ที่อยู่ปลายสายไม่ได้ยินการตอบรับจากเย่อู๋เทียน เสียงของเขาก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น

“ชิงตี้! ฉันไม่ได้โกหก! กัวเถาจือ เพิ่งให้นกพิราบส่งจดหมายถึงฉัน ให้ฉันรีบกลับไปยังวัดอี่เซียน!”

เมื่อสักครู่สาเหตุที่เย่อู๋เทียนไม่ตอบกลับกัวจือจู๋ในทันที

เพราะไม่มีเหตุผลอื่น

เพียงแค่นาทีที่ได้ยินกัวจือจู๋พูดถึงกัวเถาจือ ในสมองของเย่อู๋เทียน ก็ปรากฏคำสองคำขึ้นมาในใจทันที

เส้นลมปราณมังกร!

ยกเว้นแต่เย่อู๋เทียนเองที่เข้าใจเส้นลมปราณมังกร

ตามที่เย่ฝูถูกล่าวก่อนหน้านี้

ในโลกนี้ มีเส้นลมปราณมังกร 99 เส้น บ่อน้ำเก่าในบ้านหลังเก่าที่ซอยหลัวฝู เป็นเพียงหนึ่งในนั้นเท่านั้นเอง!

แล้วหนึ่งในนั้น อยู่ที่ส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมย

ควบคุมโดยกัวเถาจือ!

และก็พูดได้ว่า……

ก่อนที่จะไม่ได้เจอกัวเถาจือ ตนมีเหตุผลที่จะสงสัยว่า ความแข็งแกร่งของกัวเถาจือ อาจจะมีมากกว่าตัวเอง!

คิดถึงจุดนี้ เย่อู๋เทียนจึงถามกัวจือจู๋ปลายสายไปประโยคหนึ่ง

“งั้นคุณคิดอย่างไร?”

กัวจือจู๋ตอบด้วยความตื่นเต้น

“ฉัน ฉันไม่ได้คิด ฉัน ตอนนี้ฉันเต็มใจอยู่ตี้ตู ฉันได้สาบานไว้แล้ว ว่าชีวิตนี้ จะยอมเป็นมือเป็นเท้าให้ท่าน เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านมีต่อฉัน!”

เย่อู๋เทียนพูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยสีหน้าปกติ

“พูดอะไรที่มีประโยชน์หน่อย”

กัวจือจู๋สงบลงเล็กน้อย แต่เสียงยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย

“ฉันพูดกับกัวเถาจือแบบนี้ ฉันบอกว่า ไม่ว่าท่าน หรือแม่ของท่าน ต่างก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของฉันแล้ว อีกอย่าง การตายของหลี่หานหู ฉันก็ไม่ได้บอกกัวเถาจือ ฉันแค่บอกเธอว่า แผ่นหินสมบัติที่เธอต้องการยังไม่มีเบาะแสอะไร ฉันยังต้องไปหาที่ตีนเขาอีกสองสามวัน ถึงจะกลับไปได้!”

เย่อู๋เทียนถาม

“กัวเถาจือมีปฏิกิริยาอะไรอีกล่ะ?”