จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 43

เมื่อคำพูดนี้ออกมา

ตูม!

บรรยากาศที่นี่ก็ระเบิดขึ้นในทันที

“เย่อู๋เทียน! จริงๆ แล้วเป็นอาจารย์ของลูกสาวผู้นำ?”

“มิน่าเล่า เขาถึงเรียกภรรยาผู้นำว่าพี่สะใภ้!”

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ ตระกูลเย่แห่งเจียงไห่ ไม่ใช่กำแพงที่พังทลาย แต่ทั้งตระกูลเป็นเพราะเย่อู๋เทียนยกระดับอีกครั้ง!”

“น่ากลัวเกินไปแล้ว!”

บรรดานักธุรกิจทั้งหมดในที่นี้ เวลานี้ในใจล้วนตกใจสุดขีด

จนถึงขณะนี้พวกเขาเพิ่งเข้าใจ

ต่างคนต่างน่าขำอะไรเช่นนี้!

ก่อนหน้านั้นยังคิดจะฉวยโอกาสตอนที่ตระกูลเย่หมดสิ้นอำนาจ พยายามจะมาโจมตีตระกูลเย่และควบรวบ......

นี่เป็นเรื่องน่าตลกอย่างยิ่ง!

มองเย่จื่อหลงอีกครั้ง

แค่ก้าวเดียว ก็ต้องเซลงกับพื้น

ทั้งตัวตกตะลึงไปหมดแล้ว

เพิ่งจะตบเสิ่นจูนอี๋ผู้หญิงต่ำช้าคนนั้น ไม่ได้เกิดโทสะ ทั้งหมดเป็นการมองใบหน้าของภรรยาผู้นำสูงสุดของประเทศมังกร

ตอนนี้ถูกโล่หวางตบติดๆ กัน

อยากโกรธ ก็ไม่มีโอกาสแล้ว

เพราะไม่น่าเชื่อไปหมดเลย ตัวเขาเองถูกโล่หวางตบหน้าล้มลงอันตรายจริงๆ

ใบหน้ามีอาการปวดแสบปวดร้อน

ทั้งหัวก็เหมือนกับถูกรถชน

โล่หวางเป็นรุ่นผู้หญิงคนเดียว แม้ว่าจะเป็นหนึ่งในร้อยนายพลของประเทศมังกรแล้ว ความแข็งแกร่งในมือแข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร?

เมื่อสามปีที่แล้ว เธอทะลวงผ่านอาณาเขตพลังแปลงไปแล้ว

ตอนนี้เป็นจุดสูงสุดของพลัง!

และอีกเพียงครึ่งก้าวก็สามารถบรรลุถึงพลังตันในตำนาน!

ด้วยการตบทำเอาตัวเองหน้ามืด?

แล้วยัง......

เธอเรียกเย่อู๋เทียนว่าอะไรนะ?

อาจารย์?

ใบหน้าของเย่จื่อหลง ดุร้ายถึงขีดสุดและมองขึ้นไปที่โล่หวาง

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความบึ้งตึง

แต่ในวินาทีต่อมา ใบหน้าของเขากลับปรากฏรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา

“ฮ่าๆ......”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ......”

หัวเราะขึ้นมา ทำให้คนรู้สึกตึงเครียดอย่างสุดขีด

โล่หวางเห็นว่าเย่จื่อหลง จู่ๆ ก็กลายเป็นบ้าเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเป็นไปได้ยังไง ความรู้สึกกลัวก็โผล่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

เสียงหัวเราะของเย่จื่อหลงกลับยิ่งเปลี่ยนเป็นดังขึ้น

ก้องไปทั่วห้องโถง

เสียงของเขา ราวกับเสียงหัวเราะของปีศาจ

ภรรยาของผู้นำสูงสุดที่มองดูฉากนี้ ก็ขมวดคิ้วและเตือนโล่หวางด้วยเสียงต่ำหนึ่งประโยคหนึ่ง

“กลับมา!”

โล่หวางเหลือบตามองและไม่ได้ฟังคำเตือนจากแม่เลย

จ้องเย่จื่อหลงตาไม่กะพริบ

“คุณหัวเราะอะไร?”

เย่จื่อหลงไม่ได้ตอบ

และยังคงหัวเราะอยู่

ในห้องโถงงานศพขนาดใหญ่ เพราะว่าพฤติกรรมที่วิกลจริตของเย่จื่อหลงในขณะนี้ ความเย็นก็ยิ่งเย็นขึ้นเล็กน้อย

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ......”

เย่จื่อหลงหัวเราะไปด้วย ยืดกล้ามเนื้อออกไปด้วย

สีหน้ายิ่งดำมืดขึ้นเรื่อยๆ เส้นเลือดบนขมับค่อยๆ ปูดโปน แขนทั้งสองข้างก็หนาขึ้นกว่าเดิม ราวกับถูกเหล็กเส้นพันรอบ

พลังที่แสดงออกมาราวกับสายรุ้ง มารและพระเจ้า!

ทุกคนที่นี่นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ล้วนเห็นการเปลี่ยนแปลงของเย่จื่อหลง ใบหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ในสมอง คิดได้เพียงสองคำเท่านั้น

น่ากลัว!

เอลลี่ในฐานะที่เป็นว่าที่ภรรยาของเย่จื่อหลง เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ของเย่จื่อหลงแล้ว ในดวงตากลับเต็มไปด้วยแสงสว่าง

นี่แหละคือผู้ชายในอนาคตของเธอ!

หนึ่งในสิบสองเทพแห่งวิหารจอมเทพยอมรับเป็นศิษย์และประทานยาต้องห้ามให้!

มีพลังพิเศษ!

ในที่สุดเย่จื่อหลงก็ส่งเสียงไปทางโล่หวาง

“คุณ รู้จักคำว่าตายไหม ว่าควรจะเขียนยังไง?”

“คุณ ไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใครน่ะ?”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ......”

โล่หวางรู้สึกตึงเครียดอยู่ครู่หนึ่ง

มองไปทางเย่อู๋เทียนโดยไม่รู้ตัว!

เย่อู๋เทียนมองเย่จื่อหลงอย่างไม่แยแส

บางคนก็ไม่ได้คาดหวังว่า เย่จื่อหลงในตอนนี้จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบังคับพลังของยาต้องห้ามจนบรรลุถึงขอบเขตพลังตันครึ่งหนึ่งแล้ว

เพียงแต่น่าเสียดาย เป็นผลของการพยายามฝืนกฎเกณฑ์ธรรมชาติของวิหารจอมเทพ

เย่อู๋เทียนมองความวิกลจริตของเย่จื่อหลง

“ฉัน อยากตีคุณให้ตาย!”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“มันยังไม่สายเกินแก้ ฉันสามารถช่วยชีวิตคุณได้”

การแสดงออกของเย่จื่อหลงนั้น ทำราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก

ทันใดนั้น ก็เอาป้ายคำสั่งหยกออกมาจากอ้อมแขน

“คำสั่งนี้เป็นคำสั่งประกาศของเทพทั้งสิบสองของวิหารจอมเทพ!”

เย่จื่อหลงก็ลอยออกไปข้างนอกสามสิบเมตร

ว้าว!

เลือดสีดำพุ่งออกจากปาก!

ไม่ทันที่เย่จื่อหลงจะตอบสนอง ในระยะสามสิบเมตร เย่อู๋เทียนก็ก้าวไปข้างหน้า

นิ้วเท้าขยับ

ป้ายคำสั่งของเทพเจ้าทั้งสิบสองแห่งวิหารจอมเทพร่วงลงพื้นจากมือของเย่จื่อหลง และถูกเตะเข้าไปในปากของเย่จื่อหลง

หลังจากนั้นไม่นาน เย่อู๋เทียนก็ขยับร่างกายอีกครั้ง

เท้าอีกข้างหนึ่งเหยียบไปบนปากเย่จื่อหลง

เสียงของเย่อู๋เทียนเย็นชา

“ปากของคุณมันสกปรกเกินไปแล้ว!”

ภายใต้พลังอำนาจของเย่อู๋เทียน โดยไม่คาดคิดเย่จื่อหลงก็ได้กลืนป้ายคำสั่งหยกเข้าไปในท้อง

เงียบ!

เงียบกริบ!

ทั่วใบหน้าของเย่จื่อหลงเป็นสีม่วงดำราวกับมันฝรั่ง

มองไปนัยน์ตาของเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ!

แต่ก็ไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่น้อย

ในที่นี้

เงียบมากแม้เข็มตกยังได้ยิน

เมื่อเผชิญกับฉากตรงหน้า สิ่งที่น่าตกใจที่สุดกลับไม่ใช่นักธุรกิจเหล่านั้นที่นี่

ยิ่งไม่ใช่คุณนายโล่และโล่หวาง!

แต่เป็นบุคคลสำคัญระดับโลกทั้งหมดที่ตามเย่จื่อหลงมา

โดยเฉพาะเอลลี่

ตอนนี้ใบหน้าที่สละสลวยก็ซีดเผือด

ใบหน้าซีดราวกับกระดาษเปล่า

สมองก็ว่างเปล่าไปหมด

พลังของเย่จื่อหลง เธอรู้

ที่สุดของพลัง!

ยิ่งไปกว่านั้นอาจจะเป็นพลังตันครึ่งหนึ่ง!

ต่อหน้าเย่อู๋เทียน จะอ่อนแอเช่นนี้ได้ยังไง?

คำพูดต่อไปของเย่อู๋เทียน

กลับทำให้เอลลี่รู้สึกหมดหวัง

"แขกก็คือแขก ในเมื่อพวกคุณชอบสร้างความวุ่นวายขนาดนี้ งั้น ก็ทิ้งไปเถอะ"

“นอกจากนี้เย่จื่อหลงได้ฆ่าคนในประเทศมังกรของฉัน ถึงแม้ว่าคนตายจะไม่ใช่พลเมืองของประเทศมังกรของฉัน แต่ก็ทำให้แผ่นดินประเทศมังกรของฉันต้องแปดเปื้อน”

“คนตาย เป็นคนประเทศที่มีอำนาจใช่มั้ย?”

“ต้องให้คำอธิบาย!”

“สำหรับเย่จื่อหลงผู้นี้......”

“จื่อตง, มู่จือ ถลกหนังเขาแล้วโยนออกไป!”