จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 449

หลังจากได้ยินประโยคนี้ หนานกงเหยียนรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!

พ่อครัว?

หวงฝู่เจิ้งฉี พ่อบุญธรรมของตนเอง กลายเป็นพ่อครัวของเย่อู๋เทียนตั้งแต่เมื่อไหร่?

และวินาทีนี้

เย่อู๋เทียนชี้นิ้วออกไป

ชี้ไปที่ระหว่างคิ้วของหนานกงเหยียน

บูม!

ทันใดนั้น หนานกงเหยียนรู้สึกถึงพลังรุนแรงที่ไม่อาจต้านทานได้ พุ่งไปที่กระดูกหน้าผากของตนเอง

สูญเสียพลังบำเพ็ญไปทั้งหมด!

จากยอดฝีมือรุ่นหลังอันดับต้น ๆ ของวัดอี่ซียน กลายเป็นคนพิการ!

ชี่แท้ในร่างกายหายไปในชั่วพริบตา...

มลายหายไปหมด!

สายตาของเขาหม่นหมองอย่างรวดเร็วเช่นกัน!

สีหน้าของหนานกงเหยียนขาวซีด เขามองเย่อู๋เทียนราวกับต้องการจดจำรูปลักษณ์ของเขาไว้ในใจ

ชาติหน้า ให้เขาชดใช้ด้วยชีวิต!

ขณะเดียวกัน

ความหวาดกลัว และความตกใจ ประกายผ่านดวงตาของเขา

เสียใจ!

เสียใจสุดขีด!

เขาไม่ควร ไม่ควรออกมาจากเขาเอ๋อเหมย ในช่วงเวลาสำคัญที่วัดอี่ซียนกำลังเปิดรับลูกศิษย์!

ตอนนี้เป็นไงล่ะ

ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!

รองเจ้าอาวาสที่สง่างามของวัดอี่ซียน กำลังจะถูกจำคุกเหมือนอาชญากรทั่วไป!

มันทรมานยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก!

หนานกงเหยียนมองเย่อู๋เทียนด้วยความอาฆาตแค้น สุดท้ายกล่าวว่า

“นามสกุลของผมคือหนานกง ถึงแม้ผมจะเป็นลูกชายที่ถูกตระกูลหนานกงทอดทิ้ง แต่ผมก็ใช้นามสกุลหนานกงเหมือนกัน!”

เย่อู๋เทียนไม่ได้ใส่ใจ

สะบัดมือ

ทำให้หนานกงเหยียนล้มลงบนพื้น

วินาทีต่อมา ป้ายสัญลักษณ์ที่อยู่บนร่างของหนานกงเหยียน ก็ปรากฏอยู่ในมือเย่อู๋เทียน

ป้ายสัญลักษณ์สีทอง!

สลักคำว่าหงส์ร่อนมังกรรำ เป็นอักษรเสี่ยวจ้วน!

วัดอี่ซียนแห่งเขาเอ๋อเหมย

หวงฝู่เหยาเดินมาด้วยความอกสั่นขวัญแขวน หลังจากเธอเห็นป้ายสัญญาลักษณ์ที่อยู่ในมือของเย่อู๋เทียนชัดเจนแล้ว

ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

“นึกไม่ถึงว่าหนานกงเหยียน จะกลายเป็นรองเจ้าอาวาสของวัดอี่ซียนจริง ๆ!”

เย่อู๋เทียนถามกลับ

“ทำไม เก่งมากเหรอ?”

หวงฝู่เหยารู้สึกสั่นสะท้าน อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

วัดอี่ซียน……

ไม่เก่งเหรอ?