จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 452

ขณะนี้ ไม่เพียงแค่สีหน้าของโจวซีเย็นชาเท่านั้น

สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องโถงเย็นชาอย่างน่าประหลาด!

ส่งผลให้อุณหภูมิในห้องโถง.....

กลายเป็นเยือกเย็นอย่างยิ่ง!

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสยู่ฉานที่ยืนอยู่ข้างโจวซีด่าด้วยความโมโห

“กัวเถาจือ! ผู้หญิงสารเลว! ผู้หญิงสารเลวที่สมควรตาย! ทำไมเธอยังมีหน้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้? วัดอี่เซียนแห่งเขาเอ๋อเหมยของพวกเรา มีกฎเหล็กว่าห้ามฆ่ากันเอง! แล้วคุณก็มาซ่อนตัวอยู่ที่ตี้ตูเป็นเวลานานหลายปีแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยคุณอีก! เธอไม่กลัวว่าอาจารย์ที่อยู่ในหลุมศพ จะไปหักคอเธอเหรอ?!”

หลังจากกล่าวจบ

ลูกศิษย์หญิงอีกคนหนึ่งกล่าวด้วยความโมโห

“ถูกต้อง! กัวเถาจือ สมควรตายจริง ๆ! สิ่งที่เธอส่งมามันไม่ใช่คำเชิญหรอก? มันเป็นการข่มขู่ชัด ๆ! ไปก็ตาย ไม่ไปก็ตาย! บัดซบ! เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นเธอแย่งชิงตำแหน่งเจ้าอาวาสของท่านไป ตอนนี้ยังมีหน้าใช้ฐานะเจ้าอาวาส สั่งให้ท่านกลับ ฉันคิดว่าเธอคงกลัวถูกเหล่าวีรบุรุษในโลกยุทธจักรหัวเราะเยาะว่าเธอแย่งชิงตำแหน่ง”

“ทำเรื่องขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องการหน้าอีก?”

โจวซีกวาดสายตามองทุกคน และกล่าวทันทีว่า

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเราได้!”

ผู้อาวุโสยู่ฉานเดาได้ทันทีว่าคนที่โจวซีพูดถึงคือใคร แต่เธอกลับถอนหายใจ

“ชิงตี้ไม่ใช่สมาชิกวัดอี่เซียนของพวกเรา และเขาก็ไม่ใช่สมาชิกของสำนักใหญ่สิบอันดับในโลกยุทธจักรอีกด้วย ถ้าเขาเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ จะกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน และแม้แต่สำนักเจินอู่และกองกำลังอื่น ๆ อาจจะต้องการชีวิตเขา!”

เมื่อโจวซีได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนเธอจะหมดกำลังใจ

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขอความยุติธรรมให้พวกเราได้แล้วใช่ไหม? คนสารเลวหวงฝู่ซิงถู ไม่รู้ว่ากัวเถาจือให้ประโยชน์อะไรเขา ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาถึงได้รับใช้เธออยู่ในวัดอี่เซียนตลอด! มีคนสารเลวหวงฝู่ซิงถูอยู่ที่นั่น เกรงว่าถึงแม้ชิงตี้จะเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ พวกเราก็ไม่มีหวังที่จะมีชีวิตรอด!”

ผู้อาวุโสยู่ฉานถอนหายใจ

“อยู่หรือตายแล้วแต่ฟ้าลิขิตเถอะ! ชิงตี้สามารถรับปากคำขอของท่าน ถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว! ถ้าลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก พวกเราจะกลายเป็นคนไร้คุณธรรม!”

โจวซีพยักหน้า

“คงต้องเป็นเช่นนั้น”

หลังจากผู้อาวุโสยู่ฉานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เตือนโจวซี

“เจ้าอาวาส ฉันคิดวิธีที่จะสามารถช่วยให้วิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว! ถ้าวิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์ อย่างน้อย ถึงแม้เมื่อท่านพบเจอกัวเถาจือแล้ว ก็มีโอกาสที่จะรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ได้!”

ดวงตาของโจวซีเป็นประกาย และรีบถามอย่างรวดเร็ว

“วิธีอะไร?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานหยุดครู่หนึ่ง โบกมือให้ลูกศิษย์หญิงที่อยู่ในห้องโถง

“พวกคุณออกไปก่อน”

หลังจากทุกคนออกไปแล้ว

โจวซีถามอีกครั้ง

“วิธีอะไร? ทำไมคุณต้องปิดเหล่าลูกศิษย์ด้วย?”

สีหน้าของผู้อาวุโสยู่ฉานอึดอัดเล็กน้อย โน้มตัวไปข้างหูของโจวซีอย่างเงียบ ๆ และกล่าวเบา ๆ

“วิชาหยินหยางสราญรมย์!”