จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 452

ขณะนี้ ไม่เพียงแค่สีหน้าของโจวซีเย็นชาเท่านั้น

สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องโถงเย็นชาอย่างน่าประหลาด!

ส่งผลให้อุณหภูมิในห้องโถง.....

กลายเป็นเยือกเย็นอย่างยิ่ง!

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสยู่ฉานที่ยืนอยู่ข้างโจวซีด่าด้วยความโมโห

“กัวเถาจือ! ผู้หญิงสารเลว! ผู้หญิงสารเลวที่สมควรตาย! ทำไมเธอยังมีหน้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้? วัดอี่เซียนแห่งเขาเอ๋อเหมยของพวกเรา มีกฎเหล็กว่าห้ามฆ่ากันเอง! แล้วคุณก็มาซ่อนตัวอยู่ที่ตี้ตูเป็นเวลานานหลายปีแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยคุณอีก! เธอไม่กลัวว่าอาจารย์ที่อยู่ในหลุมศพ จะไปหักคอเธอเหรอ?!”

หลังจากกล่าวจบ

ลูกศิษย์หญิงอีกคนหนึ่งกล่าวด้วยความโมโห

“ถูกต้อง! กัวเถาจือ สมควรตายจริง ๆ! สิ่งที่เธอส่งมามันไม่ใช่คำเชิญหรอก? มันเป็นการข่มขู่ชัด ๆ! ไปก็ตาย ไม่ไปก็ตาย! บัดซบ! เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นเธอแย่งชิงตำแหน่งเจ้าอาวาสของท่านไป ตอนนี้ยังมีหน้าใช้ฐานะเจ้าอาวาส สั่งให้ท่านกลับ ฉันคิดว่าเธอคงกลัวถูกเหล่าวีรบุรุษในโลกยุทธจักรหัวเราะเยาะว่าเธอแย่งชิงตำแหน่ง”

“ทำเรื่องขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องการหน้าอีก?”

โจวซีกวาดสายตามองทุกคน และกล่าวทันทีว่า

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเราได้!”

ผู้อาวุโสยู่ฉานเดาได้ทันทีว่าคนที่โจวซีพูดถึงคือใคร แต่เธอกลับถอนหายใจ

“ชิงตี้ไม่ใช่สมาชิกวัดอี่เซียนของพวกเรา และเขาก็ไม่ใช่สมาชิกของสำนักใหญ่สิบอันดับในโลกยุทธจักรอีกด้วย ถ้าเขาเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ จะกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน และแม้แต่สำนักเจินอู่และกองกำลังอื่น ๆ อาจจะต้องการชีวิตเขา!”

เมื่อโจวซีได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนเธอจะหมดกำลังใจ

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขอความยุติธรรมให้พวกเราได้แล้วใช่ไหม? คนสารเลวหวงฝู่ซิงถู ไม่รู้ว่ากัวเถาจือให้ประโยชน์อะไรเขา ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาถึงได้รับใช้เธออยู่ในวัดอี่เซียนตลอด! มีคนสารเลวหวงฝู่ซิงถูอยู่ที่นั่น เกรงว่าถึงแม้ชิงตี้จะเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ พวกเราก็ไม่มีหวังที่จะมีชีวิตรอด!”

ผู้อาวุโสยู่ฉานถอนหายใจ

“อยู่หรือตายแล้วแต่ฟ้าลิขิตเถอะ! ชิงตี้สามารถรับปากคำขอของท่าน ถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว! ถ้าลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก พวกเราจะกลายเป็นคนไร้คุณธรรม!”

โจวซีพยักหน้า

“คงต้องเป็นเช่นนั้น”

หลังจากผู้อาวุโสยู่ฉานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เตือนโจวซี

“เจ้าอาวาส ฉันคิดวิธีที่จะสามารถช่วยให้วิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว! ถ้าวิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์ อย่างน้อย ถึงแม้เมื่อท่านพบเจอกัวเถาจือแล้ว ก็มีโอกาสที่จะรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ได้!”

ดวงตาของโจวซีเป็นประกาย และรีบถามอย่างรวดเร็ว

“วิธีอะไร?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานหยุดครู่หนึ่ง โบกมือให้ลูกศิษย์หญิงที่อยู่ในห้องโถง

“พวกคุณออกไปก่อน”

หลังจากทุกคนออกไปแล้ว

โจวซีถามอีกครั้ง

“วิธีอะไร? ทำไมคุณต้องปิดเหล่าลูกศิษย์ด้วย?”

สีหน้าของผู้อาวุโสยู่ฉานอึดอัดเล็กน้อย โน้มตัวไปข้างหูของโจวซีอย่างเงียบ ๆ และกล่าวเบา ๆ

“วิชาหยินหยางสราญรมย์!”

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ โจวซีเบิกตากว้าง และกล่าวโพล่งออกมาทันที

“คุณหมายความว่า คุณต้องการให้ชิงตี้เป็นคู่ฝึกของฉันเหรอ?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

“ถึงแม้มันจะไม่เหมาะสม แต่มันไม่มีผลเสียอะไรกับชิงตี้! ตรงกันข้าม เขาจะได้รับผลประโยชน์มากมาย!”

ใบหน้าของโจวซีแดงระเรื่อ

“คุณได้วิชาชั่วร้ายแบบนี้มาจากไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานกล่าวว่า

“เป็นวิชาชั่วร้ายได้อย่างไร? มันเป็นแก่นแท้ของลัทธิเต๋า หยินและหยางเติมเต็มซึ่งกันและกัน ยังเป็นวัฏจักรของสวรรค์ แล้วจะเป็นวิชาชั่วร้ายได้อย่างไร?”

โจวซีขมวดคิ้วและถาม

“ฉันถามว่าคุณได้มาจากไหน?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานหน้าแดงระเรื่อ และตอบแบบอ้อมแอ้ม

“โจวจิ้นยวนเป็นคนมอบให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาได้มาจากไหน? แต่...ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญมากนัก สิ่งสำคัญที่สุดคือ ถ้าคุณฝึกวิชานี้กับชิงตี้แล้ว จะได้ประโยชน์มากมายอย่างแน่นอน!”

โจวซีหน้าแดงและรู้สึกเขินอาย

“ฉันไม่มีปัญหาหรอก เพราะคนที่เสียเปรียบนั้นไม่ใช่ฉัน แล้วชิงตี้จะยอมไหม? เป็นไปไม่ได้หรอก! ถ้าเขาสนใจฉัน ฉันทำตัวแรดต่อหน้าเขาตั้งแต่เจ็ดปีที่แล้ว แต่.....เขาเป็นผู้ชายประเภทที่มีหญิงงามมากมายให้เลือกรัก แต่เขาเลือกรักเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วเขาจะละเมิด เพราะคนที่เป็นอัมพาตอย่างฉันได้อย่างไร ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมาก!”

ผู้อาวุโสยู่ฉานกัดฟันกล่าวเตือน

“ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่คนเดียวมาโดยตลอด แต่ก็เข้าใจความจริงข้อนี้เช่นกัน ในโลกนี้ไม่มีผู้ชายที่ไร้เดียงสา ไม่รู้ถึงอารมณ์รักของหนุ่มสาวหรอก! แต่ถ้ามี นั่นเป็นเพราะ....ด้านนั้นของผู้ชายคนนั้นมีปัญหา”

โจวซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“ฉันจะลองดู”

ผู้อาวุโสยู่ฉานกล่าวทันที

“ฉันจะไปเอาเครื่องสำอางมาให้ท่าน ด้วยหน้าตาที่สวยของท่านแล้ว เรื่องนี้มีโอกาสสำเร็จสูง!”

สีหน้าของโจวซีเต็มไปด้วยความกังวล

“ถ้าภรรยาของชิงตี้รู้ล่ะ? ถ้าเธอรู้ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

ผู้อาวุโสยู่ฉานกล่าวทันทีว่า

“ภรรยาของชิงตี้ ไม่เพียงพอให้กังวลหรอก ขอเพียงแค่ท่านปรนนิบัติชิงตี้อย่างดี ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้! ชิงตี้เป็นผู้ชายที่มีพรสวรรค์มาก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้ครอบครัวมีปัญหาภายในหรอก!”

โจวซีไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสยู่ฉานก็ไปเอาเครื่องสำอางให้โจวซี

โจวซีกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ว่าอีกไม่นาน ตนเองจะแสดงเสน่ห์เฉพาะตัวต่อหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว.....

ริมฝีปากสีแดงสั่นเล็กน้อย

และขณะนี้เอง เย่อู๋เทียนเดินเข้ามา แล้วมองโจวซีด้วยท่าทางแปลก ๆ และกล่าวเบา ๆ

“การที่ผมช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยของคุณ เพราะมิตรภาพของความเป็นเพื่อน ส่วนเรื่องอื่น....ไม่ต้องคิด”