จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 451

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เสิ่นรั่วชิงนึกไม่ถึงก็คือ......

หลังจากเย่อู๋เทียนได้ยินคำพูดของเฉิงโม่หนงแล้ว เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย และกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ขอเพียงแค่คุณทำงานดี อยู่เป็นเพื่อนคุณอาทิตย์ละกี่ครั้งก็ได้ เพราะตอนนี้คุณก็พักอาศัยอยู่ที่ซอยหลัวฝูแล้ว ขอเพียงแค่ผมมีเวลา ผมสามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้เสมอ”

หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา เฉิงโม่หนงยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดทันที

ส่วนเสิ่นรั่วชิง......

ถึงแม้ว่าเธอจะยอมรับเฉิงโม่หนงแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำสัญญาของเย่อู๋เทียนที่มีต่อเฉิงโม่หนงแล้ว เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ผู้ชายของตนเอง รับปากผู้หญิงคนอื่นง่ายขนาดนี้เชียวเหรอ?

ถึงแม้ว่า......

ร่างกายที่เปราะบางของตนเอง ไม่สามารถทนรับความแข็งแกร่งทางกายภาพของผู้ชายของตนเองได้ แต่เขาก็ควรคำนึงถึงความรู้สึกของตนเองบ้าง!

อย่างน้อยเขาควรบอกตนเองก่อน!

ตอนนี้เป็นไงล่ะ.....

รับปากตามคำขอของเฉิงโม่หนงแบบนี้เลยเหรอ?

ความจริงแล้ว พวกเธอสองคนเข้าใจผิดทั้งคู่

เย่อู๋เทียนคิดว่า

เหตุผลที่เฉิงโม่หนงร้องขอกับตนเองเช่นนี้ เป็นเพราะเธอเหงา เพราะปกติเธอไม่ค่อยมีเพื่อนคุย

และตนเองในฐานะเพื่อนสนิทสมัยเด็กของเฉิงโม่หนง ตนเองต้องช่วยเธอแก้ปัญหานี้

สรุปแล้ว……

เย่อู๋เทียนบริสุทธิ์ใจ ไม่เหมือนเฉิงโม่หนงและเสิ่นรั่วชิงที่มีความคิดไม่ดีแบบนั้น

หลังจากนั้น เย่อู๋เทียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกกับเฉิงโม่หนงอีก

สุดท้ายเขากล่าวว่า

“ผมยังมีธุระอื่นต้องทำ คุณจัดการเรื่องการส่งมอบงานของเทียนจวิน กรุ๊ปด้วยตนเองเถอะ”

หลังจากนั้น ยังไม่ทันที่เฉิงโม่หนงจะได้สติกลับมา เย่อู๋เทียนหันหลังแล้วเดินไปหาเสิ่นรั่วชิง และกล่าวกับเธอว่า

“ผมไปก่อนนะ”

สายตาที่เสิ่นรั่วชิงมองเย่อู๋เทียนมีความขุ่นเคืองเล็กน้อย กล่าวพึมพำตามสัญชาตญาณว่า

“โอ้ ผู้ชาย!”

“ ? ? ”

สีหน้าของเย่อู๋เทียนเต็มไปด้วยความมึนงง

“คุณเป็นอะไร?”

เสิ่นรั่วชิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่เป็นไร สบายดี”

มีความแปลกประหลาดประกายผ่านใบหน้าของเย่อู๋เทียน แต่เขาไม่เพียงไม่ได้คิดลึกซึ้ง กลับกระซิบกับเสิ่นรั่วชิงว่า

“วางใจเถอะ ผมจะรักษาโจวซีให้หายโดยเร็วที่สุด จากนั้นผมก็จะกลับบ้านทันที หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น คุณจะทำให้ผมประหลาดใจอีกครั้ง ผมขอแนะนำว่า.....คุณสามารถเริ่มจากการแต่งตัว อีกอย่าง ผมชอบลักษณะท่าทางตอนที่คุณอยู่บนเตียงมาก”

ประโยคนี้ กระตุ้นเงามืดที่อยู่ในใจของเสิ่นรั่วชิง

อับอายมาก

แต่ยังไม่ทันที่เสิ่นรั่วชิงจะพูดอะไร เย่อู๋เทียนก็แอบตบก้นของเสิ่นรั่วชิง จากนั้นเดินอ้อมรถ เปิดประตู สตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างสง่าผ่าเผย!

หลังจากเย่อู๋เทียนจากไปแล้ว เฉิงโม่หนงก็เดินไปหาเสิ่นรั่วชิง

กล่าวด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

“พวกเรา......พวกเราไปส่งมอบงานกันเถอะ”

เสิ่นรั่วชิงมองเฉิงโม่หนงด้วยความโกรธเคือง แล้วถามเธอว่า

“คุณรีบมากใช่ไหม?”

สีหน้าของเฉิงโม่หนงเต็มไปด้วยความละอายใจ

“ไม่....ไม่รีบ แต่คุณอย่ารู้สึกแย่ ฉันไม่คุกคามสถานะของคุณหรอก เพราะคุณก็รู้ว่าสามีของคุณเป็นอย่างไร ในใจของเขามีเพียงแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้เขารับปากว่าจะอยู่เป็นเพื่อนฉัน แต่เขาคิดว่าฉันเป็นเพียงทาสรับใช้เท่านั้น คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง จะถือสาทาสรับใช้อย่างฉันทำไม?”

“คุณวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะทำตัวดี ๆ ต่อไปคุณแต่งตัวอย่างไร ฉันจะไม่แต่งตัวแข่งกับคุณเด็ดขาด คุณแต่งตัวสีสันสดใส ส่วนฉันจะแต่งตัวสีอ่อนกว่า ฉันเข้าใจกฎข้อนี้ดี”