จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 47

แฟน?

เย่อู๋เทียนฟังคำตอบของเย่จูนหลิน แทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย

พอนับรวมๆแล้ว ปีนี้เย่จูนหลินอายุยังไม่ถึงเจ็ดขวบ

ก็มีแฟนแล้ว?

ใบหน้าของเย่อู๋เทียน ดำมืดจนดูไม่น่าดูยิ่งขึ้น

แต่การกระทำครั้งต่อไปของเผยหงจวง กลับทำให้ใบหน้าของเย่อู๋เทียนกระตุก

เมื่อเห็นเช่นนั้น เผยหงจวงก็ยกมือขึ้นและทำให้เย่จูนหลินตัวสั่นเทา

ตะโกนออกไป

“เจ้าหนูน้อย แฟนสาวคุณเป็นโดนัทนะ พูดเหลวไหลอีก ในอนาคตทำผิดก็อย่าไปบ่นกับฉันเลย!”

“ครึ่งปีก่อน ฉันเห็นว่าคุณเป็นลูกชายของเย่อู๋เทียน ถึงตกลงเป็นเพื่อนกับคุณ ไม่ต้องอาย!”

เย่จูนหลินเหมือนจะกลัวท่าทีของเผยหงจวงมาก ส่ายหัว ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เย่อู๋เทียนฟังคำพูดของเผยหงจวง ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่อีกฝ่ายอีกครั้ง

ดูจากลักษณะท่าทางแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของลูกชายเขาจริงๆ แต่เธอพูดได้ยังไง เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนกับเย่จูนหลินหรือเปล่า?

เด็กผู้หญิงคนนี้ รู้จักเขา?

ไม่ใช่

ถ้าหากอีกฝ่ายรู้จักเขา ตอนนี้ก็คงจะไม่เป็นอย่างนี้

นอกจากนี้ เมื่อมองดูเธอแบบนี้ เธอก็ดูคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ต่อมา เย่อู๋เทียนก็นึกขึ้นได้

เมื่อหลายปีก่อน เย่อู๋เทียนเคยเห็นรูปถ่ายของเด็กผู้หญิงคนนี้ เมื่อเขาตรวจสอบรายชื่อนายพลที่มีชื่อเสียงของร้อยนายพลคนใหม่

เวลานั้น เธอก็อายุประมาณสิบขวบ เป็นน้องสาวของเผยจื่อตง

และเหตุผลที่เผยจื่อตงถูกเลือกให้เป็นนายพลร้อยนายนั้น นอกจากพละกำลังร่างกายและเชี่ยวชาญด้านการรบแล้ว

เบื้องหลังครอบครัว โดยเฉพาะการวิจารณ์การเมือง ก็ต้องไม่มีจุดด่างพร้อย

เมื่อความคิดอย่างนี้แล้ว เย่อู๋เทียนจะไม่ถือสาเผยหงจวงที่เพิ่งจะพูดไม่สุภาพอีก

เอ่ยถาม

“เธอ ชื่อเผยหงจวงใช่มั้ย?”

เผยหงจวงรู้สึกประหลาดใจและโพล่งออกมา

“คุณรู้จักชื่อหนูได้ยังไง? คุณเป็นใคร?”

เย่อู๋เทียนอธิบายอย่างใจเย็น

“เย่อู๋เทียน”

ใครจะคิดว่าทันทีที่เย่อู๋เทียนพูดจบ เผยหงจวงก็ดูท่าทางหยิ่งผยองและใช้อำนาจบาตรใหญ่

“ถุย!”

“ถ้าคุณเป็นเย่อู๋เทียน ฉันก็เป็นโล่หวางล่ะ!”

“เย่อู๋เทียนเป็นใคร? นั้นเป็นวีรบุรุษที่พี่ชายฉันเลื่อมใสศรัทธาที่สุดเลยนะ!”

“คุณเป็นอะไร? จู่ๆ คุณก็ปรากฏตัวขึ้นกลางถนนในตอนกลางวัน และฉันคิดว่าคุณเป็นบ้า!”

เย่อู๋เทียนรู้สึกน้อยใจนิดหน่อยทันที

เย่จูนหลินที่อยู่ข้างๆ ก็แนะนำกับเผยหงจวงอย่างประชดประชัน

“พี่หงจวงเขาเป็นพ่อของฉันจริงๆ”

เผยหงจวงตกใจเล็กน้อยและมองอย่างตะลึงงัน เย่อู๋เทียนคิดพิจารณาใหม่อีกครั้งโดยจิตใต้สำนึก

ดูเหมือนจู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ ก็ไม่พูดอะไรอีก กลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ แล้วหันหลังขึ้นรถ

เย่อู๋เทียนพูดอย่างเย็นชา

“กลับมา!”

เผยหงจวงพูดว่าขี้ขลาดก็ขี้ขลาดและก้มศีรษะให้เย่อู๋เทียนทันทีเพื่อยอมรับความผิดพลาด

“พี่ชาย หนูผิดไปแล้ว”

เย่อู๋เทียนก็ไม่ได้ใจแคบ หาประสบการณ์ให้กับแม่หนูเผยหงจวง

เมื่อมองไปที่เย่จูนหลินอีกครั้งและถามอย่างเย็นชา

“นี่เพิ่งออกมา เกิดอะไรขึ้น? คุณรู้ไหมว่าแม่คุณเป็นห่วงคุณจะตายอยู่แล้ว! "

เย่จูนหลินก้มหัวอธิบายด้วยท่าทางที่ขี้ขลาดมาก

“พ่อ พ่อเขียนสำรวจตัวเองให้ผมก่อน ผมเขียนไม่ได้จริงๆ”

“ฉันจะขอให้แม่ขอร้องแทนฉัน แต่เธอยืนข้างคุณเสมอ ยังบอกว่าฉันทำผิด ไม่ต้องบอกว่าโดนคุณลงโทษหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วเขียนสำรวจตัวเอง ถึงแม้จะโดนคุณตีก็สมควรได้รับมัน"

“ฉันก็รู้สึกว่า......ฉันไม่ใช่ลูกชายของเธอ เธอก็ไม่หันมาหาฉันหรอก”

เย่อู๋เทียนรู้สึกโมโหอยู่ครู่หนึ่ง

"เขียนไม่ออกก็ออกมาแข่งรถกับคนอื่น?"

เย่จูนหลินก้มศีรษะอย่างไร้เดียงสา

“เป็นพี่หงจวงที่พาฉันมาทำอย่างนี้ เธอบอกว่าการแข่งรถสามารถทำให้คนเกิดแรงบันดาลใจได้ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าแรงบันดาลใจคืออะไร”

“แต่ฉันไม่รู้ว่าเขียนสำรวจตัวเองยังไงจริงๆ”

เย่อู๋เทียนหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่เผยหงจวงอีกครั้งและสั่งสอนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“คุณไม่รู้เหรอว่าการกระทำเมื่อกี้นี้มันอันตรายมาก?”

“แล้วเธอกับจูหลินรู้จักกันได้ยังไง? อายุก็น้อย เรียนก็ไม่เก่ง เมื่อโตขึ้นแล้วยังดีเหรอ”

เผยหงจวงกลอกตามองบนและกระซิบเบาๆ

“เพื่อเห็นแก่หน้าพี่ชายฉัน ฉันจะสุภาพกับคุณ แต่คุณกลับยังเหยียบจมูกขึ้นหน้า!”

“นอกจากหน้าตาคุณแล้ว ยังมีอะไรอีก?”

“ใครๆ ก็รู้ว่าพี่ชายฉันนับถือคุณมากขนาดไหน! แค่มาเปิดประสบการณ์ให้เด็กน้อยขี้บ่นจริงๆ!”

เย่อู๋เทียนไม่รู้ว่าทำไม

วันนี้เมื่อเผชิญหน้ากับลูกชายตัวเองและแม่หนูเผยหงจวง ก็มีความอยากจะตีคนอย่างหุนหันพลันแล่น

“ชิงตี้......ชิงตี้พูดตลกแล้ว จูนหลินอายุน้อยกว่าเจ็ดขวบ และยังเป็นลูกชายของท่าน......”

เย่อู๋เทียนดุด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“อายุน้อยกว่าเจ็ดขวบแล้วยังไง เป็นลูกชายฉันแล้วยังไง?”

“คนคนหนึ่งเพียงเพราะอายุน้อย มีภูมิหลัง และทำผิดพลาดก็ไม่สมควรที่จะถูกลงโทษเหรอ”

เผยจื่อตงรู้สึกอับอายจนเหงื่อตก

“ใช่แล้ว ลูกน้อง......ลูกน้องจะไปปฏิบัติตามคำสั่งของชิงตี้”

เย่จูนหลินเห็นเย่อู๋เทียนจริงจังขนาดนี้ ใบหน้าเล็กๆ ก็เต็มไปด้วยความตึงเครียดและกลัวจนร้องไห้แล้ว

แต่ตอนนี้คุณนายโล่ก็กอดเย่จูนหลินไว้

“วันนี้ ฉันจำได้ว่าจูนหลินเป็นลูกทูนหัว เด็ก ๆ รู้อะไรไหม?”

“ยังอยู่ในห้องขัง ถ้าเกิดจิตใจของเด็กผิดพลาดจะทำยังไงล่ะ?”

“อู๋เทียน ไม่ใช่ว่าพี่สะใภ้บอกคุณนะว่าที่คุณหายไปเจ็ดปี ตอนจูนหลินกระทำผิดและไม่มีใครสั่งสอนเขา ตอนนี้ยังไม่รู้ถึงความหนักเบา ก็ควรค่อยๆ

สั่งสอนเขา ไหนเลยจะต้องรุนแรงถึงขนาดนี้?”

เย่อู๋เทียนใบหน้ากระตุก

และเผยหงจวงเมื่อได้ยินว่าคุณนายโล่เรียกตัวเองว่าพี่สะใภ้ของเย่อู๋เทียน ก็เกือบจะเป็นลมไป

มันจบแล้ว!

ในอนาคตหลังจากนี้ไปสิบปีกว่า แม้ว่าฉันอยากจะเป็นลูกสะใภ้ของเย่อู๋เทียน ก็ไม่มีหวังแล้วแน่ๆ!

แล้วยังมีเย่จูนหลิน ฉันเพิ่งจะทำให้หัวเขาสั่นสะเทือนแล้วใช่มั้ย?

หายใจเข้าลึกๆ เผยหงจวงเรียกเย่อู๋เทียนตรงๆ ว่าลุงเย่

“ลุงเย่ หงจวงยังเด็ก มีตาหามีแววไม่ ได้โปรดลุงเย่ให้อภัยด้วย!”

“ใช่แล้ว ลุงเย่แม้ว่าหงจวงจะยังเด็กอยู่ แต่มีโรงแรมระดับห้าดาวสามแห่งภายใต้ชื่อของตัวเองนะ!”

“หนึ่งในนั้นคือ เจียงหยู๋นั่นค่อนข้างทำได้ดี ได้โปรดลุงเย่ให้หงจวงได้ชดเชยให้……”

ไม่รอให้เผยหงจวงพูดจบ เย่อู๋เทียนก็จากไปด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

เย่อู๋เทียนและคนอื่นๆ เพิ่งจะเดินไป เผยจื่อตงพี่ชายคนนี้ก็ไล่ทุบตีเผยหงจวงทันที

ขณะนี้ก็บ่ายโมงแล้ว

ระหว่างทางที่เย่อู๋เทียนพาเย่จูนหลินกลับ ก็โทรมาหาเสิ่นรั่วชิงและบอกว่าพบเย่จูนหลินแล้ว ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงอีก

เมื่อเสิ่นรั่วชิงได้ยินข่าวนี้ทางโทรศัพท์แล้วก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ

แต่สิ่งที่ทำให้เย่อู๋เทียนไม่ได้คาดคิดเลยก็คือ การกลับมาถึงสวนผักหลังบ้านของพ่อแม่บุญธรรมของเสิ่นรั่วชิง

ยังไม่ทันได้เข้าประตู ก็ได้ยินเสียงที่ชั่วร้ายของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านใน

“เสิ่นรั่วชิง แม้ว่าเธอจะเป็นญาติพี่น้องของฉันเพียงในนาม แต่เราสองคนไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเลย!”

"ฉันหวงเจิ้นหนานตอนนี้เป็นผู้จัดการโรงแรมห้าดาวภายใต้ เผยซื่อ กรุ๊ป!"

“ตามฉันมา ฉันรับรองว่าคุณจะได้อยู่ดีกินดีทุกวัน จะซื้ออะไรก็ได้ กระเป๋า หรือรถยนต์ ฉันก็สามารถซื้อคันหนึ่งหลายล้านให้คุณได้!”

“อย่างไรก็ตาม มากับหวงเจิ้นหนานดีกว่าที่จะติดตามคนไม่ได้เรื่องอย่างเย่อู๋เทียนเป็น 10,000 เท่าแน่นอน!”