จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 52

แต่ฉากที่เกิดขึ้นต่อมานั้น กลับทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก

ก็เห็นว่า หลังจากที่เผยว่านหลี่เห็นเย่อู๋เทียน และวิ่งเหยาะๆเข้ามาตลอดทาง

“ไม่ทราบว่าคุณเย่อู๋เทียนมาเยือน กระผมต้อนรับได้ไม่ทั่วถึง!”

ทันทีที่คำพูดลดลง เผยว่านหลี่เหลือบมองเผยจื่อตงที่คุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้น

ฝ่ามือหนึ่ง

ตบลงไปบนท้ายทอยของเผยจื่อตง

ตวาดเสียงดัง

“ไอ้สารเลว! ทำให้คุณเย่อู๋เทียนไม่พอใจอีกแล้วไม่ใช่มั้ย?”

“ใช่หรือไม่!”

เผยจื่อตงรู้สึกหดหู่ใจมาก

แต่กลับไม่พูดอะไร

ต่อจากนั้น เผยว่านหลี่ก็มองไปทางเย่อู๋เทียนอีก และเหงื่อเย็นไหลออกมา

“คุณเย่อู๋เทียน เมื่อวานนี้ ลูกสาวคนเล็กล่วงเกินคุณ ผมที่เป็นพ่อคนนี้ ควรที่จะไปขอโทษด้วยตัวเอง”

“แต่…….”

ไม่รอให้เผยว่านหลี่พูดจบ เย่อู๋เทียนก็โบกมือ

บ่งบอกว่าเผยว่านหลี่ไม่จำเป็นต้องกังวลแบบนี้

แต่ว่าการกระทำนี้ในสายตาของเผยว่านหลี่ กลับเข้าใจผิดว่าเย่อู๋เทียนหงุดหงิดแล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง เผยว่านหลี่ก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

เมื่อคืนนี้ หลังจากที่เผยหงจวงกลับไป บอกเรื่องราวที่เธอพาเย่จูนหลินไปแข่งรถ ให้กับเผยว่านหลี่ตั้งแต่ต้นจนจบ

ทำให้เผยว่านหลี่ตกใจแทบตาย

ตอนนั้น ภรรยาของฝ่าบาทผู้สูงส่งและลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของฝ่าบาทผู้สูงส่งแห่งประเทศหลงก็มาที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง

คนหนึ่งอ้างตัวเองว่าเป็นพี่สะใภ้ของเย่อู๋เทียน

อีกคนอ้างตัวเองว่าเป็นลูกศิษย์ของเย่อู๋เทียน

นี่มันคือแนวคิดอะไร?

ฐานะของคุณนายโล่คืออะไร?

ฐานะของโล่หวาง คืออะไร?

สองแม่ลูก แค่คนใดคนหนึ่ง เผยว่านหลี่ก็มีเรื่องด้วยไม่ได้

แค่คนใดคนหนึ่ง อยากทำให้ตระกูลเผยตายทั้งตระกูล เพียงแค่กระดิกนิ้ว

ลูกชายของเย่อู๋เทียนแค่หายตัวไปไม่กี่ชั่วโมง ผู้หญิงทั้งสองคนก็มาถึงที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง

เผยหงจวงก็แสดงท่าที…….

ภรรยาของฝ่ายบาทผู้สูงส่ง จะรับลูกชายของเย่อู๋เทียนเป็นลูกชายบุญธรรม

ผลดีและผลเสียที่เกี่ยวข้องในนั้น เผยว่านหลี่ก็ไม่กล้าคิด

แม้ว่ามูลค่าทรัพย์สินจะหลายแสนล้านแล้วยังไง?

ต่อหน้าของบุคคลสำคัญของประเทศ

ก็แค่นั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เผยว่านหลี่ก็ต้องลดเกียรติไป คุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียนกลับสีหน้าเฉยเมย

พูดกับเผยจื่อตงที่คุกเข่าข้างเดียวประโยคหนึ่ง

“ลุกขึ้นมา”

เผยจื่อตงลุกขึ้นมาในทันที

เย่อู๋เทียนก็มองไปทางเผยว่านหลี่ และพูดออกมาอย่างราบเรียบ

“ความหมายของคุณ ฉันเข้าใจแล้ว”

“ว่ากันตามเหตุผล คุณในฐานะพ่อของจื่อตง คิดไตร่ตรองถึงอนาคตของเขา เป็นเรื่องที่สมควร”

“แต่ฉันในฐานะหัวหน้าของเขา ก็มีเรื่องจะพูดด้วย”

ได้ยินคำพูดนี้ เผยว่านหลี่ก็รู้สึกได้รับการนิรโทษกรรม แล้วก็โค้งคำนับอีกครั้ง

“คุณเย่อู๋เทียนได้โปรดชี้แนะด้วย”

เพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นของเย่อู๋เทียนเห็นฉากนี้ ก็ตกตะลึงทั้งหมด

ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้

เย่อู๋เทียน เป็นหัวหน้าของเผยจื่อตง แม่ทัพที่อายุน้อยที่สุดในประเทศหลง?

นี่…….

เย่อู๋เทียนไม่ได้สนใจท่าทีของคนอื่นๆ แต่มองดูเผยว่านหลี่ต่อไป

“เด็กอย่างจื่อตง ฉันติดตามมาโดยตลอด มีพรสวรรค์ที่ดีมาก ฉันถึงกับตั้งใจฝึกฝนเขาให้เป็นผู้สืบทอดของจ้านหยาง”

“ยิ่งไปกว่านั้น ปีนั้นก่อนที่ฉันจะออกจากกรมทหาร ก็ได้กำชับจ้านหยางไว้เช่นนี้”

“มีการชี้แนะของจ้านหยางและหวางเอ๋อร์ ความก้าวหน้าของจื่อตงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็เป็นที่ประจักษ์ชัดเจนต่อสายตาของทุกคนจริงๆ”

“ดังนั้น ฉันยังหวังว่าคนที่เป็นพ่ออย่างคุณ สามารถที่จะคิดไตร่ตรองถึงอนาคตของเขาให้ดีๆอีกครั้ง”

“ยิ่งไปกว่านั้นฉันได้ยินจ้านหยางบอกว่า ตอนนี้จื่อตงถูกย้ายกลับมาที่เจียงไห่แล้ว ต่อจากนั้น ฉันตั้งใจชี้แนะเขาด้วยตัวเอง”

“แผนผังร้อยแม่ทัพเป็นสิ่งที่ฉันจัดเรียงออกมาเอง ตอนนี้จื่อตงอยู่ในตำแหน่งสูงสุด ถือว่าเป็นบุคคลที่เป็นแกนกลาง แต่ในครึ่งปี จะกลายเป็นหนึ่งในสิบแม่ที่มีชื่อเสียงอย่างแน่นอน”

“ผู้ครองประเทศในอนาคต เขาอยู่ในขอบเขตของการพิจารณาของฉัน เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ การกลับบ้านไปสืบทอดมรดกของบรรพบุรุษในตระกูลของพวกคุณนั้น ค่อนข้างด้อยกว่าจริงๆ”