จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 56

ยมบาลเย่!

เพียงแค่สามคำนี้ ก็ทำให้เฉาจ้านหยางรู้สึกเลือดร้อนเป็นอย่างมาก!

ในสายตาของเฉาจ้านหยาง

เย่อู๋เทียน คือตำนาน!

ย้อนนึกถึงตอนนั้น

เย่อู๋เทียน ซึ่งอยู่ในกองทัพมาครึ่งปี ได้รับการยกย่องในฐานะแม่ทัพ หนึ่งปี ได้บัญชาการกองทัพทั้งสาม และได้จัดอันดับแผนผังร้อยแม่ทัพของประเทศหลงด้วยตัวเอง!

ในปีนั้น เย่อู๋เทียน อายุสิบเก้า!

ภายนอก เขาเป็นยมบาล!

ภายใน เขาเป็นชิงตี้!

นี่มันหมายความว่าอะไร มีเพียงคนที่รู้จักเขาอย่างแท้จริง ถึงรู้เรื่อง

เฉาจ้านหยางคิดว่า ตัวเองรู้จักเย่อู๋เทียนดีพอ

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า……

ตัวเองรู้จัก แค่ยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

เพราะเมื่อกี้นี้ เย่อู๋เทียน พูดถึงองครักษ์เงาฟ้าสามคำ!

ทำไมต้ององครักษ์เงาฟ้า?

อันที่จริง เฉาจ้านหยางก็รู้อยู่บ้าง

แต่เฉาจ้านหยางในฐานะหัวหน้าแห่งร้อยแม่ทัพประเทศหลง แต่กลับได้ยินมาบ้าง

ว่ากันว่า องครักษ์เงาฟ้ามาจากหนึ่งในองค์กรที่ลึกลับที่สุดในประเทศหลง

หอจักรพรรดิเซียน

และองครักษ์เงาฟ้า เป็นเพียงผู้รักษาประตูของหอจักรพรรดิเซียน

ทุกๆสามปี หอจักรพรรดิเซียนคัดองครักษ์เงาฟ้ากลุ่มหนึ่งออก

ถูกต้อง

ก็คือคัดออก และไม่ใช่ปลดประจำการ!

และองครักษ์เงาฟ้าที่ถูกคัดออกมา จะรับผิดชอบในการปกป้องความลับชาติของประเทศหลง

ในเวลาเดียวกัน จะคัดเลือกคนหนึ่งจากในนั้น รับผิดชอบความปลอดภัยส่วนบุคคลของฝ่าบาทผู้สูงส่ง

การประลองยุทธ์ทางทหารครั้งก่อน

เฉาจ้านหยางได้รับเกียรติชกต่อยกับองครักษ์เงาฟ้าคนนั้นที่รับผิดชอบความปลอดภัยส่วนตัวของฝ่าบาทผู้สูงส่ง ผลปรากฏว่า ได้รับเสมอกันทั้งสองฝ่าย!

ต้องรู้ว่า เฉาจ้านหยางในตอนนี้ อยู่ภายใต้การชี้แนะของเย่อู๋เทียน ได้เข้าสู่แดนพลังตันแล้ว

และองครักษ์เงาฟ้าคนนั้นที่ชกต่อยกับเขา กลับเป็นเพียงแค่ผู้เฝ้าประตูที่ถูกหอจักรพรรดิเซียนคัดออก

นี่มันแนวคิดอะไรกัน?

เฉาจ้านหยาง ไม่กล้าคิดเรื่องนี้เลย

ตอนนี้ เย่อู๋เทียนประโยคเดียว ก็ให้เฉาจ้านหยางนำพาองครักษ์เงาฟ้า ไปฆ่าคน!

นี่มันแนวคิดอะไรกัน?

หรือว่า เย่อู๋เทียน เป็นคนของหอจักรพรรดิเซียนเหรอ?

เย่อู๋เทียนราวกับมองคิดของเฉาจ้านหยางออกได้อย่างง่ายดาย และอธิบายอย่างราบเรียบ

“หอจักรพรรดิเซียน ก่อตั้งขึ้นโดยฉันกับชายชราไม่กี่คนที่สามารถต่อสู้กับฉันได้หลายกระบวนท่าในประเทศหลง องครักษ์เงาฟ้าข้างล่าง ได้คัดเลือกออกมา โดยผ่านตาของฉันมาเอง”

“ตอนนี้ องครักษ์เงาฟ้าที่กระจัดกระจายไปแต่ละที่ มีสิบแปดคน”

“แม้ว่าจะเป็นผู้ชายที่ถูกคัดออกมาทั้งหมด แต่ว่า พวกเขาลงไม้ลงมือ ก็เพียงพอที่จะสยบความโกลาหลในโลกทุกวันนี้ได้”

เมื่อพูดอย่างนั้น เย่อู๋เทียนก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

แล้วก็ได้เพิ่มเติมอีกประโยค

“องครักษ์เงาฟ้าทั้งสิบแปดคนนี้ นับจากนี้ไปก็มีนายมาเป็นผู้นำ ในเวลาเดียวกัน นายก็สามารถที่อยู่ภายใต้การช่วยเหลือของพวกเขา ยกระดับความแข็งแกร่งด้วยตัวเอง”

เฉาจ้านหยางเบิกตาทั้งสองกว้าง

เข้าใจความตั้งอกตั้งใจนี้ของเย่อู๋เทียนในทันที

เย่อู๋เทียน นี่คือจะใช้องครักษ์เงาฟ้า มาเป็นหินลับมีดของเฉาจ้านหยาง

เฉาจ้านหยางยืดหลังตรง และพูดอย่างเคร่งขรึม

“ความตั้งใจนี้ของชิงตี้ จ้านหยาง ต้องปฏิบัติภารกิจลุล่วงให้ได้!”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า

“จ้านหยาง แม้ว่าพรสวรรค์ของนายจะสู้ของหวางเอ๋อร์ไม่ได้ แต่ว่า ฟ้าดำเนินไปอย่างแข็งขัน บัณฑิต เสริมสร้างความเข้มแข็งให้ตนเองอย่างไม่หยุดยั้ง!”

“ด้านศิลปะการต่อสู้ ความสามารถ แน่นอนว่าสำคัญ แต่บางครั้ง มีก็ได้ไม่มีก็ได้”

“ปราณชี่ยาว จะสามารถสยบสวรรค์!”

“ปราณชี่แกร่ง จะสามารถพลิกชีวิต!”

“จะต้องจำทุกอย่างไว้!”

เฉาจ้านหยางฟังจบด้วยความเคารพ และคำนับ

“จ้านหยางจะจำเอาไว้!”

“ขอบคุณอาจารย์ผู้มีพระคุณ!”

เย่อู๋เทียนโบกมืออย่างราบเรียบ

“เอาล่ะ ไปติดต่อกับองครักษ์เงาฟ้าคนนั้นที่อยู่ข้างกายของฝ่าบาทเถอะ”

“งานประชุมสุดอำนาจใกล้จะถึงแล้ว อีกเก้าวัน ฉันไม่อยากเห็นหมัดพวกนั้นมีปัญหาอีก!”

เฉาจ้านหยางโค้งคำนับอีกครั้ง และหันหลังเดินจากไป

ในเวลานี้ เฉินเหวินจิ้งเดินออกจากห้องผ่าตัด ด้วยท่าทางกังวล

เมื่อสักครู่นี้ตอนที่เย่อู๋เทียนทำการผ่าตัดให้กับเสิ่นจูนอี๋ เฉินเหวินจิ้งและหมอรักษาโรคอีกหลายคน ก็ให้ความช่วยเหลืออยู่ข้างๆตลอด

ตอนนี้ เฉินเหวินจิ้งได้จัดการกับเรื่องหลังการผ่าตัดทั้งหมดอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

มองดูเย่อู๋เทียนยังยืนอยู่ข้างนอก อารมณ์ของเฉินเหวินจิ้ง ก็ซับซ้อนชั่วขณะหนึ่ง

วินาทีต่อมา อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

สมุนไพรทุกชนิดในใบสั่งยานี้ หายาก และมีคุณค่าเหลือล้นในโลก

บวกกับไม่สามารถวัดด้วยเงินทองได้อีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้น หอร้อยยาของเมืองเจียงไห่…….

นั่นเป็นสถานที่อะไร?

เจ้าของร้านด้านใน คือตาเฒ่าประหลาดที่มีชื่อเสียงในประเทศหลง

ว่ากันว่าแม้แต่เภสัชกรระดับสูงของประเทศหลงที่ดูแลด้านสุขภาพของฝ่าบาทผู้สูงส่ง ต่อหน้าของเขา ก็ราวกับนักเรียนประถม

แม้แต่บุคคลสำคัญในเมืองหลวง ต้องการซื้อยาบางอย่างในร้านขายยาของเขา ก็ต้องก้มหน้าขอร้องอ้อนวอน

แต่ว่าต่อให้เป็นแบบนี้ ตาเฒ่าประหลาดนั้นก็ไม่เห็นว่าจะให้เกียรติใดๆกับอีกฝ่าย

เห็นคนตายไม่ช่วย ถึงกับกลายเป็นสไตล์ของตาเฒ่าประหลาดนั้นไปแล้ว

ต่อให้ชื่อของเขา ก็ไม่เห็นใจความลำบากของคนอื่นเลยสักนิด

ผิงปู๋จิ้ว!

ตลอดทั้งวันในหอร้อยยา ก็ไม่รู้ว่าเล่นอุบายอะไร

หอร้อยยาสิบวันปิดร้านครึ่งเดือนเปิดร้าน โดยพื้นฐานก็เป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา

เปิดร้านครั้งก่อน ยังเป็นสามเดือนก่อน

ปัญหาคือ หลังจากที่เปิดครั้งก่อน คนรวยและมีอำนาจจากทั่วทุกมุมโลกเข้าแถวซื้อยา!

ผลปรากฏว่า ผิงปู๋จิ้วกลับเพียงแต่ต้องการอาบแดดที่หน้าประตูร้านขายยา เปิดร้าน แต่ไม่ใช่เพื่อขายยา…….

แต่ตอนนี้ เย่อู๋เทียนให้เฉินเหวินจิ้งไปซื้อยาที่ผิงปู๋จิ้ว

นี่มันทำให้คนลำบากใจไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่า เย่อู๋เทียนก็พูดออกมาแล้ว เฉินเหวินจิ้งไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

เฉินเหวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่เย่อู๋เทียนเหมือนกับมองคนโง่ และพูดอย่างอ่อนแรง

“ไปซื้อก็ได้ ซื้อกลับมาได้หรือไม่ นั่นก็อีกเรื่อง อีกอย่าง การ์ดใบนี้ของนาย ทำไมถึงได้แปลกจัง?”

“เหมือนจะไม่ใช่การ์ดธนาคาร”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“การ์ดธนาคารของธนาคารประเทศหลง แต่ว่า แม้ว่าข้างในจะมีเงินมากมาย แต่ตอนที่ซื้อยา เอาออกมาไม่กี่ร้อย แสดงน้ำใจให้กับผิงปู๋จิ้วก็พอ เพราะว่าผ่านไปช่วงหนึ่ง ฉันต้องรายงานค่าใช้จ่ายกับผู้นำของประเทศเชวี่ย”

ใบหน้าที่โตเต็มที่ของเฉินเหวินจิ้งกระตุกเล็กน้อย

ใช้เวลานานถึงได้พูดออกมาประโยคหนึ่ง

“เทียน พอดีก็พอ ฉันจะไปที่หอร้อยยาเดี๋ยวนี้ อย่าว่าแต่ใช้ไม่กี่ร้อยซื้อยา ต่อให้ฉันได้เจอกับผิงปู๋จิ้ว ก็ถือว่านายชนะ!”

ใครจะไปคิดว่า ทันทีที่คำพูดนี้ลดลง

เสียงของชายชราก็ดังขึ้นจากภายนอก

“เหล่าเย่! อยู่ไหน? ขนยามาให้นายแล้ว เห็นข่าว ภรรยากับน้องภรรยาของนายได้รับบาดเจ็บ พี่ชายส่งยามาให้นายแล้ว!”