จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 55

มือปืนเป็นผู้ชายผมสีบลอนด์คนหนึ่ง

ได้ยินคำพูดของเขา เย่จื่อหลงไม่ได้ตอบโต้อะไร

มือปืนมองไปทางเย่จื่อหลงโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นว่า ใบหน้าของอีกฝ่ายดุร้าย

เห็นได้ชัดว่า เย่จื่อหลงคาดเดาได้แล้ว

ทำไมอยู่ๆโทรศัพท์ของเขาถึงได้สูญเสียสัญญาณไป

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

มีคนออกคำสั่ง ให้คนปิดช่องสถานีฐานโดยรอบทั้งหมด

ส่วนคนที่ออกคำสั่งเป็นใคร…….

ต่อให้เย่จื่อหลงใช้ก้มคิด ก็สามารถที่จะคิดได้!

“เย่อู๋เทียน!”

เย่จื่อหลงกำหมัดไว้แน่นอย่างดุเดือด

โทรศัพท์ในมือ ถูกบดขยี้ให้เป็นชิ้นๆอย่างง่ายดาย!

มือปืนที่อยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้

แต่ว่า ยังคงได้รับแรงผลักดัน

รอรับคำสั่งของเย่จื่อหลง!

ขอแค่เย่จื่อหลงพูดคำหนึ่ง มือปืนสามารถเล็งไปที่เป้าหมาย และเหนี่ยวไกได้อย่างรวดเร็ว……

มือปืนคนนี้คิดว่า ไม่มีใครสามารถหนีพ้นจากกระสุนของเขาได้

แม้แต่เย่อู๋เทียน ก็ทำไม่ได้

เพราะว่าปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น ไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้ กระสุนที่ปล่อยออกมา ภายในห้าร้อยเมตร สามารถเจาะแผ่นเหล็กสองแผ่นได้

ภายในสามกิโลเมตร ก็สามารถเจาะแผ่นเหล็กหนึ่งแผ่นได้อย่างง่ายดาย

นับประสาอะไรกับสมองของมนุษย์!

แต่ประโยคต่อมาของเย่จื่อหลง กลับทำให้มือปืนคนนี้รู้สึกเหลือเชื่อ

“สำหรับไอ้ระยำหมาอย่างเย่อู๋เทียน ปืนไรเฟิลซุ่มยิงของนาย ก็เป็นแค่เศษเหล็ก!”

แม้ว่ามือปืนจะไม่อยากเชื่อก็ตาม

แต่คำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของเย่จื่อหลง เขาก็อดเชื่อไม่ได้

ใบหน้าของมือปืนเอาแน่เอานอนไม่ได้ หรี่ตาแล้วยิ้ม

“งั้นผมก็ยิงคนเหล่านั้นที่แขวนอยู่บนปั้นจั่น ให้ตายทั้งหมด!”

เย่จื่อหลงกลับขัดขวางอีกครั้ง

“มันจะเปิดเผยตำแหน่ง!”

“เย่อู๋เทียนสามารถที่จะโผล่หัวมาได้ภายในเวลาอันสั้น นี่ก็เป็นปัญหาอยู่แล้ว!”

“ถ้าเกิดตำแหน่งของพวกเราเปิดเผย……”

ไม่รอให้เย่จื่อหลงพูดจบ ก็มีเสียงก้องของเครื่องบินขับไล่ในระยะไกลดังมา

โดนล้อมทุกด้าน!

ยิ่งไปกว่านั้น เครื่องบินขับไล่ลำหนึ่งได้เล็งไปที่ตึกร้างที่เย่จื่อหลงอยู่ ต่อจากนั้น ก็ทำการยิง

ลูกกระสุนปืนใหญ่!

ยิงไปที่ตึกร้างอย่างแม่นยำ

ในช่วงพริบตาเดียว……

ตูม!

ประกายไฟที่งดงาม ทะยานสู่ท้องฟ้า!

ราวกับดอกไม้ไฟในตอนกลางวัน!

ตึกร้าง!

ตูมตามพังทลายลงมา!

แต่ว่า เย่จื่อหลงกลับอยู่ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ กระโดดขึ้นจากพื้นดิน

ที่ที่ตกลงมา กลับเป็นตึกร้างอีกตึกหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร แต่ไม่ทันได้ไตร่ตรอง เย่จื่อหลงยังคงหนีเหมือนสุนัข

ด้วยความเร็วที่ทำให้คนอัศจรรย์

วิ่งไปที่เนินเขาสีเขียวที่อยู่ใกล้เคียง

หลังจากที่มุดเข้าไปแล้ว เย่จื่อหลงไม่ได้หยุดฝีเท้าลงมา เหมือนหมากลางถนน สนใจแต่เอาหนีตาย!

ไม่นาน ก็โลดแล่นมาถึงที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง

กระโดดลงไป!

ตูมมมม!

กระโดดลงไปในน้ำ ว่ายน้ำเป็นระยะทางหลายไมล์ในอึดใจเดียว

แต่เมื่อเขาปรากฏตัวบนสะพานเหล็กแห่งหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่ง กลับขวางทางของเขาไว้

ขาวยิ่งกว่าหิมะ!

โล่หวาง!

เย่จื่อหลงที่ปกคลุมด้วยน้ำแล้วมองไปที่โล่หวางด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว

“เธอคิดว่า เธอขวางทางไปของฉันได้เหรอ?”

โล่หวางน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

สายตาที่มองไปทางเย่จื่อหลง ก็คมราวกับใบมีดน้ำแข็ง

วินาทีต่อมา โล่หวางหยิบกระบี่อ่อนออกมาจากเอวเล่มหนึ่ง และพูดกับเย่จื่อหลงอย่างเยือกเย็น

“ถูกจับแต่โดยดี ไม่อย่างนั้น ตาย!”

เย่จื่อหลงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าๆๆ…….”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…….”

“ไม่ใช่เมื่อวานแล้ว!”

ทันทีที่คำพูดลดลง เย่จื่อหลงก็เต็มไปด้วยพลังงานทั้งตัว และลมปราณก็พุ่งสูงขึ้น

คนทั้งคนก็ยกระดับขึ้นในชั่วพริบตา

ผิวก็เหมือนเหล็ก!

ในช่วงเวลาต่อมา เย่จื่อหลงราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ ยิงไปทางโล่หวาง

เร็วปานสายฟ้าแลบ!

หมัดหนึ่ง กระแทกไปที่หน้าอกโล่หวาง

โล่หวางรู้สึกแค่ว่าเลือดลมปั่นป่วนอย่างฉับพลัน ก็ก้าวถอยหลังไปหลายสิบก้าวติดต่อกัน เมื่อสักครู่นี้ฝืนหยุดลงมา

สายตาที่มองไปทางเย่จื่อหลงอีกครั้ง เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ!

นี่……

เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เย่จื่อหลงใบหน้าบิดเบี้ยวเหมือนปีศาจ

“ยาต้องห้ามสิบเม็ด ทำให้อายุสั้น20ปี!”

“เพียงน่าเสียดาย ฤทธิ์ยาไม่ได้ถูกฉันดูดซับทั้งหมด!”

“ไม่อย่างนั้น เธอ จะถูกฉันทำลายให้แหลกเป็นชิ้นๆ!”

โล่หวางเบิกตาทั้งสองกว้าง

เย่จื่อหลงเปล่งเสียงหัวเราะบ้าคลั่งอย่างฉับพลันอีกครั้ง

“บอกกับเย่อู๋เทียน งานประชุมสุดอำนาจ ฉันเย่จื่อหลง จะไป!”

“ถึงเวลานั้น ก็คือวันตายของเขา!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ……”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เย่จื่อหลงกระโดดลงไปในแม่น้ำอีกครั้ง และหายตัวไป

ในอีกด้านหนึ่ง เย่อู๋เทียนได้ช่วยเสิ่นรั่วชิงและคนอื่นๆลงมาแล้ว

ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเสิ่นรั่วชิงสักพัก

ยังดี เพียงแต่ว่าใบหน้ามีรอยกรีด แม้ว่าจะสาหัส แต่ก็สามารถฟื้นตัวได้

เย่จูนหลิน เพราะว่าตกใจกลัวเกินไป และเป็นลมไปแล้ว