จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 58

ห้องที่เย่อู๋เทียนอยู่นี้ เป็นห้องครัวส่วนตัวชั้นยี่สิบแปดของโรงพยาบาลกลางเมืองเจียงไห่

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา เย่อู๋เทียนก็ทำอาหารอยู่ที่นี่ให้กับเสิ่นรั่วชิงทุกวัน

ฝ่าบาทผู้สูงส่งของประเทศหลงเห็นท่าทางนี้ของเย่อู๋เทียน ก็รู้ว่า แม้แต่ตัวเอง ก็พูดโน้มน้าวเขาไม่ได้

แต่หวังว่า วันนี้และพรุ่งนี้ จะไม่มีคนตายอีก

เพราะว่าวันมะรืนเป็นวันจัดการงานประชุมสุดอำนาจ

ตอนนี้ พันธมิตรของชาติต่างๆ ได้แอบจัดประชุมในประเทศมหาอำนาจแล้ว

ถ้าหากวันนี้และพรุ่งนี้มีคนตายอีก สหพันธ์แห่งชาติจะจัดทีมสืบสวน และมุ่งหน้ามาตรวจสอบที่ประเทศหลง

หากหลักฐานเป็นที่แน่ชัด บุคคลมีอำนาจและผู้มีอิทธิพลที่ตายไปสามสิบเจ็ดคนก่อนหน้านี้ ก็ล้วนได้รับมอบหมายงานจากเย่อู๋เทียน…….

ถ้าอย่างนั้น ประเทศหลงก็มีแนวโน้มที่จะตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่กลับยังคงหันหลังกลับหยิบน้ำตาลมา และวางไว้มือของเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียนเคี่ยวโจ๊กต่อ

ชายชราก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับได้ตัดสินใจครั้งใหญ่แล้ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“เจ็ดปีก่อน สิบสองผู้พิทักษ์วิหารจอมเทพ ล้อมรอบนายไว้ในประเทศหลง ฉันเป็นห่วงว่าประชาชนในเมืองเจียงไห่จะได้รับผลกระทบไปด้วย และไม่ได้ช่วยเหลือนาย”

“เริ่มตั้งแต่วันนี้ไป ไม่ว่านายจะทำอะไร มีฉันอยู่!”

“แม้ว่าท้องฟ้าจะถูกนายเจาะทะลุ ฉันมาเคลียร์ปัญหานี้เอง!”

“ยังไงซะ จากมุมมองทางความรู้สึกส่วนตัว ภรรยาได้รับบาดเจ็บ ลูกผู้ชายคนหนึ่ง ก็ต้องทำอะไรเพื่อเธอ หลักการนี้ ฉันเข้าใจ!”

ทันทีที่คำพูดลดลง ชายชราก็ไม่พูดอะไรมาก หันหลังเดินจากไป

แต่เพิ่งออกไปข้างนอก

ทันใดนั้นชายชราก็เห็นผิงปู๋จิ้วยืนอยู่ไม่ไกล

ตาทั้งสี่ประจันหน้ากัน

ในดวงตาของชายชราประกายสะท้อนด้วยความประหลาดใจ และพูดขึ้นมา

“ท่านยา?”

ผิงปู๋จิ้วในฐานะราชายาของหอจักรพรรดิเซียน ชายชราเรียกเขาว่าท่านยา ไม่ผิดอะไร

ชายชราคาดไม่ถึงว่า ผิงปู๋จิ้วจะอยู่ที่โรงพยาบาล

หรือว่า…….

เย่อู๋เทียนก็เป็นราชาของหอจักรพรรดิเซียนด้วยเหรอ?

ไม่อย่างนั้น ราชายาผิงปู๋จิ้ว ไม่มีทางถือผักผลไม้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่หรอก

ท่าทางนั้น เหมือนว่าจะอยู่ในระดับเดียวกับเย่อู๋เทียนด้วย

ผิงปู๋จิ้วเห็นชายชรา ดูเหมือนจะไม่แปลกใจอะไรเลย ใบหน้ายังหัวเราะฮ่าฮ่า

“เหล่าโล่ นายมาได้ยังไง?”

“อ้อ ช่วงนี้นานาชาติเหมือนไม่ค่อยสงบสุขนัก นายทนไม่ไหวแล้วเหรอ?”

ชายชราถอนหายใจ

“ช่วยฉันพูดโน้มน้าวอู๋เทียนหน่อย สิ่งที่เขา เผด็จการเกินไป”

ผิงปู๋จิ้วยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง

“ฉันกลับคิดว่า ท่านเจ้าหอยังอ่อนโยนเกินไป ถ้าหากท่านเจ้าหอให้ฉันลงมือ สามสิบเจ็ดคนที่ตายไปนั้น ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังพวกเขาทั้งสามสิบเจ็ดคน ฉันก็ไม่ปล่อยไว้ ต้องฆ่า แน่นอนว่าต้องฆ่ามันจนเลือดไหลเป็นแม่น้ำ!”

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ ใบหน้าของชายชราก็เปลี่ยนไปอย่างมาก น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นสั่นเทาขึ้นมาในทันที

“นายเรียกเย่อู๋เทียนว่าอะไรนะ?”

ผิงปู๋จิ้วนิ่งไปเล็กน้อย

“ทำไม เขาเป็นท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียน นายไม่รู้เหรอ?”

ชายชราถูกนิ่งอึ้งอยู่กับที่ หัวใจก็ตกตะลึงอย่างมาก ยังไงก็คาดไม่ถึงว่า เย่อู๋เทียนจะเป็นท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียน!

เมื่อก่อนยังคิดว่า เย่อู๋เทียนอาจจะเป็นคนของหอจักรพรรดิเซียน

แต่สถานะที่อยู่ในหอจักรพรรดิเซียน น่าจะเหนือกว่าองครักษ์เงาฟ้าของหอจักรพรรดิเซียนเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่า เย่อู๋เทียน…….

กลับเป็นท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียน!

นี่…….

บนตัวของเย่อู๋เทียน มีความลับที่คนไม่รู้ตั้งเท่าไหร่กันแน่?

เมื่อเทียบกับฐานะของท่านเจ้าหอแห่งหอจักรพรรดิเซียน

“เจ้ายมบาลชิงตี้”ผู้นำกองทัพทั้งสามแห่งประเทศหลง เกรงว่าจะหม่นหมองไร้สีสัน!

ผิงปู๋จิ้วเห็นท่าทางของชายชราตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ก็ยื่นไม้เท้าให้ชายชรา

“ไม้เท้านี้ เสี่ยวฉาวเป็นคนให้คนส่งมาให้เมื่อวานก่อน ภายนอกราบเรียบธรรมดา ภายในเป็นคทาของราชินีแห่งอียิปต์โบราณ”

“เสี่ยวฉาวพวกเขาค้นพบจากในบ้านของผู้บัญชาปกครองชายแดนแห่งประเทศมหาอำนาจ”

“ตอนแรก ฉันคิดว่าอยากเก็บไว้เอง แต่ก็กลัว กลัวว่าจะถูกท่านเจ้าหอต่อย!”

“ฉันทำอะไรเชื่อมช้า ตีตายได้ง่าย นายเอาไปเถอะ ฉันเล่นมาสองวัน ก็ถือว่าเล่นพอแล้ว เอาคืนให้อียิปต์เถอะ ยังไงซะ นี่เป็นของคนอื่นเขา พวกเราเก็บไว้ไม่ได้”

ชายชรารับไม้เท้ามาอย่างสั่นเทา

และในขณะที่รับมันมา ผิวด้านนอกของไม้เท้า ก็แตกเป็นเสี่ยงๆอย่างพรวดพราด

ปรากฏเป็นคทาราชินีที่มีหัวงูสีทอง

บนหัวงูสีทอง ฝังพลอยสีเขียวขนาดเท่าไข่นกพิราบ

ตาทั้งสองข้างของหัวงู เป็นหินแร่ผลึกสีดำสองอันของวัสดุที่ไม่รู้จัก

เกล็ดงูสีทองนั้น เหมือนจริงมาก ตัวแท่งสีดำด้านล่าง ดูเหมือนจะทำจากโลหะที่แข็งที่สุดในโลก

หลังจากที่ชายชรารับมา แทบจะหลุดไปจากมือ