จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 59

คนที่เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย ก็คือเสิ่นจูนอี๋

เก้าวันก่อนหน้านี้

แม้ว่าเย่อู๋เทียนไม่ได้ทำการรักษาให้เสิ่นจูนอี๋ด้วยตัวเอง แต่กลับจัดยาไว้ให้ และแบ่งให้เธอชุดหนึ่ง

หลายวันนี้ คนที่ทายาให้กับเสิ่นจูนอี๋ ก็คือเฉินเหวินจิ้งกับเฉินโล่หัว

อันที่จริงเสิ่นจูนอี๋รู้ความจริงแล้ว ตัวเองต้องกลับมามีใบหน้าเหมือนเดิมอย่างแน่นอนแล้ว และอาการบาดเจ็บทั้งหมดบนร่างกาย ก็หายเป็นปกติทั้งหมด

แต่ว่า ในใจของเธอก็ยังคงอ้างว้างอยู่เล็กน้อย

เพราะว่าหลายวันมานี้เย่อู๋เทียนไม่ได้มองเธอเลย นับประสาอะไรกับทายาให้เธอด้วยตัวเอง

ก็หมายความว่า นอกจากวันที่บาดเจ็บ เย่อู๋เทียนได้ทำการผ่าตัดให้เธอด้วยตัวเอง เวลาอื่น ไม่เคยแตะต้องเธอเลยแม้แต่ปลายนิ้ว

เสิ่นจูนอี๋ไม่รู้ว่าเย่อู๋เทียนยกโทษให้เธอแล้วหรือยัง

ยังสับสนอยู่ในใจ

แต่ไม่ว่ายังไง ก่อนหน้านี้ถูกเย่จื่อหลงทำร้านจนได้รับบาดเจ็บสาหัส เย่อู๋เทียนสามารถที่จะช่วยเหลือได้ และจัดยาให้กับเธอ

เธอก็รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณเป็นอย่างยิ่งแล้ว

เสิ่นจูนอี๋แอบสาบานแล้วว่า ต่อจากนี้ไป จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง และเป็นคนใหม่

เพื่อให้ได้รับการอภัยจากเย่อู๋เทียน

ในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่อู๋เทียน ได้ยินเสียงของเสิ่นจูนอี๋ อารมณ์ก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมาในทันที

วันที่ถูกเย่จื่อหลงลักพาตัว เธอเห็นกับตาตัวเอง ว่าเสิ่นจูนอี๋ถูกเย่จื่อหลงใช้แส้ฟาดจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ฉากแบบนั้น ทำให้กลายเป็นฝันร้ายของเธอจริงๆ

ตอนนั้นก็เป็นเพราะว่าเสิ่นรั่วชิงเปล่งเสียงขอร้อง ถึงได้ถูกเย่จื่อหลงกรีดลงบนใบหน้าของเธอทีละครั้ง…….

ตอนนี้คิดๆดู เสิ่นรั่วชิงก็ไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมันมาได้อย่างไร

และเอาใจเขามาใส่ใจเรา

อาการบาดเจ็บของเสิ่นจูนอี๋รุนแรงกว่าเสิ่นรั่วชิงร้อยเท่า

ยังไงซะ ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่มีสายเลือดร่วมกัน

แม้ว่าความบาดหมางระหว่างทั้งสองจะมากมายแล้ว เสิ่นรั่วชิง ก็ทนไม่ได้หรอก!

ตอนนี้เห็นร่างกายของเสิ่นจูนอี๋พันด้วยผ้าก๊อก หัวใจอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา!

หลายวันนี้ เสิ่นรั่วชิงขอร้องเย่อู๋เทียนมากกว่าหนึ่งครั้ง ขอให้เขาช่วยรักษาเสิ่นจูนอี๋ด้วย

แต่ทุกครั้ง ก็ถูกเย่อู๋เทียนทำอย่างขอไปที สิ่งนี้ทำให้เสิ่นรั่วชิงคิดว่า อาการบาดเจ็บของเสิ่นจูนอี๋ ยังไม่หายดี

ตอนนี้เห็นเสิ่นจูนอี๋ยืนอยู่ที่นั่นราวกับเป็นมัมมี่ เสิ่นรั่วชิงก็แน่ใจสิ่งที่คิดอยู่ในใจ

เม้มริมฝีปาก เสิ่นรั่วชิงมองดูเย่อู๋เทียน และเปล่งเสียงขอร้อง

“พี่เทียน ช่วยรักษาเธอหน่อยได้หรือเปล่า?”

“ยังไงซะ ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่มีสายเลือดร่วมกัน”

ได้ยินคำพูดนี้ ความรู้สึกของเย่อู๋เทียนไม่ได้ผันผวน แต่เสิ่นจูนอี๋ราวกับถูกฟ้าผ่า

เธอคาดไม่ถึงว่า เสิ่นรั่วชิงจะขอร้องแทนเธอ

คิดถึงตอนนั้น เสิ่นจูนอี๋เพราะว่าดูถูกเย่อู๋เทียน ถึงได้ให้เสิ่นรั่วชิงแทนที่ของเธอ และทำการหลอกลวงเย่อู๋เทียน

และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เสิ่นจูนอี๋ก็ทำไม่ดีกับเสิ่นรั่วชิงมาโดยตลอด

ไม่เพียงแต่มองเสิ่นรั่วชิงเป็นลูกไม่มีพ่อแม่ ก็มองเธอเป็นคนใช้ระดับล่างด้วย ยืดอายุให้กับเย่จินหลิงก่อนหน้านี้ ยังไม่ลังเลให้คนมาขโมยเครื่องช่วยชีวิตของเธอ …….

ตอนนี้…….

เธอถึงขนาดไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางครั้งก่อนเก่าต่อตัวเองได้

จนกระทั่งถึงเวลานี้เอง เสิ่นจูนอี๋ถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง อะไรคือคนในครอบครัว!

น้ำตาแห่งความเสียใจ ไหลลงมาจากหางตา

แผนการทั้งหมด ฉลาดเฉียบแหลม ความไม่ดี ตอนนี้ได้ถูกคลี่คลายด้วยความอ่อนโยนที่เสิ่นรั่วชิงแสดงออกมา

แต่…….

แต่คำว่าพี่สาวสองคำนี้ ในที่สุดก็ราวกับก้างปลาติดคอยังติดอยู่ในลำคอ

เรียกยังไง ก็เรียกไม่ออกมา

เสิ่นรั่วชิงเห็นเย่อู๋เทียนไม่แยแส ก็ขอร้องอีกครั้ง

“พี่เทียน จะว่าไป เสิ่นจูนอี๋เธอ……ก็ถือว่าเป็นแม่สื่อให้กับพวกเราสองคน”

“ถ้าพี่ช่วยเธอได้ ก็จะเป็นการดีมาก แต่ถ้าไม่ช่วย ฉันก็ไม่มีทางโทษพี่หรอก”

แม้ว่าเย่อู๋เทียนได้ช่วยเสิ่นจูนอี๋แล้ว ตอนนี้ได้ยินเสิ่นรั่วชิงขอร้องให้กับเสิ่นจูนอี๋ขนาดนี้ กลับค่อนข้างไม่สบายใจ

“รั่วชิง เธอรู้มั้ยว่า คนดีโดนคนกลั่นแกล้ง?”

เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออก

เธอจะไม่รู้ความจริงข้อนี้ได้อย่างไร?

แต่…….

ครอบครัวสองคำ ก็เป็นอุปสรรคที่เธอจะข้ามผ่านไปได้ยากที่สุด

หากเป็นการตัดสินใจเลือกความเป็นความตาย

ให้เลือกระหว่างเย่อู๋เทียนกับน้องสาวของเธอ เธอจะเลือกเย่อู๋เทียนโดยไม่ลังเล

ตอนนี้…….

ก็ทำได้แค่หน้าด้านขอร้องเย่อู๋เทียน

ความจริงเย่อู๋เทียนไม่ต้องการทำให้เสิ่นรั่วชิงลำบากใจ มองดูเธออย่างลึกซึ้ง ถึงได้มองไปทางเสิ่นจูนอี๋ แต่กลับชักสีหน้าใส่หล่อน

เพียงแค่พูดอย่างเยือกเย็นกับหล่อนประโยคหนึ่ง

“ต่อไป เธอก็คือแม่บ้านส่วนตัวของรั่วชิง พื้นของที่บ้าน เธอมาถู น้ำล้างเท้า เธอมายก มีอะไรจะคัดค้านมั้ย?”

เสิ่นจูนอี๋นิ่งไปเล็กน้อย และพยักหน้ารัวๆ ต่อจากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีอะไรจะคัดค้าน!”

เย่อู๋เทียนทำเสียงฟึดฟัด มองไปทางเสิ่นรั่วชิงอีกครั้ง

“รั่วชิง เธอไปอาบน้ำอุ่นก่อนเถอะ เสิ่นจูนอี๋……ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

“ฉันได้กำชับให้เฉินเหวินจิ้งทายาให้หล่อนก่อนหน้านี้แล้ว”

“นอกจากนี้ วันนี้เธอออกจากโรงพยาบาล ฉันซื้อเสื้อผ้าให้เธอแล้ว แต่ว่าหลายปีผ่านไป ฉันกลับจำไม่ได้ว่าเธอใส่ชุดชั้นในไซซ์อะไร ก็เลยซื้อมาให้เธอหลายตัว เธออาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเถอะ”

เสิ่นรั่วชิงนิ่งไปก่อน ใบหน้าก็แดงก่ำในทันที

แต่ไม่ทันที่เสิ่นรั่วชิงจะตอบโต้อย่างอื่น ก็มีคนปรากฏตัวที่นอกประตูอีกครั้ง

เฉาจ้านหยาง

เย่อู๋เทียนสังเกตเห็นเขา ก็รู้ว่าจุดประสงค์ของการปรากฏตัวของเขา