จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 76

ออกจากตลาดสดของแม่ยาย

เย่อู๋เทียนได้โทรหาจางเสี่ยวชวนประธานธนาคารประเทศหลงในทันที

"เจียงไห่ ถนนทิงเฉา และหนี้ทั้งหมดภายใต้ชื่อของหวงต้าไห่ เคลียร์ให้หมด เงินสามารถหักออกจากบัญชีส่วนตัวของผมได้เลย"

จางเสี่ยวชวนที่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ยิ้มอย่างขมขื่น

เรื่องแค่นี้เหรอ

จำเป็นต้องให้เย่อู๋เทียนโทรหาเขาเป็นการส่วนตัวเลยเหรอ?

นี่มันเป็นการทิ้งระเบิดใส่ยุงไม่ใช่เหรอ?

แต่เจียงเสี่ยวชวนยังคงตอบเย่อู๋เทียนด้วยความเคารพ

“ครับ ชิงตี้ ผมจะแจ้งเหอเซี่ยวหลิน ประธานสำนักงานใหญ่ธนาคารเจียงไห่ ให้เขาดูแลเรื่องนี้ด้วยตนเอง”

เย่อู๋เทียนตอบและวางสาย

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เหอเซี่ยวหลิน ประธานสำนักงานใหญ่ธนาคารเจียงไห่ และผู้บริหารธนาคารระดับสูงหลายคนปรากฏตัวที่หน้าตลาดสดของพี่เกา

ชั่วขณะหนึ่ง ถนนทิงเฉาทั้งสายก็เกิดความโกลาหล

เพราะในบรรดาผู้คนที่ปรากฏตัว ต่างก็มีตำแหน่งที่สูง

ตอนนี้ บุคคลสำคัญเหล่านี้ในอุตสาหกรรมการธนาคาร ไม่เพียงแต่มอบบัตรเครดิตที่มีวงเงินสูงสุดของแต่ละธนาคารให้กับหวงต้าไห่และภรรยาของเขาเท่านั้น

ยังมอบของขวัญมากมายให้พวกเขา

ที่สะดุดตาที่สุดคือแท่งทองคำยี่สิบแท่ง!

ทองคำแท่งแต่ละแท่งมีมูลค่าหลายแสน

เมื่อเผชิญกับฉากกะทันหันดังกล่าว หวงต้าไห่และภรรยาของเขาก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

นี่มัน……

เกิดอะไรขึ้น?

เหอเซี่ยวหลินและคนอื่นๆก็ไม่รู้จะบอกยังไง

ในท้ายที่สุด เหอเซี่ยวหลินกัดฟันและทิ้งเพียงประโยคเดียวไว้

“คุณหวง ท่านไม่ต้องสงสัย เป็นเพราะภรรยาของท่านได้ถูกรางวัลปลาแฟนซีคาร์ปที่แข็งแกร่งที่สุดในซอฟต์แวร์บัตรเครดิตเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้น นี่คือสิ่งที่ท่านและภรรยาของท่านสมควรได้รับ!”

หลังจากพูดจบ เหอเซี่ยวหลินและคนอื่นๆก็ไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

เพราะกลัวว่าหวงต้าไห่และภรรยาของเขาจะถามคำถามยากๆที่พวกเขายากที่จะตอบ

หลังจากที่เหอเซี่ยวหลินพวกเขาจากไป ผ่านไปนานก่อนที่หวงต้าไห่และภรรยาของเขาจะกลับมารู้สึกตัวอีกที

เกาเม่ยหลิงพึมพำกับตัวเอง

“เมื่อไม่นานมานี้ ฉันแค่เอาคะแนนที่สะสมมาไปแลกผ้าปูเตียง จากนั้นฉันก็คลิกลอตเตอรีรูเล็ตโดยไม่ตั้งใจ!”

เมื่อหวงต้าไห่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็กอดเกาเม่ยหลิงไว้

จุ๊บ!

จูบปากของเกาเม่ยหลิงหนึ่งที

“ที่รัก ต่อไปคุณพูดอะไร ผมก็จะฟังคุณ!”

เกาเม่ยหลิงหน้าแดงในทันที

อีกด้านหนึ่ง

ในบ้านของเย่อู๋เทียน

ทันทีที่เสิ่นรั่วชิงตื่น ก็โดนเย่อู๋เทียนลากไปเดทแล้ว

คำเดียว

ไม่ได้เดทมาเจ็ดปีแล้ว คิดดู!

เก้าโมงเช้า

ทั้งสองออกจากบ้าน จับมือกันและไปที่ห้างสรรพสินค้าเจียงไห่

ทุกที่ที่พวกเขาผ่าน คนอื่นๆต่างก็มองด้วยสายตาชื่นชม

พูดคุยและหัวเราะเหมือนคู่รักทั่วไป และในที่สุดก็มาถึงร้านเสื้อผ้าสตรี

แม้ว่าเสิ่นรั่วชิงจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ดึงดูดความสนใจของผู้ชายหลายคนในช่วงเวลาสั้นๆ

และมีผู้ชายหลายคนที่อยากเข้ามาพูดคุยด้วย

แต่เนื่องจากมีเย่อู๋เทียนอยู่ข้างเสิ่นรั่วชิง พวกเขาจึงไม่กล้าเข้ามา

ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเป็นข้อยกเว้น เมื่อเห็นเสิ่นรั่วชิง เขาก็เดินมาทันที

"รั่วชิง!"

ชายหนุ่มเรียกเสิ่นรั่วชิง

เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงมองไปพร้อมกัน

รั่วชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เหอเลี่ยง?”

เมื่อชายหนุ่มได้ยินเสิ่นรั่วชิงเรียกชื่อของเขาออกมาโดยตรง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“คิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันมาหลายปี คุณยังจำผมได้!”

เย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆมองเหอเลี่ยงจากหัวจรดเท้า แล้วมองไปที่เสิ่นรั่วชิงด้วยความสงสัยในสายตาของเขา

"เขาคือ……"

“เหอเลี่ยง เพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมต้นของฉัน ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่”

หลังจากนั้น เสิ่นรั่วชิงก็แนะนำให้เหอเลี่ยงอีกครั้ง

“เหอเลี่ยง นี่คือสามีของฉัน เย่อู๋เทียน”

เย่อู๋เทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสิ่นรั่วชิงแนะนำตัวเองเช่นนี้

คิดไม่ถึงว่า ขณะที่เย่อู๋เทียนกำลังจะจับมือกับเหอเลี่ยง เหอเลี่ยงเพียงแค่เหลือบมองเขาและหัวเราะเยาะ

“แหม ที่แท้คุณก็คือเย่อู๋เทียนเหรอ”

เย่อู๋เทียนประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไม คุณรู้จักผมเหรอ?”

เหอเลี่ยงเบะปาก

“มัธยมต้นยังเรียนไม่จบผมก็ไปต่างประเทศแล้ว ผมจะรู้จักคุณได้ยังไง?”

“แต่ว่า ชื่อของคุณ อยู่ในเจียงไห่นั้นดังจะตาย แต่อย่าเข้าใจผมผิดนะ”