จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 81

หวงเจี้ยนเย่ที่อยู่ด้านหลังเหอเซี่ยวหลิน จู่ๆก็เบิกตากว้าง

อ้าปากค้าง

ฟันปลอมแทบจะหลุดจากปากแล้ว!

ประธานสำนักงานใหญ่แห่งเจียงไห่...

เหอเซี่ยวหลิน!

คุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียน?

ขอขมาเย่อู๋เทียน?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ใครจะบอกได้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาคือเหอเซี่ยวหลินนะ!

ขนาดคนใหญ่คนโตระดับสูงสุดของโลกธุรกิจแห่งเจียงไห่ยังเกรงใจเขาอยู่หลายส่วน!

เหอเซี่ยวหลิน!

เขาเป็นคนควบคุมเส้นสายเศรษฐกิจของเจียงไห่!

สำนักงานใหญ่ธนาคารประเทศหลงทุกปีได้บริจาคเงินมากมายแค่ไหนให้กับเมืองเจียงไห่นี้ ก็มีเงินมากมายขนาดไหนถูกควบคุมอยู่ในกำมือเหอเซี่ยวหลิน

เขาอยากให้เงินกู้กับธุรกิจไหน ก็สามารถให้ได้ทันที

พูดอีกอย่างก็คือ เขาอยากให้ธุรกิจไหนรอด ธุรกิจนั้นก็รอด เขาอยากให้ธุรกิจไหนล่ม ธุรกิจนั้นก็ไม่มีทางอยู่รอดได้!

เพราะตอนนี้ธุรกิจไหนจะเปิดกิจการทำมาค้าขาย แล้วไม่กู้เงินจากธนาคาร?

ต่อให้เป็นบริษัทวัสดุเหล็กของตระกูลหวง อัตรากู้ยืมในตอนนี้ก็เป็นครึ่งหนึ่งของมูลค่าตลาดรวมของบริษัท!

ปกติต้องส่งคนไปคบค้าสมาคมกับระดับสูงของธนาคารแต่ละแห่งในเจียงไห่!

วันนี้อาศัยว่าเหอเซี่ยวหลินมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด!

หวงเจี้ยนเย่กำลังคิดว่าจะขอร้องเหอเซี่ยวหลินยังไงให้เขากู้ยืมเงินอีกสักก้อน!

ตอนนี้กลับ...

คนใหญ่คนโตอย่างเหอเซี่ยวหลินกลับคุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียน!

ไม่เพียงหวงเจี้ยนเย่คิดไม่ตกไม่เข้าใจ!

แขกทุกคนในที่นั้น...

ล้วนไม่เข้าใจ!

เหอเซี่ยวหลิน ประธานเหอ เทพร่ำรวยเหอ!

นี่มันอะไรกัน?

ป่วยรึ?

ทุกคนในที่นั้น

นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ก็มีเพียงเสิ่นรั่วชิงที่รู้ว่า ทำไมเหอเซี่ยวหลินถึงทำแบบนี้!

แต่การทำแบบนี้...

ดูน่าตกใจมากเกินไปจริงๆ!

เล่นคุกเข่าให้กับพี่เทียนต่อหน้าทุกคนเลย?

พี่เทียนเป็นใครกันแน่?

ต้องรู้ไว้นะว่า ก่อนหน้านี้พี่เทียนซัดเหอเลี่ยง ไม่ใช่เหอเลี่ยงซัดพี่เทียน

ตามหลักแล้วเหอเซี่ยวหลินไม่ลงโทษพี่เทียนก็ต้องอนุโมทนาสาธุแล้ว ตอนนี้กลับมาคุกเข่าให้กับพี่เทียนซะอย่างนั้น?

ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้มั้ง?

ฉับพลันนั้น

เสิ่นรั่วชิงคิดไปถึงเผยจื่อตง

อีกฝ่ายเป็นคุณชายของตระกูลเผยแห่งเจียงไห่ อีกทั้งยังเป็นทหารที่อายุน้อยที่สุดของประเทศหลง...

การกระทำในตอนนี้ของเหอเซี่ยวหลินที่มีต่อพี่เทียน!

ต้องเกี่ยวข้องกับเผยจื่อตงแน่!

และในตอนที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกับการกระทำของเหอเซี่ยวหลิน เย่อู๋เทียนกลับแค่เหล่เหอเซี่ยวหลินเล็กน้อย ไม่ได้ใส่ใจเขาอีกต่อไป และมองไปทางหวงเจี้ยนเย่ต่อ

พูดต่อไป

จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้ คุณ ฟังเข้าใจหรือยัง?”

หวงเจี้ยนเย่อ้าปากค้างอึ้ง

เหอเซี่ยวหลินที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นสีหน้าราวปลาตาย

เขาไม่คิดเลยว่า

ตนเองคุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียนแล้ว เขากลับไม่สนใจตนเลยสักนิด

พริบตาเดียว

เหอเซี่ยวหลินจะคุกเข่าต่อไปก็ไม่ใช่ จะลุกขึ้นยืนก็ไม่ใช่

เขาไม่เข้าใจจริงๆ

ทำไมเย่อู๋เทียนถึงทำกับเขาแบบนี้

จะฆ่าจะแกง

พูดออกมาชัดๆเลยสิ

ทำไมต้องทำให้คนรู้สึกทรมานแบบนี้?

เย่อู๋เทียนเห็นหวงเจี้ยนเย่ไม่กล้าพูดอะไร ก็ถามขึ้นอีก

“คุณเป็นใบ้รึ?”

หวงเจี้ยนเย่มองเย่อู๋เทียนด้วยเนื้อตัวสั่นเทา

“แก...”

“แก....”

พูดอะไรไม่ออกเต็มๆคำเลย

สายตาที่เย่อู๋เทียนมองหวงเจี้ยนเย่นั้น เย็นคมดุจมีด

“ผมให้คนช่วยชีวิตคุณไว้หนึ่งครั้ง ค่ารักษาต้องให้ มันเป็นสิ่งที่ควรทำ!”

“ค่ารักษาพยาบาลที่คุณเข้าโรงพยาบาล พ่อตาผมจ่ายเงินออกไปให้คุณก่อน เงินนี้ต้องคืน และมันก็เป็นสิ่งที่ควรทำ!”

หวงเจี้ยนเย่ได้ยินคำพูดประโยคหลัง พลันราวกับจับหลักควรทำได้อย่างนั้น เขาแผดเสียงออกมาทันที

“ฉันเลี้ยงเจ้าลูกทรพีหวงต้าไห่มา มันจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉัน เป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว ไม่ใช่อะไรที่ไอ้บ้าอย่างแกคนนี้จะมาพูดจาซี้ซั้วได้!”

แต่พอคำพูดนี้ออกมา หวงเจี้ยนเย่ก็เสียใจนัก

และไม่ว่าเพราะอะไรเหอเซี่ยวหลินถึงคุกเข่าให้เย่อู๋เทียน แต่เหอเซี่ยวหลินก็ได้คุกเข่าให้เย่อู๋เทียนไปแล้ว

มันเห็นได้ชัดแล้วว่า ฐานะของเย่อู๋เทียนในวันนี้ไม่ธรรมดาเลย!

มาถึงขั้นนี้แล้ว ตนเองยังด่าเขาอีก!

อยากตาย?

เวลานี้เอง เย่อู๋เทียนกลับแค่นเสียงเย็นว่า

“พ่อตาผมเป็นลูกชายแท้ๆของคุณ มีหน้าที่เลี้ยงดูคุณ ควรจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ!”

แต่คุณทำกับเขายังไง คุณรู้ดีอยู่แก่ใจ!”

“บริษัทที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านในมือคุณ มีความสามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ตนเองได้ไหม คุณยิ่งรู้ดีอยู่แก่ใจ!

“ลูกชายอีกสองคนของคุณ แต่ละคนมีฐานะหลายสิบล้าน คุณเข้าโรงพยาบาล พวกเขากลับไม่คิดออกเงินเลยสักนิด!”

“ตรงกันข้ามกลับยัดเยียดความกดดันทั้งหมดมาที่ลูกชายคนโตที่ชีวิตลำบากที่สุดของคุณ คุณไม่ขายหน้ารึ?”