จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 85
ระหว่างทางมาคฤหาสน์ตระกูลเฉียน เย่อู๋เทียนได้แจ้งข่าวผิงปู๋จิ้ว ให้เขาส่งตัวยาที่ใช้รักษาผู้ป่วยสมองพิการมาที่นี่
ดังนั้นผิงปู๋จิ้วถึงได้เอายามาที่นี่
ตอนนี้อิ่นโม่โฉวได้ยินชื่อผิงปู๋จิ้ว ใบหน้างามงอนพลันซีดสลับแดง
ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยโดนใครเหยียดหยามแบบนี้มาก่อน ปู่ของตนเป็นหลานสามของอีกฝ่าย?
ตาแก่นี่กล้าพูดจาลามปาม?
ถึงอิ่นโม่โฉวจะมาจากตระกูลดังด้านยารักษา แต่เป็นศิษย์เขาเซวียนอู่
ถึงจะได้รับการอบรมสั่งสอนวิชาการแพทย์ไว้ช่วยชีวิตคนตั้งแต่เล็ก แต่ก็ฝึกฝนวิทยายุทธ์ไปด้วย วิทยายุทธ์ของตนเองนั้นถือได้ว่าอันดับต้นๆของโลก!
อิ่นโม่โฉวกัดฟันกรอด คิดจะลงมือสั่งสอนตาแก่บ้านี่ในตอนที่ผิงปู๋จิ้วปรากฎตัว
แต่วินาทีที่ผิงปู๋จิ้วเดินออกมา อิ่นโม่โฉวกลับชะงักค้างกึกอยู่กับที่
พอเห็นใบหน้าที่แท้จริงของผิงปู๋จิ้ว
อิ่นโม่โฉวจะร้องไห้อยู่แล้ว
นี่คือ...
ผิงปู่จิ้วแห่งสำนักร้อยยา?
อาจารย์อาของอิ่นเชียนชิวปู่ของตน?
อาจารย์อาเล็กของบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งคนนั้นที่เป็นผู้คิดค้นสำนักยาแห่งเขาเซวียนอู่?
การที่ตนได้เข้าศึกษาสำนักยาเขาเซวียนอู่ตั้งแต่เล็ก
เป็นเพราะเส้นสายทางผิงปู๋จิ้วนี่แหละ!
อิ่นเชียนชิวปู่ของตนเป็นหมอมีชื่อระดับประเทศ สามารถเข้าออกจวนฝ่าบาทสูงส่งได้โดยไม่ต้องตรวจสอบฐานะ
แต่ต่อหน้าผิงปู๋จิ้ว....
กลับเป็นแค่หลานศิษย์ที่จดชื่อไว้คนหนึ่งเท่านั้น
อิ่นโม่โฉวจำได้อย่างชัดเจนว่า ที่บ้านมีรูปใบหนึ่งที่เก่าจนเหลือง
บนรูปภาพนั้นอิ่นเชียนชิวปู่เธอไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้ผิงปู๋จิ้วเลยสักนิด
เจ้าสำนักคนปัจจุบันของสำนักยาเขาเซวียนอู่ยังต้องเรียกผิงปู๋จิ้วว่าอาจารย์ปู่รองเลย!
ตามลำดับขั้นแล้ว ตนเองก็ต้องเรียกผิงปู๋จิ้วว่า...
เหล่าจู่!
คิดถึงตรงนี้ อิ่นโม่โฉวสีหน้าสับสนถึงขีดสุด
จะทำการคุกเข่าคารวะผิงปู๋จิ้ว
ในตอนนี้เอง ผิงปู๋จิ้วคุกเข่าลงข้างหนึ่งให้เย่อู๋เทียน
พลางเรียกเย่อู๋เทียนว่า
“ท่านเจ้าหอ!”
พริบตาเดียว สมองของอิ่นโม่โฉวเกิดการชัตดาวน์ทันที
ท่านเจ้าหอ?
ท่านเจ้าหออะไร?
แต่ไม่ว่าจะเป็นท่านเจ้าหออะไร...
เหล่าจู่ ผิงปู๋จิ้วคุกเข่าให้ชายหนุ่มคนนี้?
เมื่อครู่ตนพึ่งบอกว่า...
ชายหนุ่มนี่เป็นหมอบ้านนอกมาจากไหนใช่ไหม?
ตนเองยังบอกว่าเขา...
พูดจาซี้ซั้ว?
อิ่นโม่โฉวตกใจจนแทบฉี่ราดแล้ว!
หันมองเฉียนจิ้งคุน
เขาเห็นผิงปู๋จิ้วคุกเข่าคารวะเย่อู๋เทียน สีหน้าตกใจเป็นอย่างยิ่ง
หลายปีมานี้เขาเคยไปสำนักร้อยยา!
ปัญหาคือปกติผิงปู๋จิ้วแทบไม่เคยเปิดประตูของสำนักร้อยยาเลย
เฉียนจิ้งคุนไหนเลยจะมีโอกาสได้ขอร้องอ้อนวอนผิงปู๋จิ้วช่วยลูกชายเขาต่อหน้ากัน?
ตอนนี้...
ตาแก่ประหลาดเลื่องชื่อคนนี้คารวะเย่อู๋เทียน?
ภรรยาของเฉียนจิ้งคุนก็แทบตาเหลือกเหมือนกัน
หูเสี่ยวเอ๋อไม่รู้จักผิงปู๋จิ้ว แต่สังเกตเห็นสายตาที่อิ่นโม่โฉวมองผูเฒ่าคนนี้ ในใจก็รู้คำตอบ
ตาเฒ่าคนนี้....
ต้องเป็นระดับซูเปอร์แน่!
เย่อู๋เทียนกลับแค่ยกมือขึ้นเบาๆ และบอกผิงปู๋จิ้วเสียงเรียบว่า
“กลับไปเถอะ”
“ลูกชายของเฉียนจิ้งคุนไม่ใช่สมองพิการ ยาที่ผมให้คุณเอามานั่นไม่มีประโยชน์แล้ว”
“กลับไปรอโทรศัพท์ผม”
“ผมให้คุณเอายาอะไรมา คุณก็ค่อยส่งมา”
ผิงปู๋จิ้วอึ้งเล็กน้อย ตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“ขอรับ ท่านเจ้าหอ”
ท่าทางอย่างนั้นไม่โอดครวญสักนิดใส่คำสั่งของเย่อู๋เทียนเลย
ภาพแบบนี้ปรากฏต่อสายตาพวกอิ่นโม่โฉว
แทบมีน้ำพุ่งออกจากตาแล้ว
ผิงปู๋จิ้ว!
ตาเฒ่านี่คือผิงปู๋จิ้วนะ!
เลื่องลือไปทั่วไปว่านิสัยประหลาด
เย่อู๋เทียนพูดคำเดียวว่า ให้ผิงปู๋จิ้วกลับไปรอโทรศัพท์?
ผิงปู๋จิ้วไม่โกรธเลยสักนิด?
ผิงปู๋จิ้วลุกขึ้นหันมองอิ่นโม่โฉว
อิ่นโม่โฉวคุกเข่าลงให้กับผิงปู๋จิ้วทันที ตื่นเต้นขั้นสุด
“เหลนศิษย์ อิ่นโม่โฉว คารวะเหล่าจู่!”
ระหว่างพูด อิ่นโม่โฉวโขกศีรษาคารวะทันที
สองสามีภรรยาเฉียนจิ้งคุนตาเหลือกอีกครั้ง
อิ่นโม่โฉว ยอดฝีมือของสำนักยาเขาเซวียนอู่ เรียกผิงปู๋จิ้วว่า...
เหล่าจู่?
นี่มันบ้าไปแล้ว!
ที่สำคัญที่สุดคือ เหล่าจู่ของยอดฝีมืออย่างอิ่นโม่โฉว กลับได้แต่เชื่อฟังเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน
วินาทีนี้หูเสี่ยวเอ๋อเสียใจรู้สึกผิดแทบบ้าแล้ว
เมื่อครู่มีอิ่นโม่โฉวอยู่ด้วย เธอกลับไม่เห็นเย่อู๋เทียนอยู่ในสายตา
นี่มัน....
นี่จะทำยังไงดีเนี่ย!
คุณเย่คนนี้คงไม่ล้มเลิกช่วยคนเพราะเรื่องนี้หรอกนะ?
ผิงปู๋จิ้วกลับเหล่มองอิ่นโม่โฉวอย่างรำคาญ พลางย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เมื่อครู่ เธอพูดจาเหิมเกริมใส่ท่านเจ้าหอของเราใช่ไหม?”
อิ่นโม่โฉวใบ้กินทันที
เย่อู๋เทียนกลับโบกมือใส่ผิงปู๋จิ้ว
“อายุปูนนี้แล้ว จะถือสาหาความอะไรกับเด็กน้อยเล่า?”
ผิงปู๋จิ้วอึ้ง ชี้หน้าอิ่นโม่โฉวอย่างเดือดดาล พลางด่ากราดออกมา
“ผมว่านังหนูนี่น่าโดนอัดนัก!”
“ในมือมีวิชาช่วยคนเล็กน้อย กลับไม่รู้ว่าเหล่าจู่คือใคร!”
“ให้ฉันพูดนะ อิ่นโม่โฉวใช่ไหม?”
“เธอรู้ไหมว่าเข็มพ้นบาปไท่อี่ไม้ตายของตระกูลอิ่นเธอน่ะใครสอน?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ