จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 89

คนตระกูลหวงต่างคิดว่า

ด้วยรูปร่างหน้าตา วุฒิการศึกของหวงหย่าเฟย

ต้องเป็นผู้หญิงที่ตระกูลโล่แห่งตี้ตูชอบพอแน่

หวงหย่าเฟยมาครั้งนี้ มารถคันเดียวกับหวงเจี้ยนเย่ บอกชัดทุกอย่าง

ถึงจะนั่งมาแค่โรลส์รอยซ์มือสองคันหนึ่ง แต่มองไปทั่วทั้งเจียงไห่ ก็มีแค่หยิบมืออยู่

ภายใต้ทั้งหมดที่ว่ามานี้ หวงหย่าเฟยเลยเย่อหยิ่งถึงขีดสุด

กระทั่ง สลัดภาพเย่อู๋เทียนที่คฤหาสน์ตระกูลหวงเมื่อวานทิ้งออกนอกสมองไปเสียสิ้น

ลองถอยก้าวหนึ่งมาพูด ความแข็งแกร่งของเย่อู๋เทียนสูงมากแล้วยังไงล่ะ?

คนรวยอันดับหนึ่งอย่างเฉียนจิ้งคุนขอร้องเขาแล้วยังไงล่ะ?

หรือว่า เย่อู๋เทียนสามารถช่วยชีวิตลูกชายปัญญาอ่อนของเฉียนจิ้งคุนกลับมาได้จริงๆ?

ถ้าเย่อู๋เทียนช่วยชีวิตลูกชายปัญญาอ่อนของเฉียนจิ้งคุนกลับมาได้จริงๆ ตอนนี้มีหรือจะนั่งรถสัปะรังเคนั่นมา?

ลองถอยเพิ่มอีกก้าวหนึ่ง ต่อให้เย่อู๋เทียนเกาะตระกูลเฉียนได้!

ตระกูลเฉียนมีหรือจะเทียบชั้นกับตระกูลโล่แห่งตี้ตูได้?

เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลโล่แห่งตี้ตู ไม่ว่าตระกูลใดๆทั่วทั้งประเทศหลง...

ล้วนเป็นแค่มดตัวน้อย!

หวงหย่าเฟิยคิดไปถึงว่า

ในอนาคตอันใกล้นี้ เธอจะได้เป็นผู้หญิงที่โดดเด่นที่สุดในประเทศหลงนี้!

พอคิดแบบนี้ สายตาที่หวงหย่าเฟยมองเย่อู๋เทียน

ก็ยิ่งเต็มไปด้วยแววดูถูกมากขึ้น

แต่วินาทีต่อมา หวงหย่าเฟยก็รู้สึกปวดใจหนึบ

ความเย็นเสียดกระดูกชนิดหนึ่งพลันแผ่ซ่านจากปลายเท้าขึ้นกลางหัว แผ่นหลังเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เพียงเพราะว่าเย่อู๋เทียนมองเธอแวบหนึ่งอย่างเย็นชา

หวงเจี้ยนเย่ที่นั่งข้างหวงหย่าเฟยก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเย่อู๋เทียนเช่นกัน

เขารีบเตือนหวงหย่าเฟยทันที

“เอาล่ะ จะหาเรื่องเจ้าตัวซวยนี่ทำอะไร!”

“ไม่มองดีที่สุด!”

“และหลานต้องเข้าใจนะว่า พวกเรามาดูบ้าน!”

“จวนทะเลหมอกนี่ พวกเราเข้าไปได้ พวกเขาเข้าไปได้รึ?”

หวงหย่าเฟยถึงเจอจุดสงบ พยายามสงบจิตสงบใจ เธอแค่นเสียงเย็น พลางเอื้อมมือปิดหน้าต่างรถ

ขบวนรถของตระกูลหวง ค่อยๆเคลื่อนไปที่ประตูใหญ่ของจวนทะเลหมอก

หวงต้าไห่ที่อยู่ในรถบรรทุกเห็นภาพนี้ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร

ถ้ารู้ก่อนว่าจะมาเจอพวกหวงเจี้ยนเย่ เขาก็ไม่พาลูกเขยลูกสาวมาจวนทะเลหมอกดูบ้านหรอก!

ตอนนี้ดูท่า...

ถ้าไม่เปลี่ยนไปที่อื่นจะทำอะไรได้?

พอคิดแบบนี้ หวงต้าไห่หันมองเย่อู๋เทียนด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“อู๋เทียน อย่าโกรธเลย พวกเราไปดูที่อื่นกัน เจียงไห่มีบ้านดีๆมากมาย ไม่ได้มีแต่จวนทะเลหมอกนี่เจ้าเดียวเสียอีก!”

เย่อู๋เทียนยิ้มน้อยๆ

“ไม่เป็นไร ผมลงไปถามดูหน่อยว่า ทำไมพวกเขาไม่ให้เข้า”

หวงต้าไห่เบ้ปาก

“จะเพื่ออะไร พวกดูคนแค่ภายนอกเท่านั้นแหละ เห็นรถที่พวกเราขับมาไม่ดี...” หวงต้าไห่ยังพูดไม่ทันจบ

ก็เห็นพวกหวงเจี้ยนเย่ก็โดนยามหน้าประตูจวนทะเลหมอกขวางไว้ด้านนอกเหมือนกัน

หวงต้าไห่อดเบิกตากว้างไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น?

เวลานี้ เย่อู๋เทียนลงรถเดินเข้าไปแล้ว

พวกหวงเจี้ยนเย่กำลังถกเถียงกับยาม โดยเฉพาะหวงหย่าเฟย เธอชี้หน้าด่ากราดยามด้วยน้ำเสียงกร้าวแข็ง

“เจ้าคนพวกดูคนแค่ภายนอก!”

“ไม่รู้จักรถคันนี้ของตระกูลหวงเรารึ?”

“โรลส์รอยซ์ ขายแกทิ้ง ยังไม่ถึงราคาของล้อรถคันนี้สักล้อเลย!”

“อีกอย่าง พวกเรามาซื้อบ้าน ซื้อคฤหาสน์จวนทะเลหมอกของพวกแก ไม่ยอมให้เข้าไป? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”

ยามโดนด่า ในใจรู้สึกโกรธขึ้ง แต่ติดที่มารยาททางอาชีพ ได้แต่ยิ้มอธิบาย

“คุณหนู โปรดอภัยด้วย”

“พูดตามตรง พวกเราเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือน ได้แต่ฟังคำสั่งเบื้องบน”

“ผู้จัดการพวกเราบอกแล้ว เถ้าแก่ใหญ่เบื้องบนสั่งการลงมาแล้ว คฤหาสน์ทั้งหมดของจวนทะเลหมอกไม่ขาย”

หวงหย่าเฟยโกรธจัด

“ไม่ขาย ไม่ขายแล้วสร้างทำบ้าอะไร?”

“เงินเอามาแล้ว หลายสิบล้านมาซื้อคฤหาสน์ ไม่ขาย? น่าขำสิ้นดี!”

“รีบเรียกผู้จัดการของพวกแกออกมาเลย ฉันจะถามเขาด้วยตัวเอง!”

ยามทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เรียกผู้จัดการยามออกมา

พอผู้จัดการยามมาถึง กลับอธิบายสั้นๆได้ใจความว่า

“เถ้าแก่ใหญ่สั่งความ คฤหาสน์ยอดเขาของจวนทะเลหมอกมีเจ้าของแล้ว!”

“ต่อให้คฤหาสน์อื่นก็ต้องให้เจ้าของคฤหาสน์ยอดเขาออกมาคัดกรองด้วยตนเอง ดูท่าทางพวกคุณแล้ว ไม่มีคุณสมบัติเข้าอาศัยที่นี่!”

พวกหวงเจี้ยนเย่ได้ยินคำอธิบายของเขาแล้ว พากันเบิกตากว้าง

คฤหาสน์ยอดเขาของจวนทะเลหมอก...

ราคาเริ่มแรกก็ต้องพันล้าน คนที่สามารถซื้อคฤหาสน์หลังนั้นได้ จะเป็นเทพเซียนจากไหนนะ?

ในเวลานี้เอง มือถือของเย่อู๋เทียนพลันดังขึ้น

เฉียนจิ้งคุนโทรมา

พอรับสาย เย่อู๋เทียนถามเสียงเรียบ