จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 88

เฉียนเป่ยเฉินได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าอย่างแรง

ถึงตอนนี้เขาจะผอมแห้งเหมือนท่อนฟืน แต่กลับรู้สึกว่า ทั้งร่างเต็มไปด้วยพลัง

การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ย่อมต้องยกความดีให้เย่อู๋เทียน

ถึงผอมแห้งเหมือนท่อนฟืน จะนอนบนเตียงมายี่สิบกว่าปี แต่ก็อาศัยอินเทอร์เน็ตเรียนรู้เข้าใจโลกภายนอกมาตลอด

แต่หลังจากได้เจอเย่อู๋เทียน...

เฉียนเป่ยเฉินรู้สึกลางๆว่า ตนเองได้สัมผัสกับประตูบานใหญ่อีกบานของโลกใบนี้!

เฉียนจิ้งคุนเห็นท่าทางกระปรี้กระเปร่าของเฉียนเป่ยเฉินแล้ว

อดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า

“เฉินเอ๋อร์ ลูกพึ่งจะหายป่วยครั้งใหญ่ แน่ใจว่าตอนนี้ไม่ต้องไปพักผ่อนสักหน่อยหรอ?” เฉียนเป่ยเฉินส่ายหัวบอก

“ไม่ต้องครับ ตอนนี้เฉินเอ๋อร์รู้สึกว่า ทั้งร่างมีพลังสายหนึ่งไหลเวียนไม่ขาย” สองสามีภรรยาเฉียนจิ้งคุนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เพื่อให้พ่อแม่สบายใจ เฉียนเป่ยเฉินพลันเดินไปที่ต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่งหน้าคฤหาสน์

เขายกหมัดขึ้นชกออกไป!

บรึ้ม!

ต้นไม้เก่าแก่ที่ต้องใช้สองคนโอบถึงโอบมิดพลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ใบไม้ร่วงกราว

ตามการชกของเฉียนเป่ยเฉิน

สองสามีภรรยาเฉียนจิ้งคุนเห็นรอยหมัดลึกเป็นนิ้วที่ต้นไม้เก่านั่น

สองสามีภรรยามองเบิกตากว้างอ้าปากค้าง

ต้องรู้ไว้นะ ต้นไม้เก่าแก่ต้นนี้มีอายุหลายร้อยปีแล้ว เนื้อไม้แข็งแกร่งดุจเหล็ก!

เฉียนเป่ยเฉินพึ่งโดนช่วยกลับมา แค่หมัดเดียวก็มีพลานุภาพขนาดนี้?

หมัดอย่างนี้ถ้าชกไปที่ตัวคน ไม่ชกจนเป็นรูออกมาหรือไง?

หันมองหมัดของเฉียนเป่ยเฉิน กลับไม่เป็นอะไรเลย!

สองสามีภรรยาเฉียนจิ้งคุนอดสูดลมหายใจสะท้านเยือกไม่ได้

ผิงปู๋จิ้วกับอิ่นโม่โฉวยังไม่จากไป พอเห็นภาพนี้ก็อดตกใจไม่ได้

หมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉิน พวกเขาก็ทำได้ โดยเฉพาะผิงปู๋จิ้ว หมัดเดียวหักโค่นต้นไม้เก่าแก่อายุร้อยปีนี้ก็ทำได้ไม่ยาก

แต่ปัญหาคือ...

เฉียนเป่ยเฉินพึ่งจะฟื้นขึ้นมา หมัดเดียวก็มีอานุภาพขนาดนี้?

เด็กรุ่นหลังนี่น่ากลัวจริงๆ ถ้าผ่านไปอีกระยะหนึ่งและได้รับการถ่ายทอดวิชาจากเย่อู๋เทียน จะเป็นยังไงเนี่ย?

คิดแบบนี้ ผิงปู๋จิ้วอดกลืนน้ำลายดังเอื๊อกไม่ได้ ก่อนจะจากไป

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็โดนเฉียนจิ้งคุนไล่ตามมา “คุณท่านผิงรอก่อน!”

ผิงปู๋จิ้วหันกลับมาถาม

“มีอะไร?”

เฉียนจิ้งคุนยกมือขอบคุณ

“คุณท่านผิง เฉินเอ๋อร์สามารถฟื้นขึ้นมาได้ นอกจากคุณเย่จะยื่นมือเข้าช่วยแล้ว ยังมียาชั้นเลิศมากมายที่คุณนำมา ก็ช่วยได้มากเลย มิทราบว่า..ทั้งหมดเป็นเงินประมาณเท่าไหร่?”

“จิ้งคุนต้องให้เพิ่มเป็นสิบเท่า...”

แต่ไม่รอเฉียนจิ้งคุนพูดจบ ผิงปู๋จิ้วก็โพล่งด่าออกมาทันที

“แม่งเอ๊ย ดูถูกใครน่ะ?”

“แกคิดว่าฉันไม่มีเงินหรือไง?”

เฉียนจิ้งคุนตะลึงอึ้ง

ผิงปู๋จิ้วด่ากราดอีกยกใหญ่

มือไขว้หลังออกจากตระกูลเฉียนไป

เฉียนจิ้งคุนอดครุ่นคิดหนักไม่ได้

อันที่จริง ที่เขาเรียกผิงปู๋จิ้วไว้ นอกจากจะอยากจ่ายเงินค่ายาให้แล้วเสร็จ ยังคิดจะถามถึงความชอบของเย่อู๋เทียนผ่านทางผิงปู๋จิ้ว

เพราะปกติแล้ว ไหว้เป็นอาจารย์ ต้องเป็นลูกศิษย์ให้ของขวัญอาจารย์

คราวนี้กลับกัน

เย่อู๋เทียนรับศิษย์ ไม่รอลูกศิษย์ให้ของขวัญ เย่อู๋เทียนกลับให้ของขวัญกับลูกศิษย์ก่อนเสียน่

ถึงจะไม่เคยเห็นว่า กระบี่มังกรเขียวนั่นเป็นอะไร แต่แค่เห็นปฏิกิริยาของผิงปู๋จิ้วเมื่อครู่ ก็รู้เลยว่าต้องไม่ธรรมดาแน่

ด้วยเหตุนี้ เฉียนจิ้งคุนถึงจะเลือกของขวัญให้เฉียนเป่ยเฉินนำไปมอบให้เย่อู๋เทียน

แต่ตอนนี้ดูแล้ว...

เฉียนจิ้งคุนในฐานะคนรวยอันดับหนึ่งของประเทศหลง ลูกชายคารวะเย่อู๋เทียนเป็นอาจารย์ เขากลับหาของดีๆสักชิ้นไม่ได้เลย

เครียดจริงๆนะ!

ทำยังไงดีล่ะ?

งานคารวะอาจารย์อีกสามวันให้หลัง จะให้เฉินเอ๋อร์ไปมือเปล่าไม่ได้จริงไหม?

คิดไปคิดมาจนหัวแทบแตก เฉียนจิ้งคุนก็คิดไม่ออกว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญกับเย่อู๋เทียนดี!

ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สั่งการลงไปก่อน ให้โอนคฤหาสน์บนยอดเขาของเขาทะเลหมอกเป็นชื่อเย่อู๋เทียนไว้ก่อน

อุตสาหกรรมเหมืองแร่หลงต๋าพัฒนามาหลายปี มีบริหารธุรกิจบ้านที่ดินอยู่บ้าง

เขาทะเลหมอกของจวนทะเลหมอก ก็คือหนึ่งในธุรกิจที่บริษัทบ้านที่ดินบุกเบิกภายใต้สังกัดอุตสาหกรรมเหมืองแร่หลงต๋า

ตอนพึ่งสร้างเสร็จ ก็กระตุ้นความอยากซื้อของเหล่าคนรวยมีเงินกันถ้วนหน้า

โดยเฉพาะคฤหาสน์ยอดเขาหลังนั้น

หรูหรารุ่งโรจน์

เอาแค่กำแพงมังกรเก้าตัวที่ด้านในของประตูคฤหาสน์ยอดเขาหลังนั้น ก็ราคาเป็นหลายสิบล้านแล้ว!

ภาพสลักมังกรเก้าตัวที่กำแพง ยังทำมาจากหยกขาวชั้นดีก้อนใหญ่ด้วยฝีมืออาจารย์ช่างแกะสลักที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศหลงอีกด้วย!

ถือเป็นผลงานแกะสลักชั้นเลิศแห่งยุคเลยทีเดียว!