จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 97
หวงหย่าเฟยหรี่ตาลง
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากท่าทีก่อนหน้านี้ของเย่อู๋เทียนในเขาทะเลหมอก เธอจึงไม่โจมตีเขา
อีกทั้งยังไม่กล้าโจมตีด้วย
หวงหย่าเฟยมาที่ร้านขายเครื่องประดับในวันนี้ก็เพื่อเตรียมพบกับคนในตระกูลโล่ ที่ โรงแรมว่างไห่ ในตอนเย็น
นั่นเพราะหลังจากการสืบข่าวมาหลายด้าน
ตระกูลโล่แห่งตี้ตูได้ส่งคนจำนวนมากมายังเจียงไห่แล้วจริงๆ
อีกทั้งฝ่ายที่ให้ข้อมูล ก็คือตระกูลเจียง หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเจียงไห่
นั่นเพราะนายน้อยตระกูลเจียงเจียงอานไท่
ครั้งหนึ่งเคยเป็นหนึ่งในผู้ที่ไล่ตามจีบหวงหย่าเฟย
แม้ว่าตอนนี้เขาจะแต่งงานแล้ว แต่เขาก็ยังแอบหวงหวงหย่าเฟย และมักจะคิดเกลี้ยกล่อมให้หวงหย่าเฟยขึ้นเตียงเสมอ
หวงหย่าเฟยมาที่ร้านขายเครื่องประดับในครั้งนี้
เจียงอานไท่ ก็มาพาภรรยาของเขาตามมาด้วยเช่นกัน
เขาแค่ต้องการเอาใจภรรยาของเขาต่อหน้าหวงหย่าเฟย
ผู้หญิงน่ะ ยังไงก็มีจิตใจขี้อิจฉา
เจียงอานไท่ ต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อเอาชนะปราการในใจของหวงหย่าเฟยโดยใช้จิตวิทยา
ในเวลานี้เจียงอานไท่ สังเกตเห็นสถานการณ์ของหวงหย่าเฟยและเดินเข้าไปพร้อมกับ จ้าวลี่ ภรรยาของเขา
จ้าวลี่ ที่อยู่ข้างเจียงอานไท่ ไม่ได้สนใจหวงหย่าเฟย แต่ทันใดนั้นเมื่อเห็นสร้อยคอเพชรสีชมพูบนคอของเฉินเมิ่งเฉี่ยนดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความตะลึง
เธอรีบเดินเข้าไปออดอ้อนกับเจียงอานไท่ ทันที
“สามี ดูสร้อยเพชรสีชมพูนั่นสิ สวยจัง ฉันอยากซื้อ!”
เย่อู๋เทียนหันไปมอง
เจียงอานไท่ สวมชุดสูทรองเท้าหนัง ท่าทางดูเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จ
ส่วนรูปร่างหน้าตาของ จ้าวลี่ ก็พอจะให้ได้ที่ 80% แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยเครื่องสำอางที่หนาเตอะ
เย่อู๋เทียนมองไปที่ จ้าวลี่ อย่างประเมิน จากนั้นก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นๆ
วินาทีต่อมา จ้าวลี่ อุทานด้วยความประหลาดใจ
“เย่อู๋เทียน!”
เย่อู๋เทียน ตกตะลึง
เพียงครู่เดียวเท่านั้น ฉันก็จำตัวตนของผู้หญิงคนนี้ได้
“จ้าวลี่?”
จ้าวลี่ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเสิ่นรั่วชิงในโรงเรียนมัธยม
เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ครั้งที่เย่อู๋เทียนกลับมา เขาก็ไปงานปาร์ตี้เพื่อนร่วมชั้นเป็นเพื่อนเสิ่นรั่วชิง
ในเวลานั้น จ้าวลี่ ก็พาแฟนของเธอมางานปาร์ตี้ด้วย และเพื่อที่จะกดหันเสิ่นรั่วชิง ในงานเลี้ยงเธอยังเอาแต่เปรียบเทียบเย่อู๋เทียนกับแฟนหนุ่มของเธอไปทุกที่ จนหลังจากงานเลี้ยงครั้งนั้นเสิ่นรั่วชิงอารมณ์เสียไปอยู่นาน
หลังจากจ้าวลี่ จำเย่อู๋เทียนได้ เธอก็เยาะเย้ย
“ศัตรูที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงไห่ คู่หมั้นของนายกลายเป็นแม่เลี้ยงไปแล้ว!”
“แม่เลี้ยงของนายแนะนำน้องสาวของเธอให้นายรู้จักแล้ว!”
“เย่อู๋เทียน นายคิดว่ายัยเสิ่นรั่วชิงนั่นต่ำต้อยเกินไปเกินกว่าจะคู่ควรกับตระกูลเย่ของนายหรือไง...คุณชายเย่เศษขยะ?”
“ก็เลย...หามาอีกคน?”
ดวงตาของเย่อู๋เทียนฉายประกายเยียบเย็นในทันใด แต่เขาทำเพียงแค่แค่นเสียงหัวเราะ
“จ้าวลี่ เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว คนที่อยู่ข้างเธอ ดูเหมือนจะไม่ใช่คนข้างๆ เธอคนนี้นี่ใช่ไหม?”
สีหน้าของ จ้าวลี่ เปลี่ยนไปทันที เธอก็รีบอธิบายให้เจียงอานไท่ ที่อยู่ข้างๆ ฟัง
“สามีอย่าไปฟังเขาพูดเรื่องไร้สาระ ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน!”
ขณะพูด จ้าวลี่ ก็มองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างชั่วร้ายและตะโกนใส่เขา
“เย่อู๋เทียน นายมันไอ้ขยะ ตระกูลเย่พังไปแล้ว นายยังมีหน้ามาเดินช็อปปิ้งอยู่ที่นี่อีก เครื่องประดับที่นี่นายซื้อไหวหรือไง?”
เย่อู๋เทียนขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับผู้หญิงเลวทรามแบบนี้
เขาหันกลับไปมองพนักงานขาย
“พนักงานขาย ช่วยฉันจัดการสร้อยเพชรสีชมพูนี้ ฉันจะไปเดินๆ ดู อยากหาซื้อต่างหูและแหวนแต่งงานอีกคู่หนึ่ง”
จ้าวลี่ เหลือบมองไปที่ราคาของสร้อยเพชรสีชมพูและเย้ยหยัน
“สร้อยคอนี้ราคาเจ็ดล้านหกแสนแปดหมื่น ไม่ใช่เจ็ดร้อยหกสิบแปด ขณะที่ถูกทิ้งโดยตระกูลเย่อย่างนาย ยังมาแสร้งทำเป็นอวดเบ่งอะไร?”
พูดจบ จ้าวลี่ ก็มองไปที่พนักงานขาย
จากนั้นก็สำทับอีกประโยคขึ้นมา
“พี่สาวพนักงานขาย คุณควรขยี้ตาดูให้ดี ผู้ชายคนนี้เคยเป็นอาชญากรที่ต้องการตัวเมื่อนานมาแล้ว หน่วยสืบราชการลับทั้งหมดกำลังตามจับเขาอยู่ ใครจะไปรู้ว่าเขาก่อคดีใหญ่อะไร ถ้าผู้ชายคนนี้มาปล้นร้านของคุณเข้า ร้านของคุณคงจะเกินปัญหาแล้ว!"
สีหน้าของพนักงานขายเปลี่ยนไปทันที
เธอมองไปที่เย่อู๋เทียนด้วยความตกใจ
เย่อู๋เทียนพลิกกระเป๋าของเขาโดยไม่แสดงออกอะไร เขาต้องการสอนบทเรียนให้ จ้าวลี่ หลังจากจ่ายเงินแล้ว
อย่างไรก็ตาม เมื่อพลิกกระเป๋าดู เขากลับหาบัตรธนาคารไม่เจอ
จากนั้นก็ค่อยนึกขึ้นได้ว่า
ก่อนหน้านี้เขาให้บัตรธนาคารกับเผยจื่อตงไปแล้ว
จากนั้นเผยจื่อตงก็มอบบัตรธนาคารให้เสิ่นรั่วชิงอีกที
เมื่อเห็นท่าทางการแสดงของเย่อู๋เทียนในเวลานี้
พนักงานขายก็อดไม่ได้ที่จะลนลานขึ้นมา
ต้องรู้ว่า
จ้าวลี่ เป็นลูกค้าประจำของพวกเธอและยังเป็นภรรยาของเจียงอานไท่!
สตรีที่มีสถานะสูงศักดิ์เช่นนี้!
จะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้อย่างไร?
ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ คงไม่ใช่อาชญากรที่ทางการต้องการตัวจริงๆ ใช่ไหม?
เมื่อเห็นฉากนี้ สายตาของหวงหย่าเฟยที่เฝ้ามองอย่างเย็นชามาโดยตลอดก็รู้สึกสะใจขึ้นมา
เย่อู๋เทียน นายมันก็แค่ขยะ!
นายช่วยลูกชายของเฉียนจิ้งคุนแล้วยังไงกัน?
เฉียนจิ้งคุนให้วิลล่ากับนายแล้วยังไงกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ