จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 108

ซ่งฉาวอู่ตัวสั่นไปทั้งตัว หันกลับมามองไปที่สามคนนั้น ตำแหน่งของเขาต่ำ เลยไม่รู้จักไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนั้น แต่เขารู้จักเขตภาคตะวันออกเฉียงใต้ พลโทคนนั้นที่มาจากสนามรบ เทียนขุย

คนที่เรียกเมื่อครู่ก็คือเทียนขุย และคนที่โทรเรียกให้เขานำกองกำลังมาก็คือเทียนขุย!

ซ่งฉาวอู่ยังไม่ทันได้ตอบ หม่าซวี่ซงก็ตะโกนอย่างเปิดเผย "ไอ้สารเลว ชื่อนี้นายสามารถเรียกได้หรอ นายรู้ไหมว่านี่คือใคร? นี่คือธรรมเนียมปฏิบัติของหนานหลินเรา คุณลุงซ่งของผม"

ขณะที่พูด เขาก็ยืดตัวหลังตรงรู้สึกว่าตัวเขายิ่งใหญ่ขึ้นมาเป็นกอง

เขาพูดกับซ่งฉาวอู่ว่า "คุณลุงซ่ง นี่ก็คือไอ้คนต่างถิ่นสองคน วันนี้ที่โรงแรมหนานโจวทำให้ผมเสียหน้ามาก พวกเขาถึงกับจู่โจมผม โพสต์วิดีโอที่ทุบตีผมลงอินเทอร์เน็ต นี่เป็นการตบหน้าตระกูลหม่าของพวกเรา ท่านต้องจัดการให้ผมนะ!”

ที่ไหนได้เทียนขุยไม่สนใจเขาสักนิด เห็นแค่ซ่งฉาวอู่มายืนอยู่หน้าเทียนขุยด้วยความตกใจ

ได้เห็นซ่งฉาวอู่เดินไป ในใจหม่าซวี่ซงก็คิดว่าดูสิว่านายจะตายยังไง! พาคนหนึ่งหมื่นคนล้อมอยู่ข้างใน และมีนักรบที่ถือปืนอยู่ข้างนอกอย่างนับไม่ถ้วน คราวนี้พวกเขามีปีกก็หนีไม่พ้น

ในขณะที่หม่าซวี่ซงกำลังได้ใจ ทันใดนั้นเขาก็เห็นฉากที่น่าเหลือเชื่อ

ซ่งฉาวอู่เดินไปข้างหน้าเทียนขุยยืดตัวตรงแล้วทำวันทยาวุธ ตะโกนเสียงดัง "จอมพลหนานหลิงซ่งฉาวอู่ ระดมพลเรียบร้อย รอคำสั่งจากพลโทเทียนขุยครับ!"

ประโยคเดียว แว่วอยู่ที่หูของคนนับหมื่นเหล่านี้เป็นเวลานาน รอยยิ้มที่ได้ใจของหม่าซวี่ซงหายไปหมดสิ้น ใบหน้าของเขาลากลงมาเป็นด้ายดำ ขณะนี้ ท่าทางของเขาแย่ยิ่งกว่ากินอึเสียอีก

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมซ่งฉาวอู่ถึงเดินไปอยู่ต่อหน้าคนนั้นแล้วทำความเคารพ หรือว่าตำแหน่งของเขาจะสูงกว่าซ่งฉาวอู่อีก?

พลโทเทียนขุย สรุปนี่คือตำแหน่งอะไรกันแน่?

หม่าซวี่ซงโง่อย่างสมบูรณ์แบบ ชะงัก มึนงง และตะลึงงัน!

เทียนขุยกวาดสายตามองซ่งฉาวอู่ ทำเอาซ่งฉาวอู่สั่นไปทั้งตัว！นี่คือวีรบุรุษที่มาจากสนามรบ อีกทั้งยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของประเทศหวาที่เลื่องลือ คนที่สามารถเข้าใกล้คนๆนั้น ก็คือเทพเจ้า!

ซ่งฉาวอู่ตำแหน่งต่ำต้อย ไม่รู้จักคนๆนั้น แต่เขากลับเคยได้ยินว่าต่อสู้ไม่เคยมีคำว่าแพ้ ทำให้ต่างประเทศกลัวจนสุดขีด!

เทียนขุยมองมาที่เขาด้วยทัศนคติที่หยิ่งผยอง ทำให้เขารู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นใกล้เข้ามา

ผ่านไปสักพัก เทียนขุยก็ชี้ไปที่ร่างกายที่ผอมบางและอ่อนแอข้างๆเขา และมองไปที่ชายหนุ่มที่ป่วยและพูดว่า "นี่คือพลตรีของสำนักเจ็ดพิฆาต จอมพลโผ้จวิน!"

เมื่อคำว่าจอมพลโผ้จวินโพล่งออกมา กล้ามเนื้อของซ่งฉาวอู่ก็รัดแน่น

เขาฟังไม่ผิดใช่ไหม? นี่คือจอมพลโผ้จวิน? นี่คือคนในตำนานของกองทัพ จอมพลโผ้จวิน?

เขาตกตะลึง ไม่กล้าสงสัยคำพูดของพลตรีเทียนขุยแม้แต่น้อย เขาเคารพวันทยาวุธต่อคนนั้นอีกครั้งและตะโกนเสียงดัง "ผู้ใต้บังคับบัญชาการผมพลตรีซ่งฉาวอู่แห่งหนานหลิน เคารพจอมพลโผ้จวินครับ!"

เงียบสงบทั้งสนาม! ไม่มีใครกล้าหายใจเสียงดัง ใจกลางของคนนับหมื่น ในขณะนี้ก็เงียบอย่างไร้ชีวิตชีวา เมื่อใดก็ตามที่เข็มตกลงบนพื้นก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

ฟางเหยียนกวาดสายตามองไปที่ใบหน้าของซ่งฉาวอู่ ไม่ได้พูดอะไร แค่มองไปที่หม่าซวี่ซงที่เหม่อลอยพูดว่า "คุณ จะแข่งกลยุทธ์กับผมไม่ใช่หรอ?”

หม่าซวี่ซงทั้งตัวราวกับถูกฟ้าผ่า สั่นเทาขึ้นมาทันที นี่เจอกับผีอะไร?

เป็นอย่างนี้ได้ยังไง? คนๆนี้ทำไมถึงมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่แข็งแกร่งขนาดนี้?

ในเวลานี้ เสียงที่ดังและรีบร้อนดังออกมาจากที่ไม่ไกล “หม่าซวี่ซง ไอ้สารเลวนายอยู่ไหน?”

ตามด้วย หม่าจงหัวและลูกน้องหลายคนก็เบียดเข้ามา ท่ามกลางฝูงคนมาถึงที่เกิดเหตุ โดยข้างกายเขามีหม่าหรงหรงตามมาด้วย พอเห็นหม่าซวี่ซง หม่าหรงหรงก็เดินไปหาเขาและถามว่า "พี่ชาย พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

หม่าซวี่ซงส่ายศีรษะร้องไห้คร่ำครวญและพูดว่า "ไม่เป็นไร"

“คุณปู่ คุณปู่ช่วยผมด้วย!” เมื่อเห็นหม่าจงหัว เขาก็เหมือนคว้าฟางที่สามารถช่วยชีวิตของเขา

หม่าจงหัวอยู่ในประเทศหวาก็ถือว่ามีอำนาจพอสมควร และความสัมพันธ์ของเขาก็กระจายไปทั่วทุกมุมของประเทศหวา ขอเพียงแค่คุณปู่ยื่นมือช่วย คนอื่นก็ต้องยอมเห็นแก่หน้า!

“เกิดอะไรขึ้น?” หม่าจงหัวเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ เห็นศพนอนอยู่บนพื้น และยังเห็นซ่งฉาวอู่และชายสองคนนั้นเผชิญหน้ากัน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คาดเดาอะไรบางอย่างได้

“เสี่ยวซง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หม่าจงหัวมองไปที่ซ่งฉาวอู่แล้วถาม

ซ่งฉาวอู่มองไปที่ฟางเหยียน พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ "ท่านนี้คือสำนักเจ็ดพิฆาตจอมพลโผ้จวินแห่งประเทศหวา!"

สำนักเจ็ดพิฆาตจอมพลโผ้จวิน! หม่าจงหัวตะลึงทันที เบิกตากว้างมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าซีดเซียวร่างกายผอมบางดูแล้วเหมือนเด็กหนุ่มที่ป่วย

เขารู้ว่าสถานะนี้หมายถึงอะไร นี่คือตำนาน! เกียรติยศประเทศหวา!

“จอมพลโผ้จวิน!” หม่าจงหัวแค่เอ่ยคำนี้ออกมา แล้วถามว่า “คือรบไม่เคยไม่ชนะ โจมตีไม่เคยแพ้คนนั้น จอมพลโผ้จวินที่ก่อตั้งสำนักเจ็ดพิฆาตทุกมุมของชายแดนประเทศหวาใช่ไหม?”