จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 158

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของโจวเสี่ยวได้ยินเช่นนี้จึงถามว่า “ท่านพูดอะไร？ท่านเสิ่น！”

เสิ่นจื่อเจ๋ยส่ายหัวด้วยใบหน้าที่เขียวคล้ำพร้อมกับพูดว่า “ไม่ ไม่มีอะไร！”

เขาไม่ได้พบฟางเหยียนมาพักหนึ่งแล้ว ตั้งแต่งานเต้นรำของเซียวเจิ้นเที่ยน ผู้ชายคนนี้สามารถพูดคุยกับลู่หงปอได้ยังไงกัน แถมอยู่ด้านหน้าอีก แล้วดูสภาพของลู่หงปอสิ ดูเหมือนไม่กล้าหาเรื่องเขางั้นแหละ？

เขามีอะไรดี？ทำไมถึงได้มีความสามารถขนาดนี้？

เสิ่นจื่อเจ๋ยเห็น โจวเสี่ยวเองก็เห็นเช่นกัน ไม่ผิดแน่ๆ นั่นคือฟางเหยียน！ท่านชายของตระกูลฟาง

โจวเสี่ยวเหลือบมองเสิ่นจื่อเจ๋ย พร้อมกับขมวดคิ้ว เสิ่นจื่อเจ๋ยนี่คุยโวโอ้อวดเก่งจริงๆ ไหนจะเจ้าพ่อเมืองอีก สิ่งนี้ไม่ได้ถูกท่านชายของตระกูลฟางทำแล้วหรือไง ในทางกลับกัน เสิ่นจื่อเจ๋ยกลับมองภาพด้านล่างด้วยความประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่โจวเสี่ยวค่อนข้างมั่นใจ เสิ่นจื่อเจ๋ยเป็นคนขี้โม้โอ้อวดที่เก่งกาจจริงๆ！

ในสายตาของคนอื่นๆ ฟางเหยียนเดินข้ามสะพานออกมาที่ประตูเหล็กด้านหน้าวิลล่า ด้านนอกของประตูเหล็ก ในสายตาของทุกคนก็ปรากฏเห็นรถหงฉี

เพื่อนร่วมชั้นของโจวเสี่ยวปิดปากและอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “ท่านเสิ่น นี่คือรถหงฉีใช่ไหม？”

เสิ่นจื่อเจ๋ยเองก็มึนงงมากเช่นเดียวกัน เขาพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ รถหงฉี！”

“นั่นไม่ควรจะเป็นรถหงฉีนะ？” รูม่านตาของหญิงสาวขยายใหญ่ขึ้นด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเธอแสดงออกมาได้อย่างเกินจริง

เสิ่นจื่อเจ๋ยสำลักและพูดว่า “น่าจะใช่นะ！”

“ฉันได้ยินมาว่ารถหงฉีแค่มีเงินก็ซื้อไม่ได้นะ มันเป็นสัญลักษณ์ทางตัวตน คนที่จะเป็นเจ้าของรถคันนั้นได้ จะต้องเป็นคนที่ทำคุณประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติมหาศาลเท่านั้น ไม่ใช่คนส่วนตัว แต่เป็นรถที่ทางรัฐจัดสรรมาให้”

เสิ่นจื่อเจ๋ยพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ มีคำพูดแบบนี้จริง แต่การที่ลู่หงปอมีรถหงฉี มันก็ดูไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่”

ในหัวของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามที่ว่าทำไมฟางเหยียนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ จะมีกะจิตกะใจไปฟังคนอื่นพูดได้ยังไงกัน

แต่สิ่งที่ทำให้คนสองสามคนตรงนั้นตกใจอีกครั้งเลยก็คือ ดูเหมือนว่าชายร่างกำยำคนนั้นได้เปิดประตูรถและกำลังจะเชิญฟางเหยียนให้ขึ้นไป ส่วนลู่หงปอผู้สวมแจ็กเกตสีเหลืองก็ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับโซฟาบนหัว

“พี่ใหญ่ ฉันเอาวางลงได้หรือยัง？” ลู่หงปอถามอย่างหมดลม เขามีเหงื่อออกมาก เท้าของเขาถลอก มีเลือดไหลออกมา

ฟางเหยียนหันหลับไปมองและพูดว่า “วางลงได้ แล้วก็ไปเอารถของนายขับมาซะ！”

“ใช่ใช่ใช่！” ลู่หงปอวางโซฟาลงอย่างโล่งอก เขาไม่กล้าที่จะวางมันแรง ได้แต่ค่อยๆวางลงพื้นอย่างเบาที่สุด ตอนนี้โซฟาตัวนี้นั้นมีราคามากกว่าชีวิตของเขาเสียอีก ถ้าทำมันพังไปแม้แต่นิดเดียว ก็ไม่มีอะไรสามารถประกันชีวิตของเขาได้

เขารู้สึกหดหู่เหลือเกิน ทำไมเขาจะต้องหาเรื่องมาทำให้ตัวเองเดือดร้อนขนาดนี้ด้วย！

จากนั้นไม่นาน รถกระบะคันใหญ่ ฟอร์ด เรนเจอร์ก็ได้ขับมา ลู่หงปอนำโซฟาไปวางไว้บนรถ

จากนั้นจึงเดินมาที่ด้านหน้าของฟางเหยียน พร้อมกับกล่าวด้วยความเคารพว่า “พี่ใหญ่ เชิญขึ้นรถได้！”

ฟางเหยียนมองไปที่ลู่หงปอ ชายคนนี้นั้นเป็นคนที่รู้ทันเหตุการณ์จริงๆ เขาหัวเราะออกมา จากนั้นจึงเดินขึ้นไปบนรถหงฉี

เทียนขุยทำหน้าที่ขับรถอยู่ด้านหน้า ลู่หงปอขึ้นรถอย่างเกรงกลัว

ขณะที่กำลังขึ้นรถ คนที่มาเปิดประตูรถให้ลู่หงปอก็คือทหารในอนาคต เขาถามอย่างงุนงงว่า “นายท่าน ทำไมท่านถึงกลัวคนแบบนี้กันล่ะ？เขาเก่งกาจงั้นเหรอ？”

ลู่หงปอกอดเท้าของเขา และดุอย่างโกรธเคือง “แกจะไปรู้อะไร？หุบปากไปเลย！”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวของเขาก็แทบจะระเบิด ถ้าเขาจัดการคุณชายตู้ไปแล้ว งั้นคนต่อไปก็คือตนน่ะสิ！แม้กระทั่งครอบครัวของคุณชายตู้ อันดับสองของผู้เป็นคนที่ไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่องในเมืองจินโจว แล้วตนจะไปทำได้ยังไงกัน？

บนรถ

เทียนขุยขับรถและถามว่า “ทำไมลู่หงปอถึงกลายเป็นคนที่เชื่อฟังขนาดนี้กันครับ？”

ฟางเหยียนหัวเราะและพูดว่า “ผู้ที่รู้เวลาและหน้าที่คือวีรบุรุษ！เดิมทีเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอยู่แล้ว โทรศัพท์ไปหาเบื้องบน แต่ก็ไม่สามารถจัดการได้ ก็ทำให้เชื่อฟังได้แล้วไม่ใช่เหรอ？ ”

“งั้นเขาทำกิริยาตอบโต้กลับมาไหมล่ะ？ในความคิดของผม ก็คือฆ่าซะ！” เทียนขุยกล่าวอีกครั้ง

ฟางเหยียนโบกมือพร้อมกับพูดว่า “ไม่ต้องหรอก เขาไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนั้น ไม่จำเป็นที่ต้องถึงกับฆ่า”

ฟางเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ขับรถต่อไปข้างหน้า

ไม่นานนัก ก็ได้ขับรถมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลเย่ เมื่อรถเพิ่งจอดลง ลู่หงปอก็รีบลงมาจากรถเพื่อเปิดประตูให้กับฟางเหยียน ความขยันขันแข็งของเขานี้ทำให้ผู้คนต่างสงสัย

หลังจากที่ฟางเหยียนลงจากรถ ลู่หงปอก็ได้ทำหน้าเศร้าๆและพูดว่า “พี่ชาย มีเรื่องหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่าควรถามดีไหม”

“ถามมา！” ฟางเหยียนพ่นคำออกมาอย่างแผ่วเบา

ลู่หงปอถาม “ที่ตระกูลเย่เหมือนจะไม่มีลูกชาย ไม่ทราบว่าท่านเป็นใครในตระกูลเย่เหรอครับ？”

ฟางเหยียนมองไปที่ลู่หงปอ เมื่อเมื่อเห็นสายตาของฟางเหยียน ลู่หงปอก็ก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าที่จะไปสบตาคู่นั้น พูดอย่างเชื่อฟังว่า “ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น เพียงพูดเรื่องจริงเท่านั้น！”

ฟางเหยียนยกมือขึ้นและตบไปที่แขนของเขาเบาๆ พร้อมกับคายคำพูดออกมาสองคำ “ลูกเขย！”