จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 185

ถ้านายท่านไม่บอกให้ยอมรับผิดด้วยความจริงใจเขาจะไล่ออกจากบ้าน พวกเขาก็ไม่มายอมรับผิดกับเย่ชิงหยู่ ในสายตาของพวกเขาเย่ชิงหยู่เป็นเด็กในตระกูล ถึงจะโดดเด่นเพียงใดก็เป็นเด็กอยู่ดี

แต่นายท่านพูดออกมาอย่างเด็ดขาดแล้ว ใครจะกล้าไม่สำนึกผิดในสถานการณ์คับขันแบบนี้เหรอ

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เย่ชิงหยู่รู้สึกคาดไม่ถึงมาก

ขณะนั้น จางเจียวเจียวเดินเข้ามาหาเย่ชิงหยู่แล้วพูดว่า “ชิงหยู่ งั้นเรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ ยังไงทุกคนก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ให้อภัยพวกเขาเถอะ”

เย่ชิงหยู่มองฟางเหยียนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ และส่งสัญญาณถามเขาว่าจะทำยังไง

ฟางเหยียนไม่พูดอะไรแต่ยิ้มออกมาแปลกๆ

เย่ชิงหยู่กวาดตามองพวกเขาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร พวกคุณเป็นผู้อาวุโส ที่จริงฉันก็ไม่ได้โกรธอะไร ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาใส่ร้ายโดยไม่มีเหตุผล”

“เฮ้อ!” จางซื่อข่ายรีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “ขอบใจนะชิงหยู่ คืนนี้คุณตาของเธอจองห้องอาหารที่โรงแรมนานาชาติเทียนเยว่ เขาอยากให้พวกเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา คุณตาเขาหยิ่งในศักดิ์ศรี จริงๆ แล้วเขารู้สึกที่ต่อว่าเธอ”

“ฉันรู้แล้ว!” เย่ชิงหยู่พูดขึ้นมา “พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ เมื่อถึงเวลาฉันจะไปเอง”

“โอเคชิงหยู่!” จางซื่อข่ายตอบกลับ แต่พวกเขายังไม่กลับไป เหมือนกับยังมีเรื่องอะไร

เย่ชิงหยู่มองพวกเขาแล้วถามว่า “ยังมีธุระอะไรอีกเหรอ”

จางซื่อตงพูดอย่างลำบากใจว่า “ชิงหยู่ ลูกพี่ลูกน้องของเธออยู่ในสภาพแบบนั้นแล้ว เธอพอที่จะพูดขอกับคุณตาได้ไหม ให้เขากลับมา เรื่องที่เขาเคยทำผิดก็ได้รับโทษแล้ว ถ้าเธอให้อภัยเขาและพูดขอร้องคุณตา จะต้องช่วยเขากลับมาได้แน่นอน ฉันกับพี่ภรรยามีแค่ไห่เฟิงคนเดียว ชิงหยู่ เธอช่วยพวกเราได้ไหม”

ภรรยาของจางซื่อตงใกล้จะร้องออกมา “ชิงหยู่ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ของชิ้นนี้ฉันซื้อมาตอนไปเที่ยวอวิ๋นกุ้ย ราคาห้าแสนกว่าเลยนะ ฉันให้เธอ เธอช่วยฉันด้วยเถอะนะ”

เธอหยิบจี้สีแดงขึ้นมาส่งให้เย่ชิงหยู่

เย่ชิงหยู่โบกมือปฏิเสธแล้วพูดว่า “ฉันไม่ต้องการของของคุณ แต่ฉันจะพูดกับคุณตาให้”

เป็นไปตามคาด ถ้าไม่มีเรื่องให้ช่วย ครอบครัวของเขาคงไม่มีท่าทีแบบนี้หรอก ดูเหมือนว่าคุณตาจะเอาจริงแล้ว ไม่งั้นพวกเขาคงไม่นอบน้อมขนาดนี้หรอก

“เอาไปสิ!” ภรรยาของจางซื่อตงยังดื้อดึงแล้วพูดว่า “รับไปเถอะชิงหยู่ ถ้าเธอไม่รับของของฉัน ฉันจะรู้สึกไม่ดีนะ ฉันรู้สึกเหมือนเอาเปรียบเธอ”

“ไม่ต้อง!” เย่ชิงหยู่จับแขนภรรยาของจางซื่อตงแล้วเอาของกลับไปวางไว้ในมือของเธอ

เมื่อเห็นสีหน้าของเย่ชิงหยู่ไม่ค่อยดี เธอก็รีบพูดขึ้นมาว่า “งั้นก็ขอบใจนะชิงหยู่”

“อืม” เย่ชิงหยู่ตอบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

จางซื่อตงดีใจเป็นอย่างมาก “ชิงหยู่ นี่เธอรับปากแล้วใช่ไหม”