จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 191

หลังจากที่คนตระกูลจางโรงแรมนานาชาติเทียนเยว่ เหมือนเย่ชิงหยู่คิดอะไรออก เธอพูดกับจางฉี่เหาว่า “ใช่สิ คุณตา หนูมีเรื่องอยากคุยกับคุณตา”

“หืม” จางฉี่เหาถามขึ้น “มีเรื่องอะไรเหรอชิงหยู่”ตอนนี้ท่าทีของจางฉี่เหาที่มีต่อเย่ชิงหยู่เปลี่ยนไปมาก

เย่ชิงหยู่พูดว่า “คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ ตอนนี้หนูคิดว่าลูกพี่ลูกน้องน่าสงสารมาก คุณตาให้เขากลับมาได้ไหม สภาพของเขาในตอนนี้คงจะต้องอดตายอยู่ข้างนอกเป็นแน่”

สองสามีภรรยาจางซื่อตงมองเย่ชิงหยู่ด้วยสีหน้าตื้นตัน จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ใช่พ่อ ไห่เฟิงน่าสงสารพอแล้ว พวกเราให้เขากลับมาเถอะนะ ยังไงตระกูลจางก็เป็นบ้านของเขา”

จางซื่อข่ายก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อ ชิงหยู่พูดขนาดนั้นแล้ว ให้เขากลับมาเถอะ ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก”

จางฉี่เหาได้ยินคำอ้อนวอนของทุกคน เขาลอบถอนหายใจออกมา จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า “ตาชื่นชมที่เธอไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น แต่จางไห่เฟิงควรจะคิดทบทวนตัวเอง”

“เจียวเจียว เธอเลี้ยงลูกสาวได้ดีมาก”

พูดจบเขาก็ตบบ่าของจางเจียวเจียวแล้วขึ้นไปบนรถ

ครอบครัวของเย่ชิงหยู่ก็ขึ้นรถแล้วกลับบ้าน

สองสามีภรรยาจางซื่อตงกับสองสามีภรรยาจางซื่อข่ายขับรถไปรับจางไห่เฟิงที่โรงพยาบาล แต่เมื่อพวกเขามาถึงห้องพักผู้ป่วย กลับไม่พบจางไห่เฟิง เขาทิ้งจดหมายเอาไว้หนึ่งฉบับ ในจดหมายมีเนื้อความอยู่หนึ่งบรรทัด

ชีวิตนี้ผมจะไม่ลืมสิ่งที่เย่ชิงหยู่กับฟางเหยียนทำกับผม ผมจะแก้แค้นพวกมันอย่างแน่นอน!

จางไห่เฟิงหายตัวไปและทิ้งจดหมายเอาไว้ สองสามีภรรยาบอกให้โรงพยาบาลดูกล้องวงจรปิด แต่น่าแปลกใจที่ในกล้องวงจรปิดไม่เห็นภาพของจางไห่เฟิงเลย

อาจจะเรียกได้ว่าเขาหายวับไปในอากาศ

ครอบครัวของเย่ชิงหยู่กลับมาถึงบ้าน จางเจียวเจียวมีความสุขมาก อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้ทานข้าวอย่างสงบสุข ให้ความรู้สึกถึงการเป็นครอบครัว มันเป็นสิ่งที่ควรจะมีตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงวุ่นวายจนเป็นแบบนี้ไปได้

ถึงเย่ชิงหยู่จะดีใจ แต่ความสงสัยในตัวของฟางเหยียนกลับเพิ่มขึ้นไม่น้อย

นับวันฟางเหยียนยิ่งเดาได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ขนาด ลู่หงปอ ยังต้องเกรงใจเขา

มิน่าล่ะเขาถึงทำอะไรโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แต่นี่ไม่ใช่เรื่องดีอะไร เพราะเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน ยังไงฟางเหยียนก็ยังเด็กอยู่

วันต่อมา เฉิงฉู่นั่งอยู่ในห้องทำงาน มือทั้งสองเท้าคาง ดวงตาของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเขาจะไม่ได้นอน

เขาอยู่อย่างนี้จนถึงเช้า ในหัวของเขามีแต่เรื่องที่จะบอกครอบครัวยังไงเกี่ยวกับเรื่องการถอนทุนในเมืองจินโจว จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาถอนหายใจออกมาและนั่งหลังตรง

“ใคร” เขาพูดขึ้น

มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากข้างนอก “ หลี่เสว่เองค่ะคุณชาย”

หลี่เสว่คนที่ร่วมรักกับเขาในห้องทำงานเมื่อวาน เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เข้ามา!”

หลี่เสว่เปิดประตูและเดินเข้ามาพร้อมกาแฟที่อยู่ในมือ วันนี้เธออยู่ในชุดสาวออฟฟิศ แต่ว่ากางเกงสั้นมากจนแทบจะเห็นต้นขาทั้งสองข้าง เมื่อเธอเห็นเฉิงฉู่ เธอก็ยิ้มหวานออกมาทันที

เฉิงฉู่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นจึงถามขึ้น “เธอมีธุระอะไร”

หลี่เสว่ยังคงยิ้มหวาน “ไม่มีอะไรค่ะคุณชาย แค่เอากาแฟมาให้คุณ ฉันเห็นว่าคุณไม่ยอมออกมา เลยเข้ามาดู”

เฉิงฉู่ไม่ทันได้ตอบอะไร หลี่เสว่ก็เดินมาข้างเขา แถมยังจับมือของเขาขึ้นมา

ไม่เพียงแค่จับมือ แถมยังเอามือของเขาไปทำอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้