จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 21

บทที่ 21 ฉายาคุณนายพลตรี

รอจนทุกคนค่อยๆ ทยอยจากไป กระทั่งหายลับตา บรรยากาศที่น่าอึดอัดในตระกูลจางค่อยผ่อนคลายลง

แต่ตอนนี้คนที่เหลืออยู่ในงานก็มีไม่มาก ทุกคนหันที่ไปเซียวเจิ้นเที่ยน สลับกับกับจางฉี่หาว ทีแรกพวกเขาคิดที่จะอยู่อวยพรในงานต่อไป แต่เพราะเซียวเจิ้นเที่ยนยังอยู่ ท้ายที่สุดทุกคนจึงค่อยๆ ทยอยขอตัวกลับไปจนหมด

“ฟาง ฟางเหยียน” เย่ชิงหยู่จับจ้องคนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นคนแปลกหน้า หรือว่าฟางเหยียนที่เธอคุณเคย

เธออยากจะเข้าไปใกล้ฟางเหยียน แต่กลับไม่มีความกล้าพอ!

ฟางเหยียนหันขวับไปที่เธอ ก่อนที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สุขสันต์วันเกิด!”

ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะฟังประโยคสุขสันต์วันเกิดอะไรนี่ เธออยากรู้ว่าเมื่อสักครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น

“เมื่อกี้นะ มันอะไรกันแน่?”

คนพวกนี้เรียกเธอว่าคุณนาย มีเพียงแค่อยู่เหนือพวกเขา และต้องมีความสัมพันธ์อะไรสักอย่าง ถึงจะทำให้พวกเขาเรียกว่าคุณนายได้ อย่างเช่นตระกูลเซียว คุณนายตระกูลเย่ในอดีตเป็นมารดาของเขา คนอื่นขานเธอว่าคุณนายเย่ แต่เธอ ขานว่าคุณผู้หญิงโดยตรง

นี่เป็นสรรพนามที่สูงส่ง!

หรือว่า ฟางเหยียนจะเป็นนายของพวกเรา?

ไม่ผิดแน่ หกคนนั้น เป็นหกเทียนของฟางเหยียน

ทีแรกเขามีทั้งหมดเจ็ดเทียน แต่เทียนหม่าได้พลีชีพที่สนามรบ นั่นเป็นความเจ็บปวดในใจของเขา

ฟางเหยียนเหลือบไปทางเซียวเจิ้นเที่ยนที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ “ผมแค่ทำข้อตกลงกับพวกเขาเท่านั้น เซียวเหวินห่าวฝ่าฝืนกฎทหาร มีการใช้อำนาจในทางที่ผิดมานานแล้ว”

“ครั้งนี้การที่พวกเขามาที่เมืองจินโจว ก็เพื่อมาจับกุมตัวเขา ผมตกลงที่จะพาพวกเขามาจับกุมตัวเซียวเหวินห่าว พวกเขาเลยตกลงอวยพรวันเกิดให้คุณ”

“แต่…” เย่ชิงหยู่กล่าวอย่างลังเล “แต่ฐานะของพวกเขา ไม่จำเป็นที่จะต้องทำข้อตกลงกับคุณเลย?”

ฟางเหยียนหัวเราะแห้ง “หรือว่า เธอไม่รู้หรือไงว่าจินโจวเป็นพื้นที่ของใคร? ใครบางคน คิดว่าตัวเองสามารถกุมอำนาจได้ด้วยมือเปล่า เพราะงั้นจึงต้องใช้วิธีนี้ในการจับกุมนักโทษ!”

ประโยคนี้ของฟางเหยียนตั้งใจพูดให้เซียวเจิ้นเที่ยนฟัง ตอนนี้เขายังไม่อยากทำให้ตระกูลเซียวหายไป เขายังมีแผนการที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ อำนาจอย่างตระกูลเซียว พวกเขาไม่กล้าที่จะจัดการกับคนรุ่นหลังของตระกูลเย่ เบื้องหลังเหล่านี้ต้องมีอำนาจอื่นหนุนหลังแน่

หากอำนาจเหล่านี้ไม่เปิดเผยคน เขาจะถอนรากถอนโคนได้ยังไง

“อะไรนะ?” เย่ชิงหยู่ไม่อยากจะเชื่อ “ง่ายขนาดนั้นเลย?”

ฟางเหยียนพยักหน้า “ใช่ ไม่อยากนั้นเธออยากให้เป็นยังไงล่ะ? หรือเธอคิดว่าผมเป็นหัวหน้าของพวกเขาหรือไง?”

“เธอคิดว่าอายุแค่นี้ เป็นหัวหน้าของเขาได้อย่างนั้นหรือ?”

ประโยคของฟางเหยียน ทำให้เย่ชิงหยู่โล่งอก ไม่ผิดหรอก อายุของเขา จะเป็นหัวหน้าของนักรบที่ผ่านสนามรบมานับร้อยได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ดูรูปร่างของพวกเขาสิ แล้วดูรูปร่างของฟางเหยียน

แต่ในขณะที่เธอรู้สึกโล่งอก ในใจลึกๆ กลับสลด

เป็นผู้หญิง ใครบ้างที่ไม่อยากเป็นภรรยาของฮีโร่ล่ะ

ประโยคนี้ได้เข้าสู่แก้วหูของจางฉี่เหาด้วยเช่นเดียวกัน เขาสีหน้าเปลี่ยนทันที ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ฉันคิดว่าแกรับราชการตำแหน่งใหญ่โตสักแค่ไหน ที่แท้ก็แค่ข้อแลกเปลี่ยน”

จางไห่เฟิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ถลึงตาใส่ฟางเหยียน บ่นพึมพำอยู่คนเดียว “สร้างภาพเก่งเป็นบ้า!”

ขาที่อ่อนยวบหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนที่หมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน

เซียวเจิ้นเที่ยนจ้องมองน้องชายที่ถูกพาตัวไป ด้วยความว้าวุ่นใจ

ฟางเหยียน ตัดขาทั้งสองข้างของหลานชายของเขา ตอนนี้ ยังจะพาตัวน้องชายของเขาไปอีก ไม่ต่างอะไรกับการตัดแขนของเขาออกไปข้างหนึ่ง

“ฟางเหยียน!” เขากัดฟันแน่น

สมาชิกในตระกูลจางสะดุ้งโหยง

“มีอะไร?” ฟางเหยียนกล่าวถามอย่างนิ่งเฉย พร้อมใบหน้าที่เผยรอยยิ้มแปลกๆ

เซียวเจิ้นเที่ยนเพ่งมองเขานิ่งด้วยความโกรธ ดวงตาคู่นั้นเสมือนมีประกายไฟปะทุออกมา

“หากไม่มีอะไรแล้ว ก็ไสหัวออกไปซะ!” ฟางเหยียนยังคงทีท่าสูงส่ง

ในสายตาของเขา ทุกคนต่างก็ไร้ค่าทั้งนั้น!

“อย่าโอหังไปหน่อยเลย!” เซียวเจิ้นเที่ยนโกรธจัด “แกกระโดดโลดเต้นได้ไม่กี่วันหรอก ขอแค่แกอยู่ในจินโจว ฉันก็มีวิธีที่จะกำจัดแกให้สิ้นซาก”