จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 236

“เป็นไปได้ไง มีคนที่ใช้มือรับกระสุนได้ด้วย”

“นั่นสิ เหลือเชื่อจริงๆนะ ความเร็วของกระสุนว่องไวกว่าปฏิกิริยามนุษย์เป็นร้อยเท่า และสิ่งมีชีวิตที่มีปฏิกิริยาเร็วที่สุดในโลกใบนี้ก็คือเสือดาว ขนาดเสือดาวที่วิ่งหนีเอาตัวรอดยังไม่พ้นการโจมตีจากกระสุนไปได้เลย แต่เขากลับคว้าไว้ได้”

“แบบนี้ไม่ใช่คนชัดๆ หรือว่าเป็นปีศาจ！เอาไงดี พวกเราตระกูลเซียวเอาไงดี”

กลุ่มคนตระกูลเซียวตกใจจนหน้าซีด พูดคำพูดที่เหลือเชื่อออกมา

หวังชิงชิงเองก็ตกตะลึง คุณชายแข็งแกร่งมาก รบชนะ โจวเจิ้งที่อยู่เขตตะวันตก แต่เธอเองก็ไม่คาดคิดว่าคุณชายจะรับกระสุนได้ กระสุนเป็นอาวุธเย็น สามารถยิงทะลุร่างกายมนุษย์ ความเร็วก็สูงทะลุเกินปฏิกิริยามนุษย์จะรับได้ แต่คุณชายกลับใช้มือเปล่ารับกระสุนไว้ คุณชายนี่แข็งแกร่งจริงๆเลย เธอเองรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยไปกับคุณชาย

หรือว่าคุณชายเองก็เป็นนินจาที่เก่งกาจคนหนึ่งเหมือนกัน แล้วสถานภาพของคุณชายคืออะไร

ได้ยินมาว่าคนที่เป็นนินจาจะต้องมีสภาพร่างกายแข็งแรงเป็นพิเศษ จะอ่อนแอไม่ได้

ถ้าจะบอกว่ากลัว คนที่รู้สึกกลัวที่สุดน่าจะเป็นเซียวเหอ พอเขาเห็นฉากนี้ ก็ตกใจเหงื่อท่วมตัว

เขายิงปืนฆ่าคนมาก็ไม่น้อย และในนั้นก็มียอดฝีมือด้วย และก็มีคนที่ชำนาญกังฟู แต่ไม่มีใครที่หลบกระสุนเขาได้สักคน สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ มีคนคีบกระสุนเขาไว้ได้ด้วย！

“หึ！”ฟางเหยียนคีบกระสุนพูดเสียงเย็น“คิดว่ากระสุนแค่นี้ของแกจะทำลายล้างฉันได้เหรอ อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ฉันไม่ใช่ตู่เหย่นหลงสักหน่อย！”

สีหน้าของเซียวเหอกระตุกเกร็งอย่างแรง สิ่งนี้ไม่สามารถจะขัดขวางเขาไม่ให้หยุดยิงปืนได้ เขากุมปืน ตะโกนก้องออกไปอย่างดุดันสองที แล้วลั่นปืนติดกันสามนัด ตะโกนว่า“ไปตายซะ ไปตายซะ！”

หากแต่ร่างกายฟางเหยียนไม่ขยับ ยังคงนิ่งรับกระสุนไม่ไหวติง

ดวงตาของเขา มือทั้งสองของเขา ราวกับจับทิศทางของกระสุนได้ จากนั้นจึงใช้มือเข้ารับกระสุน

หลังจากที่ปล่อยกระสุนออกไปโดยรอบ เซียวเหอยังอยากจะยิงปืนต่ออีก แต่ในปืนเหลือกระสุนเพียงสี่นัด เขาตกใจกับฟางเหยียนที่อยู่ตรงหน้าจนเหงื่อท่วม แววตาที่มองไปทางฟางเหยียนราวกับมองปิศาจร้ายตนหนึ่ง

มีคนแบบนี้อยู่ได้อย่างไรกัน ใช้มือเปล่ารับกระสุนได้ นี่ไม่ใช่การถ่ายภาพยนตร์นะ แล้วก็ไม่ใช่การเขียนนิยาย แต่เป็นเรื่องจริง มีคนใช้นิ่เปล่าคีบกระสุนได้จริง

เขาตะโกนอย่างร้อนใจ “ปืน เอาปืนมาอีกกระบอก ฉันจะต้องฆ่ามันให้ได้ ฆ่ามันให้ได้！”

เซียวเจิ้นเทียนเดินขึ้นหน้าด้วยสีหน้าซีดขาว มือหนึ่งจับเซียวเหอเอาไว้ พูดว่า“แกมันบ้าไปแล้ว！”

คนแบบนี้ ไม่ใช่จะมาหาเรื่องกันได้ง่ายๆ คนที่ใช้มือเปล่ารับกระสุนได้ บนตัวของเขาจะต้องมีพลังอันไร้ขอบเขตไม่น้อย แต่ว่าเป็นพลังอะไร แล้วด้วยฐานะอะไร

คิดไม่ถึง ฟางเหยียนทำให้พวกเขาเปิดหูเปิดตาในโลกทัศน์ใหม่

ทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ได้แต่ตัวสั่นเทิ้ม หวาดผวา

ฟางเหยียนมองดูกระสุนสี่ลูกในมือ หัวเราะขึ้นด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นก้าวลงเวทีไป

“แกจะทำอะไร”เซียวเหอมองฟางเหยียนอย่างร้อนรน ถามขึ้นอย่างตระหนก ผงะถอยอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้เขาชาไปหมดทั้งแผ่นหลัง แต่ก็ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร