จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 272

คนพวกนั้นที่ชี้นิ้ววิจารณ์คนอื่นคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่า พนักงานที่ได้ยินคำวิจารณ์เหล่านั้น จึงเค้นรอยยิ้มออกมาอย่างได้ใจ กำลังคิดในใจ“แกน่ะ ไม่มีเงินก็ช่างเถอะ ยังมาแกล้งทำที่นี่อีก นี่เป็นสถานที่ที่แกสามารถมาได้เหรอ？นี่เป็นร้านอาหารฝรั่งนะ มีแค่คนมีฐานะ รู้จักมีความสุขกับชีวิตถึงกล้ามานะ คนรับจ้างแรงงานอย่างแก จะไปเข้าใจชีวิตแบบนี้ได้ยังไง！”

เทียนขุยไม่ได้สนใจเขา เพียงแต่ถลึงตามองเขาแวบหนึ่ง แล้วตะโกนไปว่า“อย่าหาเรื่องนะ ไม่งั้นจะเอาแกตายแน่！”

ประโยคนี้อาจฟังดูเหมือนประโยคโกรธสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเทียนขุย นี่คือเรื่องจริง！ถ้ายังเด้งกระโดดไปมาอีก เขาจะทำให้พนักงานคนนี้ตายจริงๆ คนที่อยู่ในกองทัพไม่เล่นสิ่งสมมุติ และพวกเขาจะทำจริง！

พนักงานค่อยๆเอาแขนกอดอกแล้วยืนอยู่ต่อหน้าเทียนขุย แล้วเงื้อมือขึ้นมาขวางเทียนขุยไว้ แล้วพูดไปว่า“หยุดนะ ข่มขู่ฉัน แล้วแกคิดจะเข้าไปงั้นเหรอ？แกไม่ส่องกระจก ดูว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหนล่ะ！หรือว่า……”

“ไสหัวไป！”เทียนขุยยกมือขึ้นมาโบกไปหนึ่งครั้ง ด้วยท่าทางทำลายล้างทหารมานับพัน แค่เพียงฝ่ามือเดียวก็สามารถผลักชายหนุ่มคนนั้นถอยไปได้ ถ้าหากจอมพลโผ้จวินไม่ได้พูดว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม เขาได้ฆ่าคนคนที่มองดูถูกคนอื่นแบบนี้แล้ว！

เพียงการผลักแค่ครั้งเดียว พนักงานที่ถูกผลักออกไป ผลักจนเขาไม่ทันตั้งตัว

เทียนขุยก้าวเท้าไปทางชายผมทอง หลังจากที่ชายผมทองได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากทางนี้ แน่นอนว่าเขามองเห็นเทียนขุยแล้ว มองดูเท้าเทียนขุยที่สาวเข้าไปหาตนทีละก้าว เขากางมือออก แล้วพูดด้วยความหงุดหงิด“คนเมื่อกี้เข้ามาในนี้แล้ว เขาเป็นบ้าใช่ไหม？”

สาวผมยาวมองเห็นเทียนขุย เธอจึงพูดกับชายผมทองว่า“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณไปขู่เขาหน่อย เดี๋ยวเขาก็กลัวเอง เนื่องจากที่นี่คือประเทศหวาของเรา ฐานะและตำแหน่งของคุณไม่เหมือนกับเขา ในประเทศหวา เขาไม่กล้าทำอะไรคุณหรอกค่ะ”

ชายผมทองกำหมัดแน่น แล้วทุบไปที่โต๊ะ แล้วด่ากราดไปหนึ่งคำ“ฟัค！”จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้

หลังจากที่เทียนขุยมองเห็นชายผมทองแล้ว เขาจึงบึ่งตรงเข้าไป อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย มาถึงข้างหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วด่ากราดไปที่ชายผมทอง“ตอนนี้ รีบไป ย้ายรถของแกออกไปเดี๋ยวนี้！”

นิ้วที่ชี้ออกมาแทบจะชี้ไปที่ศีรษะของชายผมทองอยู่แล้ว ชายผมทองโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนสี เขาด่าอย่างโกรธเคือง“ฟัค！ไอ้เวร กล้าตะโกนใส่ฉันงั้นเหรอ นายรู้ไหมว่าฉันคือใคร？ฉันเป็นอาจารย์ชาวต่างชาติที่ถูกจ้างมานะ ฉันได้รับการต้อนรับเป็นพิเศษ นายเป็นใครห้ะ！ถึงกล้าตะโกนใส่ฉันไม่หยุด”

พูดจบ ชายผมทองก็เงื้อมือขึ้นแล้วตบนิ้วที่เทียนขุยอยู่ตรงศีรษะของเขาออกไป แล้วพูดอย่างมีเหตุผลแบบมั่นใจ“ฉันเกลียดการชี้หัวแบบนี้ การกระทำของนายมันเรียกไม่เคารพคนอื่น นายรู้ไหม？”

“จริงด้วย นายหมายความว่าไง？ถึงกล้าตะโกนใส่คุณปีเตอร์แบบนี้ ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ทางที่นี่มีเยอะมาก นายมีเวลานี้รอ ป่านนี้หาที่จอดรถได้แล้ว เดินเข้าไปเองได้แล้ว”ผู้หญิงคนนั้นรีบพูดเข้าข้างผู้ชายของตัวเอง ใบหน้ายังแสดงสีหน้าท่าทางไม่พอใจ

“คุณหมายความว่าจะไม่ถอย ใช่ไหม？”สีหน้าของเทียนขุยขรึมลง แล้วถามอย่างเสียงเข้ม

ชายผมทองพยักหน้าแล้วพูด“ใช่ ฉันจอดอยู่ที่นี่ จะทานอาหารที่นี่ ฉันจะไม่ถอย นายมีปัญญาก็ย้ายรถฉันออกไปสิ ขอแค่นายแตะต้องรถของฉัน ฉันจะบอกนายไว้เลยนะ นายต้องคืนรถคันใหม่ให้ฉัน！”

ยโสจองหอง ชายผมทองหยิ่งจองหองไปแล้ว เมื่อกี้ยังพูดจาดีๆอยู่เลย บอกว่าเดี๋ยวจะขยับรถให้ ตอนนี้เปลี่ยนได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ไม่ยอมถอยให้เด็ดขาด มันเหมือนกับการปัสสาวะรดหัวของเทียนขุยชัดๆ！ฉันจะรังแกนายแล้วยังไง นายจะทำอะไรฉันได้？มีปัญญาก็ทำฉันสิ นี่มันเหมือนกับสิ่งที่ชายผมทองพูดออกมาจากความคิด