จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 281

หัวหน้าหลงในใจนึกบ่น ใจคิดว่าชายหนุ่มสองคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้มีความมั่นใจนัก ดังนั้นเขามองประธานอู๋แวบหนึ่ง ประธานอู๋กำลังจ้องมองคนทั้งสอง ดวงตาหรี่ลงกลายเป็นเส้นตรง

เห็นได้ว่า ตัวของประธานอู๋เอง ก็เริ่มคาดเดาถึงฐานะของทั้งสองคนนี้แล้ว

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ประธานอู๋ถึงได้พ่นคำออกมาประโยคหนึ่ง "เป็นการคุยโวโอ้อวดอย่างหน้าไม่อายโดยแท้!"

"คุยโวโอ้อวดอย่างหน้าไม่อาย!" เทียนขุยก้าวขึ้นไปด้านข้างก้าวหนึ่ง ใช้เสียงที่หยาบกระด้างเอ่ยว่า "คนที่คุยโวโอ้อวดอย่างหน้าไม่อายนั่นคือนายมั้ง นายรู้หรือเปล่าว่าใช้ปืนจ่อจอมพลโผ้จวินของประเทศหวา ทำผิดอาชญากรรมอะไร?!"

ได้ยินคำเรียกขานว่าจอมพลโผ้จวินของประเทศหวา ทุกคนต่างก็โง่งมกันไปแล้ว หัวคิ้วของหัวหน้าหลงขมวดจนยุ่งเหยิง เขามองไปที่ประธานอู๋แล้วเอ่ยถามว่า "ประธานอู๋ จอมพลโผ้จวินของประเทศหวานี่คือตำแหน่งอะไร? ประเทศหวาของพวกเรามีตำแหน่งนี้หรือ?"

ประธานอู๋ส่ายหน้าเอ่ยตอบ "ฉันไม่เคยได้ยินตำแหน่งแบบนี้มาก่อน!"

ด้วยฐานะและตำแหน่งของพวกเขา แน่นอนว่าไม่เคยได้ยินจอมพลโผ้จวินของประเทศหวาตำแหน่งนี้มาก่อน ทั้งเขตซีหนาน ก็มีแค่คนของตระกูลใหญ่ไม่กี่คนนั้นและซ่งฉาวอู่ของระดับภูมิภาคเคยได้ยินเรื่องนี้ คนอื่นๆตำแหน่งต่ำเกินไป พวกเขายังไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้

"เหอๆ" หัวหน้าหลงได้ยินว่าประธานอู๋ที่ยศตำแหน่งสูงส่งก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็ถอนหายใจยาว จึงวางใจยิ้มออกมาอย่าใจกล้า เขาพูดกับทั้งสองคนว่า "นายกำลังล้อฉันเล่นหรือไง? ขอโทษที ตำแหน่งนี้ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน! แต่ว่าตอนเล่นเกม ฉันรู้ว่ามีอาวุธที่ติดตั้งอันหนึ่งชื่อจอมพลโผ้จวิน"

ได้ยินหัวหน้าหลงเอ่ยล้อเล่นขึ้นมา คนที่มุงดูเหล่านั้นก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไรมาก

หลงซิ่วซิ่วยังคิดว่าชายหนุ่มสองคนนี้มีอะไรที่น่าทึ่งเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเป็นฐานะที่ปลอมแปลงขึ้นมา ปลอมแปลงก็ไม่ปลอมเป็นชื่อที่น่าเชื่อถือ ถึงกับปลอมเป็นชื่อเรียกที่ดูแล้วเลอะเลือนถึงที่สุด พูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง

เธอรีบร้อนเอ่ยว่า "คุณพ่อ พูดกับเขามากมายขนาดนี้ไปทำไม? ลั่นไกฆ่าพวกเขาไปเลยเถอะ ฉันดูแล้วนี่ก็เป็นแค่แผนยืดเวลาของพวกเขา! ฉันจะบอกคุณพ่อให้ สองคนนี้ต่อสู้โหดร้ายมาก ตอนนี้ถ้าคุณพ่อไม่ฆ่าพวกเขา รออีกหน่อยก็ฆ่าไม่ได้แล้ว"

พูดเช่นนี้กับหัวหน้าหลงเสร็จ เธอก็พูดกับฟางเหยียนและเทียนขุยอย่างเยียบเย็นว่า "พวกนายสองคน รอความตายเถอะ! เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเก่งนักหรือ พวกนายเก่งอีกสักรอบดูสิ!"

"หุบปาก!" เทียนขุยระเบิดเสียงครั้งหนึ่ง เอ่ยอย่างโมโห "จอมพลโผ้จวินสนทนา ขยะอย่างเธอไม่คู่ควรมาสอดปาก!"

ในสายตาของเทียนขุย หลงซิ่วซิ่วก็คือขยะก้อนหนึ่ง

หลงซิ่วซิ่วถูกเทียนขุยต่อว่าเช่นนี้ ทั้งตัวคนตอนแรกชะงักไป จากนั้นก็เหอะออกมาเสียงหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่สนใจเขาว่า "นายคิดว่านายตอนนี้มีความสามารถมากนักหรือ? รู้หรือเปล่าว่าพวกนายตอนนี้กำลังถูกปืนสามสิบกว่ากระบอกจ่ออยู่ ขอเพียงแค่คำสั่งเดียวของคุณพ่อฉันสั่งลงไป เขาก็สามารถยิงพวกนายจนเป็นตะแกรงได้!"

พูดไปแล้วว่าสุนัขอาศัยบารมีนายมาอวดเบ่ง ตอนนี้หลงซิ่วซิ่วก็ไม่กลัวการข่มขู่ของเทียนขุยอีกแล้ว คุณพ่อของเธออยู่ พวกเขาถูกคนมากมายใช้ปืนจ่ออยู่ ถึงจะเป็นผู้หญิง ก็ไม่มีทางกลัวชายตัวใหญ่คนนั้น

เขาจะร้ายกาจยังไง จะร้ายกาจได้มากกว่าลูกกระสุนหรือ?

พูดใส่ชายร่างใหญ่จบ เธอก็ทำหน้าตาไม่ได้รับความเป็นธรรมมองไปที่พ่อของตัวเอง เอ่ยอย่างน่าสงสารว่า "คุณพ่อ คุณพ่อได้ยินแล้วใช่ไหม? เขายังต่อว่าฉัน! ต่อว่าฉันต่อหน้าคุณพ่อ ตอนเขาตัดขาของปีเตอร์แล้วก็เคยต่อว่าฉันแล้ว ตอนนี้คิดไม่ถึงว่ายังด่าฉัน คุณพ่อรีบสั่งให้ลั่นไกฆ่าพวกเขาเถอะ!"

หัวหน้าหลงกำลังเตรียมจะพูดอะไร แต่ว่าถูกประธานอู๋ขัดจังหวะแล้ว "น้องชายท่านนี้ ฉันอยากถามนายสักเรื่องหนึ่ง ฉันอยากถามว่า จอมพลโผ้จวินของประเทศหวาของคุณ นั้นหมายถึงอะไร?"

หลังจากประธานอู๋ได้ยินชื่อเรียกนี้แล้ว ไม่เหมือนกับหัวหน้าหลงที่ไม่มีสมองคนนั้นที่ไม่คิดวิเคราะห์ ถึงกับสามารถพูดตำแหน่งเช่นนี้ออกมาได้ แล้วยังสามารถเผชิญหน้าอย่างสงบนิ่งต่อปืนสามสิบกว่ากระบอกได้ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่อ่อนข้อ นี่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาแข็งแกร่งมาก ร้ายกาจมาก