จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 289

ฟางเหยียนชะงักและถามว่า “ทำ? ทำอะไร?”

เทียนขุยสะอึกและกล่าวว่า “พวกท่านเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกท่านตลอดครึ่งชั่วโมงนี้เลยเหรอ? คนด้านนอกทั้งหมดต่างคิดว่าเกิดบางอย่างขึ้นกับพวกท่านเสียอีก”

“เทียนขุย!” ฟางเหยียนเปลี่ยนเรื่องกลับมา คำรามออกมาด้วยเสียงเย็นชา เทียนขุยตกใจจนคุกเข่าข้างหนึ่งลงไปบนพื้น แล้วกล่าวว่า “จอมพลโผ้จวินได้โปรดลงโทษ เทียนขุยไม่ได้คิดจะยุ่งเรื่องของจอมพลโผ้จวิน ฉันเพียงแค่อยากจะมาบอกท่าน ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าไหว้หลังหลอก!”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น เหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วไหลออกมาบนใบหน้าของเทียนขุย ต่อหน้าจอมพลโผ้จวิน เขาพูดแบบนั้นออกมาได้อย่างไร จอมพลโผ้จวินช่วยชีวิตเขาเป็นครั้งที่สอง ถ้าไม่ได้จอมพลโผ้จวินป่านนี้เขาคงกลายเป็นเศษธุลีไปแล้ว

ฟางเหยียนส่งเสียงฮึเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “นายลุกขึ้นมาได้แล้ว!”

เทียนขุยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “รับทราบ!”

หลังจากที่อีกฝ่ายลุกขึ้นอีกครั้ง ฟางเหยียนก็กล่าวว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลย!”

เทียนขุยรู้สึกเหลือเชื่อ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก หญิงโสดกับชายโสดอยู่ด้วยกันบนรถแถมยังปิดกระจกมิดชิด บอกว่าไม่ได้ทำอะไรกัน นี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ

"เหตุผลที่ฉันทำอย่างนั้น ทั้งหมดก็เพื่อทำให้คนในองค์กรนั้นคิดว่าฉันมีความรัก คิดว่าฉันเป็นพวกเจ้าชู้คนหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็จะวางอุบายฉัน แน่นอน นี่ก็แค่การทดลองหนึ่ง พวกเขาไม่มีทางที่จะทำเรื่องระดับต่ำขนาดนั้น!"

เทียนขุยพยักหน้าอย่างแรงแล้วกล่าวว่า “ฉันเข้าใจแล้ว จอมพลโผ้จวิน!”

ทันใดนั้นดวงตาของฟางเหยียนก็มาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเทียนขุย มองดูใบหน้าหยาบกร้านเอาแต่ใจแล้วกล่าวว่า “นายสบายใจเถอะ ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก เอาล่ะ นายลงไปข้างล่างได้แล้ว!”

เทียนขุยเห็นด้วยแล้วเดินออกจากห้องของฟางเหยียนอย่างเงียบ ๆ

กลางดึก ณ บ้านตระกูลเหลียง

ในห้องรับแขกมีเพียงเหลียงจงที่นั่งหันหน้าเข้าหาชายชราอายุประมาณเจ็ดสิบปี เหลียงจงก้มศีรษะด้วยความรู้สึกผิด สีหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ชายชราผู้นี้ชื่อว่าหูหยาน เขาเริ่มต้นทำธุรกิจกับพ่อของเหลียงจง อีกฝ่ายซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อพ่อของเขา ในตอนเด็ก เหลียงจงถูกเลี้ยงดูและให้การศึกษาอย่างดีโดยพ่อของตนเองและหูหยาน แม้ว่าจะไม่ได้ดีที่สุดแต่ก็ไม่ถือว่าเลวร้ายอะไร

“เหลียงจง ลุงเคยบอกกับเธอแล้ว เมื่อทำสิ่งต่างๆ ข้างนอกให้จำใส่ใจไว้เสมอว่าต้องใช้หลักการและคุณธรรมในการสยบผู้คน ลุงไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้เธอจะทำอย่างไร แต่ครั้งนี้ เรื่องที่เธอทำเกือบทำให้บริษัทของพวกเราล้มละลาย สถานะของเธอได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก เข้าใจไหม?”

ทุกคำพูดของชายชราเปี่ยมไปด้วยความกังวานและทรงพลัง มีอายุและใจเย็น

เหลียงจงโน้มศีรษะลงไปกว่าเดิม กล่าวด้วยความละอายว่า “ผมรู้ ลุงหู! ผมจึงเชิญลุงหูมาเพื่อจัดการสถานการณ์ ผมรู้ว่าคุณลุงคือคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะมานั่งตำแหน่งนี้! คุณลุงไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อผม ตอนนี้คนทั้งบริษัทไม่กล้าที่จะไม่เห็นด้วยกับคุณลุง”

สีหน้าของหูหยานเปลี่ยนไปในทันที กล่าวตำหนิ “เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? เธอคิดว่าลุงอยากจะได้ตำแหน่งของเธอมากใช่ไหม ถ้าลุงอยากได้ ลุงคงรับช่วงต่อตั้งแต่ตอนที่พ่อเธอตายไปแล้ว”

ด้วยความโกรธเช่นนี้ เหลียงจงรีบลุกขึ้นยืนด้วยความหวาดกลัวและวิตกกังวล โน้มเอวลงเก้าสิบองศาเพื่อคำนับชายชราที่อยู่ตรงหน้า ตัวสั่นแล้วกล่าวว่า “ขอโทษด้วย ลุงหู ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น!”