จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 31

บทที่ 31 จางเจียวเจียวถูกรังแก

“คิดดูสิเราไม่ได้เดินเล่นด้วยกันมานานมากแล้ว ครั้งก่อนที่เราเดินเล่นด้วยกัน ก็ผ่านมาครึ่งปีกว่าแล้ว ทีแรกคิดว่าเราจะไม่ได้รวมตัวกันแล้วซะอีก ใครจะไปคิดว่าจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง”

“นั่นสิ นั่นสิ หลังจากที่ครอบครัวคุณนายเย่เกิดเรื่องขึ้น เราก็ไม่ค่อยได้ออกมาเดินเล่นเลย นึกถึงเมื่อก่อน เราจะนัดกันออกมาเดินเล่นทุกวันพุธ ศุกร์ อาทิตย์เลย ชั่วพริบตาเราไม่ได้ออกมาเดินเล่นด้วยกันเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว เฮ้อ!”

คนที่กล่าวประโยคคือหญิงที่แต่งงานแล้วแต่ยังคงความงดงามอยู่ แม้ว่าจะอายุ40กว่าเข้าไปแล้ว แต่เพราะบำรุงอย่างดี ดูภายนอกราวกับวัยสามสิบ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทของจางเจียวเจียว หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับครอบครัวของจางเจียวเจียว พวกเธอก็ไม่ได้เจอจางเจียวเจียวอีกเลย

ข้อแรกคือเกรงว่าจะยืมเงิน ข้อสองคือเกรงว่าจะดึงให้พวกเธอต่ำลง

ในอดีตจางเจียวเจียวเป็นคนที่พวกเธอต้องเยินยอไม่หยุดปาก แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

“คุณนายเย่ ลูกสาวของท่านเก่งจังเลย ถึงขั้นทำให้เศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งตะวันตกเฉียงใต้ยอมร่วมงานด้วย น่าอิจฉาที่สุด”

“เค้าเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น”

ทั้งคู่กล่าวชมจางเจียวเจียวไม่หยุดปาก จางเจียวเจียวกล่าวอย่างถ่อมตัว “คุณนายหวง คุณนายหยางพูดเกินไปแล้ว”

“เฮ้อ ใช้สิ คุณนายเย่ มรกตที่คอของพี่สวยจังเลย คงจะหลายล้านเลยสินะ” คุณนายหวงจ้องมองมรกตที่อยู่บนลำคอของจางเจียวเจียว

จางเจียวเจียวตอบรับสั้น ก่อนกล่าวเสริม “ลูกเขยฉันให้มาน่ะ”

“ลูกเขยของพี่ น่ารักจริงๆ เลย ทีแรกคนในจินโจวบอกว่าเขาเป็นเขยแต่งเข้าด้วย”

พวกเธอคุยเล่นกันไปมา ก็เดินมาถึงหน้าร้านวี่ผิ่นเซวียน ร้านวี่ผิ่นเซวียนเป็นร้านเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงของจินโจว ไม่ว่าจะสู้ร้านหยกตี้เซิ่งหยวนของหลิวเหอฉางไม่ได้ แต่ก็ถือว่าเป็นยี่ห้อที่มีชื่อเสียงของจินโจว ชิ้นหนึ่งอย่างน้อยก็หลายแสนขึ้น

“เราเข้าไปดูหน่อยเถอะ กำไลข้อมือนี่ล้าสมัยแล้ว”

ทั้งสามเดินเข้าไปที่ร้านวี่ผิ่นเซวียน คุณนายหยางและคุณนายหวงดูไปเรื่อย ด้วยทีท่าไม่ยินดี

แต่จางเจียวเจียวเพียงแค่จ้องมองเท่านั้น ต่อให้ชอบก็ไม่กล้าพูดออกมา

ยังไงซะตอนนี้ในตัวเธอก็ไม่มีเงินอยู่เลย!

ในเวลานี้เอง ผู้จัดการของวี่ผิ่นเซวียนมุ่งเข้าไปที่จางเจียวเจียว กล่าวถาม “คุณนายคะ ไม่ทราบว่ามรกตที่คุณสวมอยู่จะถอดออกมาให้เราดูหน่อยได้หรือไม่?”

จางเจียวเจียวฉงน กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ “คุณจะดูของฉันไปทำไมกัน?”

ผู้จัดการส่งยิ้ม “จะถอดออกมาให้เราดูหน่อยได้หรือไม่? ดิฉันรู้สึกว่าหยกชิ้นดีเป็นหยกชั้นดี ฉันอยากจะดูความบริสุทธิ์ของมันสักหน่อย”

คุณนายหวงและคุณนายหยางเดินเข้ามา จางเจียวเจียวถอดมรกตที่สวมอยู่บนลำคอออกมาด้วยรอยยิ้ม

ผู้จัดการนำไปส่องสักครู่ ก่อนที่จะกล่าวถาม “คุณนายขอสอบถามหน่อยได้ไหมว่าหยกขึ้นนี้ท่านซื้อมาจากที่ไหน?” ผู้จัดการร้านเริ่มใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด้าง ทำทีท่าสอบสวน

จางเจียวเจียวตอบรับสั้นๆ “ลูกเขยฉันให้มา”

“ถ้างั้นไม่ทราบว่าลูกเขยของคุณซื้อมาจากที่ไหน?” ผู้จัดการบีบบังคับ

จางเจียวเจียวส่ายหน้า “ฉัน ฉันไม่รู้”

“โอเค คุณรอสักครู่ ฉันจะเรียกเถ้าแก่ของเราออกมา” ผู้จัดการถือมรกตเอาไว้ในมือ ติดต่อหาเจ้านายของเธอ

“เอ่อ คุณนายเย่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?” คุณนายหวงกล่าวถามอย่างไม่เข้าใจ

จางเจียวเจียวส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ไม่นาย เจ้าของร้านวี่ผิ่นเซวียนหวงยู่หัวเดินเข้ามา หวงยู่หัวมีทรัพย์สินมูลค่าหลายร้อยล้าน มีรูปร่างอ้วนฉุหูกาง ถือว่าเป็นบุคคลที่มีฐานะของจินโจว