จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 333

ตอนนี้เธอค่อนข้างเสียใจกับการตัดสินใจในคืนนั้น ทำไมเธอถึงคั้นถามฟางเหยียน เพราะคำพูดของคนอื่นกันนะ ถึงแม้เขาจะเป็นคุณชายของตระกูลฟางแล้วยังไง เขาก็ไม่ใช่คนที่เติบโตมาพร้อมกับเธอเหรอ？

พระเจ้า！เย่ชิงหยู่นะเย่ชิงหยู่ ทำไมแกถึงฟังคำคนอื่นง่ายดายขนาดนั้นนะ ฟางเหยียนทุ่มเทเพื่อแกอย่างไม่สนใจใดๆ นี่มันคือความรักนะ！ทำแกถึงได้ทิ้งเขา เพียงเพราะคำพูดของคนอื่นนะ！

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่ชิงหยู่ได้หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง เธอหาเบอร์โทรของฟางเหยียน เมื่อเห็นเบอร์โทรอันคุ้นเคยนั้น เธอก็จะโทรไปหาฟางเหยียน ต้องบอกความในใจของตนให้ฟางเหยียนรู้ ให้เขากลับมา

เธอต้องการฟางเหยียน ช่วงสามวันนี้ที่ฟางเหยียนจากไป เธอก็รู้ดีว่าตัวเองพึ่งพิงผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอจึงกัดฟัน กดเบอร์นั้น！แต่ ปลายเสียงมีเสียงที่ทำให้เธอต้องเสียใจ “ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกอยู่ขณะนี้กำลังติดสายอยู่ กรุณาต่อใหม่อีกครั้ง...”

เย่ชิงหยู่วางสายไป เช้าๆ เขาโทรหาใครกันนะ？

คิดไปคิดมา เธอเตรียมที่จะโทรไปเบอร์นั้นอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้โทร ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอกประตู

“ก๊อกๆๆ！” เสียงเคาะสามครั้งเป็นแบบแผนดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของเย่ชิงหยู่

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู เช้าๆใครกันนะที่จะเคาะประตู？ปกติช่วงเวลานี้ ส่งพัสดุก็ยังไม่น่าจะมีถึงนะ？คุณตา？ไม่ ไม่ใช่คุณตา

หรือ...ฟางเหยียน？

“ฟางเหยียน！” เมื่อนึกถึงชื่อนี้ เย่ชิงหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ ด้วยสีหน้าตื่นเต้นมองไปที่ประตู ขณะเดียวกันนี้ ที่ประตูได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกแล้ว ก็ยังเป็นเสียงเดิม เสียงก๊อกๆๆ

เย่ชิงหยู่วิ่งไปที่ประตู ในใจอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น คิดในใจว่าต้องเป็นฟางเหยียนกลับมาแน่นอน

เธอเปิดประตูอย่างตื่นเต้น แล้วตะโกน “ฟางเหยียน！”

เนื่องจากตื่นเต้นเกินไป เธอคิดเพียงแค่ว่าคนที่มาเคาะประตูน่าจะเป็นฟางเหยียน คิดไปคิดมาจึงคิดว่าคนที่อยู่ที่ประตูคือฟางเหยียน ดังนั้นตอนที่เปิดประตู เธอก็ตะโกนชื่อของฟางเหยียนออกมาเช่นกัน

แต่คนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูกลับไม่ใช่ฟางเหยียน แต่ทว่าเป็นคนที่เธอไม่อยากเห็นมากที่สุด

นั่นก็คือผู้เฒ่าที่อายุหกสิบปี คือเหล่าโจวพ่อบ้านคนนั้นที่ขวางเย่ชิงหยู่ในคืนนั้น ด้านหลังของเหล่าโจวมีการ์ดติดตามมาด้วยสามคน เป็นการ์ดขึ้นสูง ไม่เหมือนกับที่เย่ชิงหยู่เคยเจอมาสักเท่าไหร่

“ทำ ทำไมเป็นคุณ？” ในหัวของเย่ชิงหยู่เต็มไปด้วยความถาม ยังไงก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนนี้

“คุณเย่ พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ！” ใบหน้าของเหล่าโจวเต็มไปด้วยรอยยิ้มเลศนัย เมื่อเห็นรอยยิ้มนี้ เย่ชิงหยู่ก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ช่วงหลายวันมานี้ คำพูดประโยคนั้นที่ผู้เฒ่าพูดวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ไม่เลือนหายไปไหน！

เมื่อเห็นเย่ชิงหยู่ที่ยืนเหม่อไม่พูดไม่จา ผู้เฒ่าก็ถามอย่างส่งสัญญาณว่า “ผมเข้าไปได้มั้ย？”

เย่ชิงหยู่สะอึก แล้วหลบสายตา ค่อยๆเปิดประตูออก ประตูเพิ่งจะเปิดออก เหล่าโจวก็เดินเข้ามา แล้วพูดว่าขอบคุณ จากนั้นก็เดินไปนั่งที่โต๊ะโดยตรง