จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 414

“พ่อ!”

“พ่อ!”

“พ่อ!”

ลูกชายทั้งสามของตระกูลหม่าตะโกนออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็วิ่งไปหาหม่าจงหัวพร้อมกัน

หัวเป็นอวัยวะที่สำคัญที่สุดของร่างกายมนุษย์ มันควบคุมระบบประสาทของร่างกายทั้งหมด ดังนั้นตั้งแต่เล็กคนแก่จึงสั่งเด็กๆนักหนา ว่าตอนต่อยคนอย่าต่อยที่หัว นอกจากต้องการฆ่าคนๆนี้

แม้หม่าจงหัวจะเป็นนักบู๊ แต่เมื่อถูกทุบลงไปที่หัวขนาดนั้น ก็ต้านทานไว้ไม่ไหวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่ถึงกับจะตายในทันที เพียงแต่จะมีช่วงที่หายใจแผ่วเบาไป

ความอดทนของนักบู๊ต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นหม่าจงหัวยังฝึกฝนวิทยายุทธมากว่าหลายสิบปี

การหายใจของเขายิ่งอยู่ยิ่งแผ่วลง นัยน์ตาแดงก่ำ อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ

“พ่อ ผมจะล้างแค้นให้พ่อเอง!” หม่ากวงชาวยืนอย่างเกรี้ยวกราด เงยหน้ามองสาวไร้หน้าคนนั้น

ใบหน้าของสาวไร้หน้าคนนั้นก็จ้องมาที่หม่ากวงชาวพอดี เมื่อเห็นแล้ว เกิดเป็นภาพลวงตาของสายตาที่ประสานกัน

จู่ๆใบหน้าของหญิงสาวขยับอย่างโค้งเว้าไม่เรียบ จากนั้นก็ส่งเสียงที่แปลกประหลาดออกมา “หม่ากวงชาว ไง? อยากจะต่อสู้กับฉันเหรอ? ฉันอยากสั่งสอนแก”

จู่ๆในหัวของหม่ากวงชาวก็ผุดเรื่องที่วันนั้นเธอหายไปจากรถอย่างไร้ร่องรอย คนนี้มันเป็นผีชัดๆ ถ้าตัวเองต่อสู้กับเธอ มีโอกาสที่จะชนะได้มั้ย? โอกาสชนะ! พ่อของตนยังสู้เธอไม่ได้ แล้วตนจะมีโอกาสชนะได้อย่างไรกัน?

ไม่สนใจล่ะ ตอนนี้ก็ไม่มีเวลามาสนใจอะไรมากมายขนาดนั้น ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงกัดฟัน แล้วตะคอก “ไร้สาระ นึกไม่ถึงว่ามึงแม่งกล้าแตะต้องพ่อกู มึงคิดว่าคนของตระกูลหม่ารังแกง่ายขนาดนั้นหรือไง?”

ต่อให้ทำอะไรไม่ใช่สมอง วู่วาม โมโหง่าย แต่เขาก็มีสิทธิ์ในการเลือกทางเดิน อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าให้เกียรติผู้ใหญ่รักเด็กเป็นคุณธรรมสืบทอดกันมาของประเทศหวา ให้เกียรติพ่อแม่ของตัวเองเป็นสิ่งที่เด็กทุกคนของตระกูลหม่าต้องปฏิบัติตาม

หม่ากวงชาวไม่ชนะคนนี้จริงๆ และยังมีความกลัวต่อคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และตอนที่พ่อของตัวเองถูกทำร้าย เขาจะไปสนใจอะไรมากมายขนาดนั้น ความเป็นความตายเป็นเรื่องธรรมดา คิดจะทำอะไรก็ทำ!

พูดจบ เขาพุ่งเข้าไปอย่างเร็ว หม่ากวงชาวเป็นลูกชายหนึ่งในสามคนของตระกูลหม่าที่ศิลปะการต่อสู้ดีที่สุด ถ้าสู้กับคนธรรมดาเขาหนึ่งต่อร้อยได้อย่างสบาย แต่ในสายตาบรรดาผู้ที่ฝึกฝนชี่ ไม่สลักสำคัญอะไร!

สาวไร้หน้าดูแคลนออกมา แล้วกล่าวอย่างไม่สนใจว่า “ไร้ประสิทธิภาพ!”