จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 43

บทที่ 43 ยื่นมือเข้าช่วย

ฟางเหยียนไม่สนใจเธอเหมือนเดิม เหมือนในสายตาเขาแล้ว ไม่มีใครมีค่าพอให้สนใจ

เธอร้อนใจมาก รีบพูดว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันไม่ล้อเล่นกับคุณแล้ว”

“ที่จริงฉันมาหาคุณครั้งนี้ ก็เพื่อเรื่องคราวก่อน ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน เรื่องเมื่อคราวก่อนฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันครุ่นคิดอยู่นานแล้ว รู้สึกว่าตัวเองทำผิดไปจริงๆ ฉันรับประกันกับคุณเลยนะว่า ต่อไปจะไม่ทำอย่างนั้นอีก คุณให้ฉันเซ็นสัญญาได้ไหม?”

ฟางเหยียนยังคงไม่พูดอะไร ท่าทางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เธอทำหน้าราวกับจะร้องไห้พูดอย่างเหนื่อยใจว่า

“คุณรู้ไหม? ฉันยกเลิกงานอื่นในมือทั้งหมด เลยทำให้เถ้าแก่มากมายไม่พอใจ ตอนนี้พวกเขารุมกันหาเรื่องฉันอยู่เนี่ย ฉันแค่อยากรีบเซ็นสัญญาพรีเซนเตอร์ซีหนานกรุ๊ป แบบนี้พวกเขาจะได้ไม่กล้ามาหาเรื่องฉัน เถ้าแก่ ช่วยฉันหน่อยเถอะ ถือว่าสงสารฉันได้ไหม?”

“ขอโทษ ฉันไม่ว่าง!” พูดจบ ฟางเหยียนลุกขึ้นยืนพลางเดินไป

เวินหลานรีบร้องเรียกไว้ “นี่ อย่าพึ่งไปสิ ฉัน...”

เวินหลานลุกขึ้นหวังวิ่งตามไป แต่มีเสียงดุดันดังขึ้นซะก่อน

“เวินหลาน เถ้าแก่ให้เธอกลับไปกับพวกฉัน”

“หาเธอนี่หาตัวยากจริงนะ”

“ไม่ ฉันไม่กลับไปกับพวกนายหรอก” พูดจบ เวินหลานรีบวิ่งไปทางฟางเหยียน

วิ่งไปร้องเรียกไป “นี่ เถ้าแก่ ช่วยฉันด้วย”

ฟางเหยียนขี้เกียจแม้แต่จะชายตาแลหล่อน เขาไม่มีอารมณ์ดูละครฉากเล็กของคนอย่างเวินหลานแล้ว

ตอนนี้เองเวินหลานส่งเสียงอู้ๆเหมือนโดนปิดปากไว้

ฟางเหยียนส่ายหัวอย่างระอา แม่เวินหลานนี่เล่นละครแย่ไปหน่อยมั้ง! ทั้งหมดนี่เป็นแค่ละครเพื่อทำให้ฟางเหยียนเห็นใจเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้ชอบเล่นละครแบบนี้!

ทางด้านเวินหลานโดนปิดปากจนสลบไปแล้ว และถูกคนกลุ่มหนึ่งลากไปขึ้นรถตู้สีดำ

บนรถตู้

ผู้ชายชุดดำคนหนึ่งมองเวินหลานอย่างกะลิ้มกะเหลี่ยตั้งแต่บนลงล่าง ระหว่างมองก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หยุด เขามองไปมองไป มือก็อดลูบไล้ขาเวินหลานไม่ได้ ท่าทางแบบนั้นยังกับขอทานที่ไม่ได้กินข้าวมานานแล้ว ความตื่นเต้นและความสุขบนใบหน้านั่นอย่าให้บอกเลยว่าทุเรศแค่ไหน!

เขากลืนน้ำลายไปพูดไป “พี่ใหญ่ พี่ว่ายันเวินหลานนี่ปกติดูร่านขนาดนี้ ทำไมเถ้าแก่ไม่เคยลิ้มลองเลยล่ะ?”

“ทำไม? แกอยากลอง?” ผู้ชายเครายาวใส่แว่นดำนั่งที่นั่งข้างคนขับถาม

คนขับแทรกขึ้นมา “ฉันอยาก ทำไมจะไม่อยากล่ะ! พี่ใหญ่ พี่เองก็ไม่คิดว่าเวินหลานคือใคร ไอดอลในใจใครหลายๆคนเลยนะ ปกติชอบทำตัวแบ๊วประหนึ่งนักฆ่าชายหนุ่มยังไงยังงั้น ถ้าหล่อนมานอนสั่นเทาใต้ร่างพวกเราพี่น้องนะ จะภูมิใจขนาดไหนเนี่ย ต่อไปพวกเราเห็นหล่อนในหน้าจอทีวี ยังพูดได้ว่า เคยนอนกับหล่อนมาแล้ว”

“พี่ใหญ่ ถ้าไงพวกเราจัดการกันเถอะ! ผมว่าเจ้าสามพูดมีเหตุผลนะ” ผู้ชายที่นั่งด้านหลังยิ้มสีหน้ามาดร้าย

ผู้ชายที่นั่งข้างที่นั่งคนขับครุ่นคิดสักครู่ ก่อนพยักหน้าพลางว่า “ก็จริง พวกเราทำงานให้เถ้าแก่ ไม่เคยได้กำไรอะไรเลย งั้นเราเล่นๆกันก่อน ยังไงซะเล่นแค่ครั้งเดียวไม่พังหรอก”

หลายคนตกลงกันได้แล้วเลยขับรถไปทางแถบนอกเมือง

ระหว่างขับไปขับไป ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างสีดำขึ้นร่างหนึ่งที่ด้านหน้า

“เดี๋ยว เดี๋ยว เจ้ารอง ช้าหน่อย มีคนยืนอยู่บนถนน” พี่ใหญ่ที่นั่งข้างคนขับพูดกับคนขับ