จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 431

“ฉันโดนพวกนักเลงจับมาขายให้กับที่แบบนั้น พวกเขาบังคับให้ฉันทำเรื่องแบบนั้น ฉัน...ฉันไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกที่หนีจากพ่อแม่มาจะโหดร้ายขนาดนี้ ต่อมาฉันไม่มีหนทาง เลยได้แต่แกล้งบ้า ทุกครั้งก็จะกัดแขกบาดเจ็บ พวกเขาลงไม้ลงมือทำร้ายฉันต่างๆนานา ฉันหมดหนทาง เพื่อให้อยู่รอดต่อไป เลยได้แต่ยิ้มรับการทำร้ายของพวกเขา แบบนี้แหละ พวกเขาเลยคิดว่าฉันบ้า และยอมปล่อยฉันออกมา”

“พอออกมา ฉันก็มีสภาพแบบที่เห็น ขอทานมาตลอดทางตั้งแต่ดินแดนตะวันตก โดนแต๊ะอั๋งลวนลามมาตลอดทางจนตอนนี้ ฉากที่คุณเห็นเมื่อครู่น่ะ เกิดกับตัวฉันจนเป็นเรื่องปกติแล้ว”

“เจ้าวัวรอง ฉันรู้ดีว่าตัวเองทำอะไร คุณวางใจเถอะ ฉันขอพักแค่2วัน แล้วจะจากไปเอง ฉันจะไม่รบกวนชีวิตคุณ ฉันก็ไม่อยากให้คุณทำอะไรเพื่อฉันด้วย คุณวางใจได้ ฉันจะไม่รบกวนคุณหรอก”

เทียนขุยได้ยินเรื่องราวของเสี่ยวหง มันเหมือนมีคนเอามีดมาแทงเข้าไปในใจเขาเลย

เสี่ยวหงเป็นใคร? เป็นสาวน้อยบริสุทธิ์ที่งดงามไร้ที่ติในความทรงจำของเขา เป็นรักแรกของเขา สาวน้อยที่สวยงามที่สุดในใจเขา

เขาเคยวาดฝันว่าวันหนึ่งทั้งคู่จะได้พบกันอีกครั้ง ตอนเจอกัน เสี่ยวหงจะเป็นผู้หญิงร่าเริงสดใสสวยงาม เธอจะกวักมือพลางยิ้มให้เทียนขุยภายใต้แสงอาทิตย์สดใส เทียนขุยจะวิ่งเข้าไปทำตามคำสัญญาวัยเด็ก

แต่ว่า เขาไม่คิดเลยว่าทั้งคู่จะเจอกันด้วยวิธีแบบนี้ มันทำให้เทียนขุยปวดใจมาก

เขาไม่รู้ว่าหลายปีมานี้เสี่ยวหงผ่านมันมาได้ยังไง แต่จากคำพูดง่ายๆสบายๆของเธอแล้วกลับแฝงความเจ็บปวดมากล้นเอาไว้ พ่อแม่ตายหมด ธุรกิจการค้าที่บ้านโดนโกงจนไม่เหลือ โดนคนบังคับไปเป็นเมียน้อย แถมยังโดนแก้แค้น

สุดท้ายโดนขายไปยังที่แบบนั้น และระเหเร่ร่อนอยู่ข้างถนนมาตลอดจนตอนนี้

คำพูดเดียวที่ว่าเร่ร่อนจากดินแดนตะวันตกจนถึงหนานหลิง มันต้องผ่านความยากลำบากมาแค่ไหน มันไม่ควรจะมาเกิดบนตัวสาวน้อยแบบนี้

เทียนขุยแค้น แค้นที่ตนไม่ปรากฏตัวข้างเสี่ยวหงเร็วกว่านี้

เสี่ยวหงเป็นแค่สาวน้อยบอบบางบริสุทธิ์คนหนึ่ง ทำไมต้องให้เธอเจอเรื่องแบบนี้ด้วย

เทียนขุยกำหมัดแน่น จนได้ยินเสียงกระดูกบดเบียดแข็งเกร็งของเขา เขามองเสี่ยวหงด้วยดวงตาคู่แดงก่ำ เสี่ยวหงในตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้ม ต้องพูดถึงเรื่องอดีตที่ไม่สู้ดีพวกนี้ ใครจะไม่เสียใจล่ะ

แต่ตอนเธอเห็นแววตาเทียนขุย ก็รีบใช้กระดาษทิชชูปาดน้ำตาไหลที่ไหลอาบแก้มนั้นออก

เมื่อกี้ ตอนเธอบอกว่าในที่สุดฉันก็หาคุณเจอ นั่นหมายความว่า เธอตามหาเทียนขุยมาตลอด! ในบางมุมแล้ว เทียนขุยคือความเชื่อในใจเธอ เป็นความหวังให้เธออยู่ต่อไป ดังนั้นเธอเลยแกล้งบ้ามาตลอดทาง ระหกระเหินเร่ร่อนมา เพื่อหวังว่าวันหนึ่งจะหาเทียนขุยเจอ ในบางมุมเทียนขุยกลายเป็นที่พึ่งอีกชนิดหนึ่งให้กับเธอ

เทียนขุยคิดมาถึงตรงนี้ กลืนน้ำลายคำโตพลางว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ เสี่ยวหง วางใจเถอะ ผมจะจัดการเรื่องคุณให้เอง ของที่เป็นของคุณ ผมจะเอามันกลับมาให้คุณทั้งหมด”

พอเสี่ยวหงได้ยินเทียนขุยพูดแบบนั้น ก็รีบโบกมือปฏิเสธห้ามปรามทันที “ไม่ไม่ไม่ เจ้าวัวรอง ฉันได้มาเจอคุณอีกครั้งก็ดีใจมากแล้ว ฉันไม่กล้าฝันให้คุณทำอะไรเพื่อฉันหรอก และยิ่งไม่มีทางให้คุณทำอะไรกระทบอนาคตตัวเองเพื่อฉันด้วย ตอนนี้คุณน่าจะสุขสบายดี ฉันแค่อยากพักที่นี่สักครู่ จากนั้นก็จะไป คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่รบกวนคุณหรอก”

พอเทียนขุยได้ยินคำพูดของเสี่ยวหง พริบตาเดียวก็คิดถึงสาวน้อยที่มักจะเห็นอกเห็นใจคนอื่นตอนเด็กคนนั้น เลยรีบบอก “เรื่องแบบนี้ ผมยิ่งต้องยุ่งเลย! ผมจะยอมให้โลกนี้มีคนแบบนั้นอยู่ได้ยังไง คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเอง ผมจะให้หมอนั่นต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้กับคุณ”

“เจ้าวัวรอง!” เสี่ยวหงมองเทียนขุยตาแดงๆ อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็กัดปากแน่นไม่พูดมันออกมา