จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 448

หยิวอู่ใบหน้ากระตุกด้วยความโกรธขึ้นมาอย่างเร็ว แล้วถาม “แกแม่งเป็นใครวะ?”

พูดจบ หยิวอู่อยากดึงมือตัวเองกลับไปให้เร็ว แต่ไม่ว่าจะดึงยังไงก็ไม่กลับมา รูปร่างของหยิวอู่บวกกับแรงของเขา ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะเทียบได้แน่นอน แต่เมื่อเจอเข้ากับมือนี้ กลับออกแรงไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ดูว่าเหมือนเป็นมือที่แห้งกร้านและเรียว แต่กลับมีแรงที่มหาศาล และแรงของเขาเหมือนมดตัวหนึ่งไปเลย

นี่แม่งแปลกประหลาดมาก! ทำให้หยิวอู่คาดไม่ถึงจริงๆ

“เธอเป็นภรรยาของฉัน และฉันก็ต้องเป็นสามีของเธออยู่แล้ว!” ฟางเหยียนพูดออกมาตรงๆในห้องโถงของบริษัท

คำพูดนี้ดังเข้าไปในหูของพนักงานทุกคน เย่ชิงหยู่ได้ยินจนตนยังหน้าแดง แต่มากกว่านั้นคือซาบซึ้งใจ ท้ายที่สุดแล้ว ตอนที่ตัวเองเผชิญกับวิกฤต ก็ยังคงเป็นฟางเหยียนที่ออกโรงอย่างบุกไปข้างหน้าไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง

หยิวอู่ส่งเสียงอ๋อออกมา แล้วกล่าว “ฉันนึกออกแล้ว แกก็คือลูกเลี้ยงตั้งแต่เด็กแล้วแต่งงานตอนโตคนนั้นที่แต่งเข้าตระกูลเย่นี่เอง! นึกไม่ถึงว่าแกแม่งจะกล้าหยาบคายกับฉัน แกไอ้สารเลว ก็แค่หมาตัวหนึ่งที่ตระกูลเย่เก็บมาก็เท่านั้น แกคิดว่าตัวเองเป็นลูกเขยของตระกูลเย่จริงๆเหรอ?”

“อ้า!” ฟางเหยียนเพิ่มพลังที่อยู่ในมือขึ้น หยิวอู่ร้องคลั่งออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

การ์ดทั้งสองคนด้านหลังของเขาเห็นเหตุการณ์จึงรีบเดินเข้ามาทันที ด้วยท่าทางจะจัดการฟางเหยียน แต่ฟางเหยียนไม่ขยับ เขาไม่สนใจการ์ดสองคนนั้นเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ใช้สายตาดูถูกจ้องไปที่หยิวอู่อย่างไม่ละสายตา ในแววตาของเขามีกลิ่นอายของแรงอาฆาตออกมา ความอาฆาตค่อยๆกระจายไปทั่วห้องโถง หยิวอู่มองไปที่แววตาคู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เกิดเป็นความหวาดกลัวขึ้นในจิตใจ เขาอยากจะหลบสายตา แต่ยังไงก็หลบไม่ได้ แววตาคู่นั้นเหมือนมีเส้นใยลากสายตาของตัวเองไว้

ขณะนี้การ์ดสองคนนั้นได้มาถึงด้านหลังของหยิวอู่แล้ว ทั้งสองตะโกนด้วยสีหน้าซีเรียสว่า “เถ้าแก่!”

“ลงมือ ยังจะแข็งทื่อทำไม สับมันเสีย ไม่เห็นหรือไงว่ามันทำร้ายฉันแล้ว?” หยิวอู่ตะโกนไปที่ทั้งสองอย่างลนลาน

ทั้งสองหยิบกริชออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นกริชที่เป็นประกาย เย่ชิงหยู่ตกใจจนรีบคว้าแขนของฟางเหยียนไว้ แล้วยังตะโกนออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ว่า “ฟางเหยียน ระวัง!”

เพิ่งพูดจบ จู่ๆร่างกายของฟางเหยียนก็ไปที่ด้านหลังของหยิวอู่อย่างเร็ว ได้ยินเสียงฟับๆสองครั้ง จากนั้นก็เป็นเสียงร้องเหมือนเสียงฆ่าหมูดังในห้องโถงขึ้นมา มีดที่อยู่ในมือของการ์ดทั้งสองหล่นลงกับพื้น แล้วคุกเข่าลงไป เห็นเพียงข้อมือของทั้งสองคนถูกบาดออกเป็นแผล แล้วเลือดในมือของพวกเขาก็กระฉูดออกมา

ห้องโถงของตงข่ายกรุ๊ป เต็มไปด้วยเลือด!

การลงมือของฟางเหยียน ชำนาญคล่องแคล่วแบบนั้นแหละ ไม่อ้อมค้อมแต่อย่างใด และไม่มีทางเปิดทางให้แม้แต่นิดเดียว เพียงแค่ถูกเขาโจมตีแล้ว ก็ไม่มีโอกาสได้ดิ้นรนแต่อย่างใด ทุกคนไม่ต่างกัน อย่าว่าแต่การ์ดต๊อกต๋อยสองคนนี้เลย

เมื่อเห็นดังนี้ หยิวอู่ตกใจจนตาลุกโต เขาตะโกนอย่างติดๆขัดๆว่า “แกๆๆ แกเป็นใครกันแน่?”