จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 469

เมื่อนึกถึงจุดนี้ อู๋หมิงวิ่งที่ไปเกราะทองของตัวเอง เขาไม่ได้สวมเกราะทอง แต่ไปปิดประตูของกับดัก แม้จะรู้ว่าปิดไม่อยู่ แต่ก็สามารถยื้อเวลาได้บ้าง สำหรับตนแล้วยังไงก็ไม่ผิด!

หลังจากที่ฟางเหยียนกำจัดจอมคาถาทั้งสี่คนแล้ว ก็กระโดดขึ้นมาจากคุกใต้ดินโดยตรง แค่ความสูงสิบเมตร จะต้องสนทำไม? สิ่งนี้สำหรับฟางเหยียนแล้ว เป็นเพียงยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

เมื่อเห็นพื้นด้านบนกำลังปิดเข้ากลาง ฟางเหยียนออกแรงกระโดด ขึ้นไปบนห้องโถงได้ เขาเพิ่งตั้งหลัก พื้นก็ปิดสนิทแล้ว มาได้ทันเวลาพอดี

ยังไม่ทันตั้งหลักได้ หญิงสาวทั้งสี่ก็โจมตีมาที่เขาอย่างไม่ยั้ง เพราะไม่ทันได้ออกแรง ร่างกายของฟางเหยียนถูกร่างกายอันเก่งกาจของหญิงสาวทั้งสี่โจมตีจนถอยหลังรัวๆ อีกนิดก็ถอยไปถึงด้านนอกของประตูใหญ่แล้ว

หลังจากที่เขายืนมั่นคงแล้ว สองมือปล่อยกำลังภายในอันแข็งแกร่งออกมา จากนั้น มือของเขากลายเป็นดาบ ร่างกายเหมือนพายุวับไปยังข้างๆของหญิงสาวทั้งสี่ แว็บนั้น หญิงสาวทั้งสี่ล้มลงกับพื้น ในคอหอยมีเลือดสดกำลังไหลออกมา ไม่มีใครเห็นว่าเขาทำได้อย่างไร สรุปหญิงสาวทั้งสี่ตายแล้ว

“อ้า!”“อ้า!” เสียงร้องที่บาดหูดังขึ้นยาวๆในห้องโถงแห่งนี้ เป็นเสียงร้องของเห้ออีกาง และแล้วเขาก็ทรุด ตั้งแต่เมื่อกี๊ที่เขาเห็นฟางเหยียนฆ่าผู้เฒ่าทั้งสี่นั้นเขาก็เริ่มผวาแล้ว มาถึงตอนนี้เขาได้ฆ่าหญิงสาวที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งสี่คนนั้นไปอีก เขายิ่งทรุดเข้าไปใหญ่ นี่หมายถึงอะไร? หมายถึงต่อไปก็ถึงตาเขาแล้ว

ที่แห่งนี้คนที่ควรตายและไม่ควรตายล้วนตายกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงเขาคนเดียว เขาเคยคิดจะหนี แต่ตอนนี้ช้าไปเสียแล้ว ถ้าหนีไปตั้งแต่เมื่อกี๊ตอนที่ฟางเหยียนต่อสู้กับผู้เฒ่า ไม่แน่ตนอาจจะรอดวิกฤตไปได้ก็เป็นได้

แต่ เขาคิดว่าฟางเหยียนต้องตายอย่างแน่นอนแล้ว ถ้าฟางเหยียนตายล่ะก็ ตนก็จะได้เป็นถังจู่ของเขตซีหนานแล้ว แต่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึง ฟางเหยียนไม่ตาย กลับกัน ผู้เฒ่าที่ท่าทางเหมือนนักพรตทั้งสี่ตายแล้ว

เดิมคิดว่าสี่คนนั้นมีฝีมือที่จะฆ่าคนนี้ได้ แต่ความจริงพิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่าเขาคิดมากไป พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยแต่อย่างใด ตอนนี้ เขาไม่มีโอกาสได้หนีแล้ว สายไปเสียแล้ว เขาพลาดโอกาสที่จะมีชีวิตรอดในครั้งนี้ไป

ความตายสำหรับเขาแล้วเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้ เขาจะตายแบบนี้อย่างไรกัน! เป็นไปได้อย่างไร…

ตอนนี้เห้ออีกางเสียใจมาก เสียใจที่เมื่อตัวเองมาที่นี่ก็กลายเป็นกบฏ ถ้าตนเป็นลูกน้องของคนนี้ตลอด แล้วเขาจะตายได้อย่างไรกัน? เขาโง่เง่ามากจริงๆ คิดว่าคนพวกนี้จะกำจัดเขาได้

“ไม่ ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน! ได้โปรดปล่อยฉันไป” เห้ออีกางคุกเข่าลงกับพื้น งอนก้นขึ้น หัวคำนับกับพื้น ด้วยสีหน้าหวาดผวา ดูๆแล้วอย่างพูดเลยว่าจะจนตรอกขนาดไหน

ยังไงก็เป็นลูกพี่ที่มีลูกน้องหลายพันคน ตอนนี้กลายเป็นกระอักกระอ่วนใจ มันช่างไม่น่าพอใจเอามากๆ

ไม่รอให้ฟางเหยียนเอ่ยปาก จู่ๆ มีสิ่งที่เย็นทะลุร่างกายของเขาไป แทงเข้าตรงๆจากด้านหลังไปที่หัวใจของเขา นี่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่จินตนาการไว้ รู้สึกเพียงแค่ของสิ่งนี้แทงเข้าร่างกายของเขาได้อย่างตรงเป้า จากนั้นก็เลื่อนไปที่ตำแหน่งของหัวใจ

ร่างของเขายืนขึ้นอย่างเร็ว จากนั้นก็ค่อยๆหันหลังไป เมื่อหันหลัง ก็ได้เห็นขุนศึกที่ในมือถือหอกทอง สวมเกราะทองคนหนึ่ง อู๋หมิงได้สวมใส่เกราะทอง ถือหอกทองของตัวเอง

“แก…” เห้ออีกางยังพูดไม่จบ อู๋หมิงได้เอาหอกทองที่อยู่ในมือกลับมาอย่างแรง

เขาไม่มองเห้ออีกางแม้แต่น้อย เพียงแต่มองหอกทองของตัวเองแล้วกล่าว “วันนี้ ฉันจะใช้เลือดของแกเซ่นหอกทองของฉัน หอกที่ได้ลิ้มลองเลือดแล้ว จะยิ่งใช้ได้ราบรื่นมากขึ้น

เสียงของเขา บูดบึ้งน่ากลัว มีนัยที่ออกมากับคำพูดเปล่งออกมาด้วย ทำให้ผู้ฟังหวาดกลัวมาก