จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 503

ชายฉกรรจ์หลายคนต่างเดินเข้ามา โจวเจิ้งโบกมือ แล้วกล่าว “ในเมื่อมันไม่พูด ก็ไปค้นให้กู！วันนี้ ต่อให้ต้องค้นหาทุกซอกทุกมุมของโรงแรมนี้ กูต้องลากไอ้นั่นออกมาให้ได้”

“คุณชายโจว！” ถึงแม้ผู้จัดการจะถูกตบไปแล้วสองฉาด ปากถูกตบจนแตกไปแล้ว ตอนนี้ในหัวยังวิ้งๆไม่หยุด เขายังกล่าวอย่างยืนหยัดมากว่า “เรื่องนี้ผมว่าคุณคุยกับคุณชายเจ็ดดีกว่านะครับ！คุณทำแบบนี้ พวกเราพนักงานตัวเล็กๆก็ทำยากมาก คุณก็รู้กฎของโรงแรมเรา กฎนี้...”

“เย็ดแม！” โจวเจิ้งเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่คาดคิดจริงๆว่าจะเจอกับหมาที่ภักดีขนาดนี้ ถูกตบขนาดนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่ายังยืนหยัดที่จะพูดอะไรอีก นี่เป็นการไม่ให้เกียรติโจวเจิ้งโดยสิ้นเชิง

ความจริงผู้จัดการก็กลัว แต่เขาทำงานในโรงแรมของตระกูลหยาง ไม่รู้ว่าอะไรคือเจอปัญหาแล้วต้องยอมไปนานแล้ว ตระกูลหยางไม่เหมือนกับตระกูลอื่น คนที่ตระกูลเขารับสมัครเข้ามาก็ไม่เหมือนคนอื่นโดยปริยาย

“เพี่ยะ！” โจวเจิ้งยกมือขึ้นอย่างไม่ลังเลตบลงไปที่หน้าของผู้จัดการอีกครั้ง ครั้งนี้ ร่างกายของผู้จัดการล้มลงไปกับพื้นโดยตรง หมดสติไปเลย

เหลือบไปมองผู้จัดการที่ล้มลงกับพื้น โจวเจิ้งกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ก็แค่ขยะเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรพูดมากขนาดนั้นต่อหน้ากู ถ้ากูจะฆ่าไอ้สวะนี่ ง่ายเหมือนกับบี้มดตาย”

โจวเจิ้งก็โอหังแบบนั้นแหละ ไม่ชอบใคร อยากทุบตีใครก็ทุบตี！

พูดจบ โจวเจิ้งมองไปยังคนอยู่รอบๆที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน จากนั้นตะคอกเสียงดังไปว่า “เรื่องของตระกูลโจว คนที่ไม่อยากมีปัญหาออกไปให้หมด！” คนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านได้ยินคำพูดนี้ ได้ลังเลถกเถียงกันขึ้นมาก่อน

“คนนี้เป็นใครกัน？ทำไมโอหังได้ถึงขั้นนี้？ที่นี่เป็นโรงแรมของครอบครัวหยางกง ที่ดินแดนตะวันตกชื่อเสียงของหยางกงยิ่งใหญ่ขนาดนั้น หรือแม้แต่เกียรติของตระกูลหยางเขาก็ไม่ไหวหน้าแล้วงั้นเหรอ？”

“เฮ้อ！แกเป็นคนที่มาจากต่างถิ่น ไม่รู้อยู่แล้ว คนนี้คือคุณชายโจว คนของตระกูลอันดับหนึ่งของดินแดนตะวันตกของเรา เขาพึ่งตำแหน่งของตระกูลอีกทั้งทรัพย์สินของตระกูลของตัวเอง แล้วมักจะทำเรื่องที่รังแกคนแบบนี้ สรุปถ้าเจอปีศาจนี้ อย่ายั่วโมโหจะดีที่สุด หลบไปให้ไกลยิ่งไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี พวกเรารีบไปดีกว่า！”

“คนที่นอนอยู่กับพื้นนั่นตายแล้วเหรอ？แกดูสิเขาไม่ขยับแล้วอะ คนนี้มันตบคนตายได้ยังไงกัน！ฉันแจ้งตำรวจนะ นี่มันเล่นกันถึงชีวิตแล้ว ถ้ายังไม่แจ้งตำรวจอีก ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“บ้าป่ะแก นี่มันเกี่ยวอะไรกับแก นี่คุณชายของตระกูลโจว！รีบไปกันเถอะ！นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา”

ทุกคนต่างเดินออกจากล็อบบี้กันไป ไม่มีคนกล้ายั่วโมโหคุณชายตระกูลโจว

ที่ดินแดนตะวันตกความไร้เหตุผลและอำนาจของเขาเป็นสิ่งที่ขึ้นชื่อ คนที่ไม่รู้อาจจะยั่วโมโหไปบ้าง ขอให้เป็นคนที่รู้จักไม่มีใครไปยั่วโมโหเขาคนอย่างนี้

“มา！” เดิมทีด้านหลังชายฉกรรจ์ชุดดำหลายสิบคนอกผายไหล่ผึ่งที่กำลังยืนอยู่ ด้วยท่าทีที่เตรียมตัวโจมตี

เขาพูดกับชายฉกรรจ์ชุดดำพวกนั้นว่า “ไปหามัน ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องหาไอ้ขี้ขลาดนั่นออกมาให้ได้”

พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตัวเองว่า “กูคิดว่าจะเจ๋งขนาดไหน มาหาถึงดินแดนตะวันตก แล้วไม่กล้าปรากฎกายอีก！ท้ายที่สุด ก็เป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด！เย็ดแม่”

พูดพลาง โจวเจิ้งยกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเอง ใบหน้าของเขาถูกคนนั้นตบมาแล้วสองฉาด สองฉาดนั้นยังคงปรากฎชัดเจนขึ้นมา โจวเจิ้งไม่มีทางลืมได้！

“โจวเจิ้ง！” แม้หวังชิงชิงจะถูกคนลากไว้แต่เธอกลับส่ายหน้าพูดกับโจวเจิ้งว่า “แกอย่าวู่วามอย่างนั้นนะ มีเรื่องอะไรคุยกันดีๆไม่ได้หรือไง？ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไร ทำไมแกต้องสงสัยฉันว่าทำอะไรด้วย？”