จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 507

พูดพลาง ฟางเหยียนก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว จากนั้นกล่าวว่า “คนของฉัน จะไม่ถูกคนอื่นบังคับให้ทำในสิ่งที่ตนไม่ชอบ ถ้าคุณไม่อยากแต่งกับเขา ก็พูดออกมา ผมจะให้คุณเป็นผู้รับผิดชอบของฟางซื่อกรุ๊ปต่อ!”

แววตาของฟางเหยียนอบอุ่นมาก มั่นใจมาก ดูๆแล้วสามารถให้ความปลอดภัยอย่างไม่มีตัวตนกับคนได้

จิตใจของหวังชิงชิงเริ่มสั่นคลอน โจวเจิ้งเกรี้ยวกราด เขาตะคอกใส่ฟางเหยียน “แกอยากตายมากจริงๆใช่มั้ย?”

ฟางเหยียนไม่ได้มองเขา เพียงแต่เงยหน้าชี้เขา พูดออกมาสองคำอย่างเย็นชา “หุบปาก!”

สองคำนี้เยือกเย็นมาก เผด็จการมาก มาพร้อมกับความเมินเฉยที่ได้เปรียบ นี่เป็นความรุนแรงที่หาไม่ได้ในตัวคนอื่นอย่างหนึ่ง เพราะยิ่งใหญ่ จึงเผด็จการ ดังนั้นจึงไร้เทียมทาน ดังนั้นจึงปลิดชีพทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

โจวเจิ้ง ในสายตาของเขาถือว่าเป็นคนแปลกๆ!

สิ่งที่แปลกคือ นึกไม่ถึงว่าโจวเจิ้งจะขี้ขลาดแล้ว เดิมเขาควรที่จะมาจัดการคนนี้อย่างโกรธมาก แต่ไม่รู้ทำไม เขากลืนน้ำลาย อดกลั้นอยู่ตั้งนานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ และไม่ขยับแม้แต่น้อย

แรงอาฆาตที่ฟางเหยียนปล่อยออกมาก็แค่แรงอาฆาตของตัวเองเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น ใช้เพียงหนึ่งในสิบก็สามารถล็อกคอของไอ้สวะโจวเจิ้งนี่ได้โดยสิ้นเชิงแล้ว ไอ้สวะนี่ช่างอ่อนแอจริงๆ!

ฟางเหยียนจ้องหวังชิงชิง แล้วกล่าวต่อว่า “คุณถูกบังคับ ใช่มั้ย?”

ตอนที่ถาม เขาได้เดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว เขาอยู่ใกล้ๆกับโจวเจิ้งมากแล้ว

หวังชิงชิงกลืนน้ำลาย สายตาทั้งสองมองไปที่ฟางเหยียน ในเวลานี้ เธออยากจะเผชิญหน้ากับความในใจของตัวเอง บอกว่าตัวเองไม่ชอบโจวเจิ้ง คนที่ชอบคือคุณ คุณพาฉันไปได้มั้ย? แต่เธอก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ถ้าทำแบบนั้นทำร้ายคุณชาย ถึงแม้คุณชายไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายคือตระกูลโจวที่ลี้ลับนะ!

ตระกูลโจวคือตระกูลนินจา จุดนี้ทุกคนต่างรู้กันหมด เรื่องราวนั้นในวัยเด็กของหวังชิงชิงยังคงติดอยู่ในความทรงจำ บางทีคุณชายแข็งแกร่งมาก สามารถฆ่าโจวเจิ้งได้ สามารถฆ่าบางคนของตระกูลโจวได้ แต่คนที่ทั้งลี้ลับทั้งน่ากลัวนั่น ใครจะไปรู้ว่าเขาแข็งแกร่งขนาดไหนกัน จากที่แม่ของตนทบทวนอดีต ไม่รู้ว่ามีชีวิตมากี่ปีแล้ว ใครก็ต่างไม่รู้ว่าเขาเป็นคนหรือว่าผี! ไม่ใช่เป็นคนที่คุณชายสามารถต่อกรได้แน่นอน

ไม่ว่าคุณชายจะแข็งแกร่งขนาดไหน ก็เป็นแค่คนธรรมดา แต่สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวนั่นราวกับไม่ใช่คนแล้ว

หลังจากที่ลังเลไปสักพักแล้ว หวังชิงชิงแสยะยิ้มออกมาอย่างฝืนมาก ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่ค่ะ ไม่มีใครบังคับฉัน！ฉันยินยอมเอง ฉันกับโจวเจิ้งหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ที่ฉันกลับบ้านกลับมาแต่งงานด้วยความเต็มใจค่ะ”

“โจวเจิ้ง เราไปกันเถอะ！” พูดจบ หวังชิงชิงยกมือขึ้นมาจับแขนของโจวเจิ้ง หันหลังไปอย่างเด็ดเดี่ยว เธอทำได้เพียงพูดอย่างแอบน้ำตาคลอว่า “ขอโทษนะคะคุณชาย！”

เพื่อปกป้องฟางเหยียน เธอต้องทำแบบนั้น ถึงแม้ฟางเหยียนไม่กลัวอะไร แต่หวังชิงชิงมองว่าเป็นเพียงความโอหังของคุณชายเท่านั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ ฟางเหยียนไม่เชื่อว่าพลังของฟางเหยียนจะสามารถชนะตระกูลโจวที่ยิ่งใหญ่ได้

โจวเจิ้งจ้องแววตาของฟางเหยียน สุดท้ายได้กล่าวอย่างคิดว่าตัวเองถูกเสมอว่า “ฝากไว้ก่อนนะมึง！”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไรตลอดเหตุการณ์ เพียงแต่มองตามหลังของหวังชิงชิงที่จากไปอย่างช้าๆ

หลังจากที่หวังชิงชิงคนอื่นๆจากไปแล้วนั้น หยางซงเดินเข้ามา ยกมือขึ้นมาวางไว้บนไหล่ของฟางเหยียน แล้วกล่าว “สหาย เค้าไปแล้วนะ”