จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 554

“ไม่หรอกๆ !” ชายหนุ่มตอบกลับไปตามมารยาท

โจวปินคางเอ่ยถามต่อว่า “คิดว่าประเทศของเราควรจะเขียนถึงท่านลงไปในตำราเรียนด้วย สติปัญญาและสิ่งที่ท่านทำไปถึงจะเป็นสิ่งที่คนรุ่นหลังของประเทศเราควรจะร่ำเรียน คนในประเทศปัจจุบันนี้ สิ่งที่ขาดที่สุดก็คือความยึดมั่นในวีรบุรุษ เรื่องราวความกล้าหาญที่ผ่านมาของท่านควรจะถูกเขียนเป็นบทกลอนยกย่องเชิดชู ผมคิดว่าประเทศไม่ควรที่จะปิดบังเรื่องที่ท่านเคยทำมา แบบนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับคุณผู้ชายเป็นอย่างมาก”

ชายหนุ่มส่ายหน้าโบกไม้โบกมือเล็กน้อย เอ่ยว่า “ท่านโจวพูดเกินไปแล้ว! การปกป้องประเทศเป็นหน้าที่ของทุกคน ความสามารถยิ่งแกร่ง ภาระหน้าที่ก็ยิ่งหนัก พวกเราก็แค่กำลังทำในเรื่องที่พวกเราควรจะทำ การปกป้องประเทศหวาคือความรับผิดชอบและหน้าที่ของพวกเรา ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเราควรจะทำ”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างราบเรียบ ใบหน้าสงบนิ่ง มองดูแลใจเย็นถึงที่สุด

เอ่ยได้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นวาจาหรือท่าทางล้วนเลียนแบบมาจากฟางเหยียนทั้งสิ้น มองดูแล้วพวกเขาจำต้องเคยผ่าน “การฝึกฝนพิเศษ” มาอย่างแน่นอน น่าจะมีคนแนะนำท่าทางของฟางเหยียนเหล่านี้ ดังนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มลอกเลียนแบบได้อย่างคล้ายคลึงเช่นนี้

ผู้ที่จะแนะนำได้ จำต้องสนิทกับฟางเหยียน สนิทกับฟางเหยียน ก็แน่นอนว่าจะต้องอยู่ภายในกองทัพนี้อย่างแน่นอน

หรือว่าจะเป็นกบฏในองค์กรของตนเอง? หลายปีมานี้ผู้ที่เข้าใกล้ตนเองมากที่สุดก็คือคนในสำนักเจ็ดพิฆาต ทุกคนในสำนักเจ็ดพิฆาตล้วนเป็นผู้ที่ฟางเหยียนคัดเลือกเอง การที่จะสามารถเข้าสำนักเจ็ดพิฆาตได้จำต้องมีความจงรักภักดีอย่างสุดซึ้ง สำนักเจ็ดพิฆาตไม่มีทางที่จะมีกบฏ เช่นนั้นเป็นผู้ใดกันแน่? ผู้ใดที่เปิดเผยนิสัยการพูดตรงไปตรงมาของตนเอง ให้ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้านี้เลียนแบบได้?

ไม่ว่าจะเป็นใคร สรุปชายหนุ่มผู้นี้ในเวลาที่ยังไม่เจอตนเอง สามารถบ้าคลั่งได้สองสามวัน ทว่าเมื่อเจอกับตนเองแล้ว เส้นทางของเขาก็ยุติแล้ว

ฟางเหยียนดื่มน้ำชาหนึ่งอึกอย่างใจเย็น จากนั้นดวงตาทั้งสองก็จับจ้องไปยังร่างของชายหนุ่มอีกครั้ง

เขามองดูชายหนุ่มเสแสร้งอยู่อย่างเงียบๆ มองดูว่าเขาหน้าไม่อายได้ถึงเพียงใด

ได้ยินคำพูดของชายหนุ่มแล้ว โจวปินคางก็รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เขาเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยความหดหู่ใจ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณผู้ชายอายุยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้จะมีความตระหนักเช่นนี้ด้วย ช่างน่าเคารพนับถือเสียจริง พวกเราใช้ชีวิตมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว ยังมองไม่ไกลเท่าคุณผู้ชายเลย คนอายุเท่าเราล้วนมีชีวิตอยู่เพื่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ แต่คุณผู้ชายมองทะลุโลกโลกีย์แล้ว ทำให้คนชราอย่างกระผมอาย ละอายจริงๆ !”

หากเผชิญหน้ากับอีกผู้หนึ่ง โจวปินคางไม่มีทางประจบสอพลอเช่นนี้เป็นแน่ ทว่าเบื้องหน้าผู้นี้เป็นถึงเทพ เทพแห่งสงครามของประเทศหวา จะเป็นบุคคลที่ตระกูลโจวกระทำไม่ดีด้วยได้อย่างไร การที่สามารถเคลียคลอได้ เช่นนั้นก็เป็นเกียรติของตระกูลโจวไปหลายชาติ

ชายหนุ่มโบกมือ เอ่ยว่า “ท่านโจว พูดเกินไปแล้ว!”

“มาๆๆ คุณผู้ชายเชิญนั่ง!” โจวปินคางเอ่ยพลางชี้ไปยังตำแหน่งบนสุด

ชายหนุ่มหยักหน้าเล็กน้อย และนั่งอยู่บนตำแหน่งสูงสุด หลังจากที่นั่งลงแล้วทุกคนต่างก็พยักหน้าอย่างเลื่อมใสสุดซึ้ง ไม่มีผู้ใดที่จะปฏิเสธคนที่มีสถานะเช่นนี้ในการนั่งอยู่ตำแหน่งนั้น แม้แต่ผู้ว่าราชการมณฑลก็ไม่กล้าที่จะพูดบ่นแม้แต่น้อย

ผู้ที่นั่งอยู่ข้างเขาคือหยางจิ่งเซียน หลังจากที่เขานั่งลงแล้ว จึงได้เอ่ยถามหยางจิ่งเซียนที่ใบหน้าถอดสีอยู่ว่า “คิดว่าคุณท่านนี้ คงจะเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลแห่งดินแดนตะวันตก ผู้นำตระกูลของตระกูลหยาง หยางกงใช่หรือไม่?”

หยางจิ่งเซียนชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ปรากฏเป็นรอยยิ้มเจื่อนๆ เอ่ยว่า “ใช่ๆ ! ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของจอมพลมานานแล้ว”

ขณะที่พูดอยู่นั้น หยางจิ่งเซียนก็ลุกยืนขึ้น พร้อมกำมือโค้งคำนับคารวะด้วยความสุภาพ

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยว่า “ตั้งแต่มาดินแดนตะวันตกข่าวสารที่ได้ยินเยอะที่สุดก็คือเกี่ยวกับหยางกง หยางกงคุณถึงจะเป็นผู้ที่ทำเพื่อประชาชนตัวจริง คนแบบคุณ ถึงจะควรค่าที่จะให้พวกเราทุกคนเรียนรู้ด้วย”

หยางจิ่งเซียนรีบตอบกลับ “ที่ไหนกัน คุณต่างหากถึงจะเป็นแบบอย่างของพวกเราทั้งหมด!”