จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 562

เขาจ้องโจวปินคางอย่างเย็นชา จากนั้นได้มองไปที่ฟางเหยียน

ยกหมัดทั้งสองขึ้น แล้วกล่าวอย่างสุภาพมีมารยาทว่า “ถ้าฆ่าคุณ ผมจะมีโอกาสได้เป็นจอมพลโผ้จวินของประเทศหวาจริงๆใช่มั้ย？”

ฟางเหยียนไม่ได้พูดอะไร โจวปินคางได้ถามอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ฉันถามแกอยู่นะ？เป้าหมายที่แกเข้าใกล้ตระกูลโจวคืออะไรกันแน่？”

เมื่อเสียงนี้ระเบิดออกมา สิ่งของรอบข้างเริ่มขยับไปมา ด้วยเฉพาะระหว่างฝาปิดของแก้วชากับแก้วชากระทบกันอย่างสุดๆ ดังนั้นจึงเกิดเป็นเสียงแกร๊กๆๆดังขึ้น

ใครก็ดูออก ว่านี้คือท่าทางโมโหของโจวปินคาง

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เขาเข้าร่วมการประชุมก็เกิดเรื่องประมาณนี้ขึ้น มีคนยั่วเขา ตอนนั้นเขาหน้าตาบอกบุญไม่รับ ตะโกนใส่สถานที่แห่งนั้น โต๊ะของที่นั่นล้มลงโดยตรง

เหตุการณ์นี้อยู่ในใจของคนที่เข้าร่วมการประชุมเป็นความทรงจำที่ไม่เลือนหายไป ทำให้พวกนั้นที่สงสัยในความสามารถของตระกูลโจวล้วนไม่กล้าสงสัยอีกต่อไป

ในใจของทุกคนว้าวุ่น แต่สำหรับวัยรุ่น ไม่รู้สึกแปลกไปนานแล้ว

วัยรุ่นมองโจวปินคาง หัวเราะขึ้น แล้วกล่าว “ก็ต้องเพื่อได้รับความเชื่อมั่นจากตระกูลโจว แล้วให้ตระกูลโจวสวามิภักดิ์ต่อฉันไงล่ะ”

“ไร้สาระ！” โจวปินคางฮึดฮัดออกมา เสียงโมโหนี้ ทำให้คนที่อยู่ในห้องโถงเกิดความตึงเครียดขึ้นในใจอีกครั้ง เขาฮึ่มออกมา แล้วตะคอกเสียงดังว่า “ตระกูลโจวของฉันจงรักภักดีจากรุ่นสู่รุ่น ซื่อสัตย์ต่อจอมพลของประเทศหวา แกใช้วิธีการสกปรกชั้นต่ำแบบนี้ให้ได้มาเพื่อความเชื่อใจของตระกูลโจว มันช่างไร้ยางอาย ไร้ยางอายจริงๆ！”

วัยรุ่นดูแคลนเหอะๆออกมา พยายามปล่อยวางจิตใจของตัวเอง แล้วกล่าวอย่างสบายใจมากว่า “ถ้าไม่เจอเข้ากับจอมพลโผ้จวินตัวจริง ตระกูลโจวของแกก็ไม่ใช่เป็นอาวุธของฉันไปแล้วงั้นเหรอ？”

“พูดได้หน้าไม่อาย！” โจวปินคางตะคอกต่อ กล้ามเนื้อแก้มทั้งสองบนใบหน้าสั่นอย่างไม่หยุด ตอนนี้เขาแทบจะอยากดื่มเลือดของคนนี้ แทบจะควักเอ็นของเขาออกมาให้ได้ เพราะนี่เป็นการเหยียดหยามอันใหญ่หลวงต่อตระกูลใหญ่

เหมือนกับที่ฟางเหยียนคาดเดาไว้เป๊ะๆ ว่าที่แท้เขาทำเพื่ออยากได้ความเชื่อใจของตระกูลโจว

ถึงแม้จะเป็นตัวปลอม แต่เขาไม่ขี้ขลาดแม้แต่น้อย จุดนี้มีหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหมือนฟางเหยียน เห็นได้ว่าเขาก็เป็นคนที่มีความกล้าหาญ จะผิดก็ผิดที่ เขาไม่ควรปลอมตัวเป็นคนที่ตนไม่มีสิทธิ์ที่จะปลอมตัว

“สารเลว สารเลว งั้นมึงแม่งจะหากูทำไม？” โจวชื่อเจี๋ยใกล้จะร้องออกมาแล้ว ยังไงเขาก็ไม่คาดคิดว่าคุณชายของตระกูลฟางนั้น คุณชายของหวังชิงชิงจะมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้

ที่น่ากลัวที่สุดคือหลังจากที่คนนี้ปลอมเป็นจอมพลโผ้จวินแล้วนั้น ยังมาหาตนอีก

วัยรุ่นมองโจวชื่อเจี๋ยมองอีก แล้วกล่าว “เพราะทั้งตระกูลโจว แกหลงกลง่ายที่สุดยังไงล่ะ พูดอีกนัยคือ ตระกูลโจวตระกูลนินจาของพวกแก แกเป็นคนที่อวดฉลาดที่สุดไงล่ะ แกอยากได้ตำแหน่งผู้นำตระกูลของพวกแกมาก ดังนั้นแกจะใช้ทุกวิถีทางแสดงจุดยืนของตัวเองออกมาอย่างตั้งใจ ใจคิดเพียงแค่สามารถตีสนิทฉันได้ แกก็สามารถได้รับความเชื่อใจส่วนหนึ่งต่อหน้าของผู้นำตระกูลแล้ว ความจริงแกกับลูกชายของแกเหมือนกันนะ ล้วนโง่เขลาสุดๆ”

อัปยศ อัปยศอย่างแท้จริง นี่เป็นความอัปยศของโจวชื่อเจี๋ยที่สุด

“เลว ตายซะ！” โจวชื่อเจี๋ยเกรี้ยวกราด คำรามใส่วัยรุ่นแล้วจู่โจมไป จู่ๆวัยรุ่นก็โบกมือ！ทันใดนั้นเห็นเพียงโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของโจวชื่อเจี๋ยลอยมา ในตอนที่โจวชื่อเจี๋ยวิ่งไปที่วัยรุ่น โต๊ะนั้นพุ่งชนเข้าทางหลังของโจวชื่อเจี๋ยอย่างรุนแรง ได้ยินเพียงเสียงปังดังขึ้น โต๊ะแตกเป็นเสี่ยงๆ และโจวชื่อเจี๋ยถูกชนเข้าอย่างหนักจนล้มลงกับพื้นไป

วัยรุ่นมองโจวชื่อเจี๋ยที่กระอักกระอ่วนใจ ก็ได้ใช้คำพูดเหยียดหยามต่ออีกว่า “แกไม่เพียงแค่เป็นไอ้งั่งนะ แล้วยังเป็นไอ้สวะอีกด้วย！ฝีมืออย่างแก ไม่มีสิทธิ์จะมาต่อสู้กับฉันหรอกนะ ในฐานะที่เป็นตระกูลนินจา มีสวะแบบนี้อยู่ ถ้าเป็นฉัน ฆ่าแกไปนานแล้วล่ะ”

จนปัญญาที่สุดก็โจวชื่อเจี๋ยแล้วล่ะ ทั้งอยากทุบคนนี้อย่างรุนแรงสักตั้ง ทั้งเอาไม่อยู่ ที่น่าเศร้าที่สุดคือ เขายังถูกคนนี้เหยียดหยามต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้นอีกด้วย