ตอน บทที่ 566 ยืนหยัดไม่ถอย จาก จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 566 ยืนหยัดไม่ถอย คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายใช้ชีวิต จอมนักรบทรงเกียรติยศ ที่เขียนโดย โซ่วปี่หนานซาน เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
กองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือ!
สนามรบได้เป็นสถานที่วุ่นวาย หลังจากเสียงโหยหวนที่ดังกึกก้อง เป็นเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว จู่ๆบนฟ้าก็เป็นเพลิงและเขม่าดินปืน ด้านนอกหลุมหลบภัยเป็นที่แห่งความหวาดกลัวและความตาย ตามด้วยเสียงระเบิดดังขึ้น ในสนามรบที่ทวีเพิ่มขึ้นด้วยศพที่นับไม่ถ้วน มีทหารฝ่ายตรงข้าม มีนักรบสำนักเจ็ดพิฆาต สนามรบคือสถานที่แบบนี้ ศพกองรวมกันเป็นภูเขา เลือดอาบพื้นดิน
สำนักเจ็ดพิฆาตคือฝันร้ายของทหารต่างชาติ แต่ครั้งนี้ ทหารต่างชาติพยายามที่จะทะลวงความฝันร้ายนี้ ในการป้องกันอย่างเคร่งครัดของสำนักเจ็ดพิฆาต พวกเขายังคงโจมตีเป็นระลอกระลอก บึกบึนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก็เหมือนกับมดที่ตีแล้วไม่ตาย!
แนวป้องกันอันมั่นคงของสำนักเจ็ดพิฆาตถูกตีแตกแล้ว ทหารกำลังเกือบสามแสนคนพุ่งเข้ามาอย่างแน่นหนาในเขตแดนของประเทศหวา
ในช่วงสองปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีทหารต่างชาติที่มหาศาลเข้ามาในดินแดนของประเทศหวาแบบนี้
ผู้สั่งการรบคือผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของเทียนหลัง ฉายาในสนามรบคือมังกรดุ ขณะนี้ เขากำลังก้มดูการบุกประชิดพรมแดนของทหารจำนวนแสนๆนายบนหอบัญชาการ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความเกรี้ยวกราด สำหรับเขาแล้ว เป็นความอัปยศอย่างหนึ่งเลยทีเดียว
ในช่วงที่สำนักเจ็ดพิฆาตบัญชาการนั้น ไม่เคยมีกองทัพใหญ่โตขนาดนี้รุกล้ำเข้ามา ไม่คาดคิดว่าวันนี้พวกเขาจะตีแนวป้องกันของสำนักเจ็ดพิฆาตพัง แล้วยังกรูกันเข้ามาในดินแดนของประเทศหวาในขณะเดียวกันอีกด้วย นี่เป็นการไม่ให้เกียรติประเทศหวาอย่างใหญ่หลวง คนพวกนี้ต้องถูกฆ่าตายทั้งหมด
ถ้าจอมพลโผ้จวินอยู่ พวกเขาต้องไม่มีโอกาสเข้ามาที่ประเทศหวาแน่นอน เสียดายที่จอมพลโผ้จวินไม่อยู่!
“รายงานครับ!” ขณะนี้ ชายที่สวมชุดทหารสีเขียวเดินมา สีหน้าของผู้ชายกลายเป็นสีดำ พร้อมกับรอยแผลเผาไหม้ ที่แขนก็ถูกบาดเป็นหลายแผล ข้างๆบาดแผลกำลังมีควันออกมา
เห็นได้ชัดเจน ว่าเขาคือนักรบที่เพิ่งขึ้นมาจากสนามรบ
“นายพลมังกร ทหารฝ่ายตรงข้ามสามแสนนายได้เข้ามาในเขตแดนของประเทศหวาของเราแล้วครับ ทหารเราพยายามขับไล่ แต่อีกฝ่ายพลังแข็งแกร่งมาก เหมือนกับผ่านการฝึกฝนงานนี้มาโดยเฉพาะ ทหารของเราบาดเจ็บล้มตายเป็นหมื่นแล้ว ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีครับ? ”
เดิมทีดวงตาทั้งสองของมังกรดุที่สุขุมมากได้กลายเป็นยิ่งตาปรือขึ้นไปอีก เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วถาม “แล้วสถานการณ์การบาดเจ็บล้มตายของอีกฝ่ายล่ะ?”
“การบาดเจ็บและล้มตายของอีกฝ่ายประมาณห้าหมื่นครับ!”
คิ้วของมังกรดุขมวดหนักขึ้น เขาฮึมออกมา แล้วกล่าว “หนึ่งต่อห้าเลยหรอเนี่ย!”
สำหรับกองกำลังระดับภูมิภาคธรรมดาเป็นสัดส่วนที่สูงมากแล้ว แต่สำหรับสำนักเจ็ดพิฆาตกลับเกิดเป็นสถิติขั้นต่ำครั้งใหม่ นี่เป็นความอัปยศอย่างหนึ่ง สำหรับสำนักเจ็ดพิฆาตแล้วนี่เป็นความอัปยศที่ไม่เคยมีมาก่อน มังกรดุกำหมัดชกไปยังเสาหินต้นหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรง
บนเสาหินทิ้งร่องรอยของหมัดไว้ แต่บนเสาหินก็มีของตกหล่นลงมา
“ตรวจสอบเบื้องหลังของทหารฝ่ายตรงข้ามแล้วยัง?พวกมันมาได้ยังไง?”
เย่เฟยก็ดูแคลนออกมา “ผมกำลังคิดอยู่ว่าก้าวต่อไปของพวกมันจะถอยทัพหรือเปล่า ถ้าพวกมันถอยทัพ นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะเปิดประตูของประเทศหวาเลยนะ ถึงตอนนั้น กำแพงเหล็กอะไรนั่น สำนักเจ็ดพิฆาตอะไรนั่นที่รุกล้ำเข้ามาไม่ได้ก็จะเป็นแค่เรื่องไร้สาระ”
“งั้นคุณคิดจะทำยังไงต่อไปครับ?วางแผนจะจัดตั้งกองทัพของตัวเองที่ประเทศนี้เหรอ?สู้เข้าร่วมกับพวกเราดีกว่า ผมจะให้สิ่งตอบแทนที่ดีที่สุด และเยอะที่สุดกับคุณ ถึงตอนนั้นผมจะให้คุณอยู่ระดับเดียวกับผม เพียงแค่คุณยอม พวกเราทำศึกสงครามได้ตลอดเวลา!” พลเอกแห่งยุโรปมองเย่เฟยอย่างค่อนข้างชื่นชม
เย่เฟยดูแคลนเหอะๆออกมา “ผมไม่ค่อยคุ้นชินกับยุทธวิธีการทำสงครามอย่างมีกฎเกณฑ์แบบนี้ของพวกคุณ ผมชอบเป็นกษัตริย์ของตัวเอง”
พลเอกแห่งยุโรปพยักหน้าเบาๆกล่าว “ใช้คำพูดของประเทศของคุณก็คือต่างคนต่างมีความต้องการไม่เหมือนกัน!แต่ถ้าวันไหนคุณคิดได้แล้ว อยากเข้าร่วมกับพวกเรา ประตูของพวกเราเปิดรับคุณเสมอ”
ขณะนี้ ชายที่หน้าตาหล่อเหลาเอ่ยปาก “ผมว่าพวกคุณทั้งสองระวังไว้หน่อยก็ดีนะครับ สำนักเจ็ดพิฆาตให้พวกคุณตีแตกได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ แล้วให้คุณทำลายทหารทั้งกองทัพพังทลายย่อยยับไปภายในวันเดียวได้ แต่พวกคุณอย่าลืมนะ ตลอดการทำสงคราม คนนั้นมันยังไปปรากฏกายมานะ ถ้ามันมาแล้ว พวกคุณมั่นใจว่ากองทัพของตัวเองจะต้านทานเขาอยู่มั้ย?”
เมื่อพูดถึงเขาคนนั้น เย่เฟยก็โมโหขึ้นมา เขาแย่งผู้หญิงของตัวเองไป เขากำหมัดต่อยไปที่โต๊ะอย่างแรง แล้วกล่าวอย่างคับแค้นใจ “ผมแทบอยากจะให้มันรีบปรากฏตัวออกมา ผมจะดูว่ามันจะต้านทานการโจมตีของทหารสามแสนนายของผมได้อย่างไรกัน ถึงตอนนั้นกระสุนปืนใหญ่จะยิงจนแม้แต่ศพก็ไม่เหลือ”
“เหอะๆ!” ชายรูปงามหัวเราะออกมา “ผมว่าท่านทั้งสองดูถูกเขาเกินไปนะครับ บางทีพวกเราต้องสุขุมให้มากหน่อยนะครับ ปีนั้น เขาคนเดียวฆ่าตัดคอจอมพลสิบประเทศนะครับ แต่พวกเรา มีแค่สามคน ไม่พอให้เขาฆ่านะครับ”
“ฮ่าๆๆ!” พลเอกแห่งยุโรปหัวเราะเสียงดัง “น่าตลกเสียจริงๆ คุณคิดว่ามันจะมีโอกาสเข้าใกล้ผมได้งั้นเหรอ?ต่อให้เข้าใกล้จริง แล้วมันเป็นคู่ต่อสู้ของผมเหรอ?อย่าเอาจอมพลสิบประเทศมาเทียบกับผมเลย พวกเขาเป็นคนตายไปแล้ว ไม่คู่ควรแก่การพูดถึง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ