จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 570

เย่เฟยกำหมัดทั้งสองแน่น เห็นใครก็ต่อย เมื่อเขาและพลเอกแห่งยุโรปเข้าไปในสนามรบก็ตกอยู่ในสภาพการทำสงครามอันบ้าคลั่ง

ฆ่าคน ฆ่าคน ฆ่าคน! ในแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า อยากที่จะฆ่าคนที่มีชีวิตอยู่ทั้งหมดในสนามรบให้ตายไม่เหลือ

เมื่อเห็นทั้งสองเข้าสนามรบแล้ว แม้ว่าชายรูปงามจะมีเหตุผลมากมาย เขาก็ต้องเข้าร่วมการสู้รบครั้งนี้อยู่ดี

ไม่นาน สามคนยืนอยู่ตรงหน้าของฟางเหยียนอย่างเคียงบ่าเคียงไหล่กัน พวกเขาขัดขวางทางไปของฟางเหยียน

ฟางเหยียนหยุดลงโดยอัตโนมัติ แล้วโยนศพสองศพที่อยู่ในมือไป ศพสองศพนั้นเหมือนลูกเจี๊ยบอย่างไรอย่างนั้น เมื่อถูกเขาโยนก็ลอยไป

ความเย็นชาบนใบหน้าของเขา แววตาแดงก่ำ นั่นคืออยากฆ่าคนจนเลือดขึ้นหน้า แววตาของเขา ค่อยๆฟื้นกลับมา เริ่มมีชีวิตชีวาจ้องมองไปที่สามคนนั้น สุดท้าย แววตาของเขามองไปที่เย่เฟย แล้วกล่าว “ที่แท้ก็แก!”

เย่เฟยเงยหน้าขึ้น รู้สึกว่าการคนนี้จำตัวเองได้ เป็นเกียรติอย่างหนึ่ง

เขากล่าวอย่างอกผ่าไหล่ผึ่งว่า “ใช่ ฉันเอง! แกติดค้างฉัน ต้องชดใช้!”

ตอนพูด เย่เฟยกัดฟันแน่ เหมือนกับว่าเขาจะกลืนกินฟางเหยียนอย่างเป็นๆ

ฟางเหยียนไม่ตอบเขา เขาได้มองไปที่พลเอกแห่งยุโรปอีกแล้วถาม “สันนิษฐานว่าคนนี้คือคนนั้นที่มาล้างแค้นแทนผู้ใต้บังคับบัญชาของแกสินะ? เป็นใครนะ? พลเอกแห่งยุโรปใช่มั้ย?”

พลเอกแห่งยุโรปถูกเรียกชื่อ แต่แววตาทั้งสองแดงก่ำแล้ว เขากัดริมฝีปากกล่าว “ใช่!”

ฟางเหยียนพยักหน้าเบาๆ แล้วกล่าว “ฉันกำลังเศร้าที่พวกแกไม่มาพอดีเลย ในเมื่อมากันพร้อมแล้ว งั้นก็ตายพร้อมกันเลยละกัน! ผู้ใต้บังคับบัญชาของแกทำผิดที่ประเทศหวา เพียงพอที่จะให้ฉันฆ่าแกไปด้วยเลย ตอนนี้แกได้พาคนมารุกล้ำเขตแดนประเทศหวาของฉันอีก นี่มันเป็นการบดขยี้ฉันโดยสิ้นเชิง ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนไม่มีใครไม่มีชีวิตรอดไปได้”

ชายรูปงามรอให้ฟางเหยียนมองตัวเอง ใครจะรู้ว่าเขาจะไม่มองมา ไม่พูดอะไร เมื่อนึกถึงจุดนี้ ชายรูปงามก็โมโหขึ้นมา ชี้ชัดสองคนนั้นแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะไม่พูดถึงตัวเอง ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงรีบกล่าวว่า “แกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นใคร?”

ฟางเหยียนเพิ่งจะเลื่อนสายตาไปยังร่างกายของชายรูปงาม หลังจากมองไปหลายวินาที จึงกล่าวว่า “รู้ คนตายคนหนึ่ง!”

“แก...” ชายรูปงามรู้สึกว่าตัวเองถูกเหยียดหยาม แต่เขาเคยเห็นความยิ่งใหญ่ของอีกฝ่ายแล้ว โดยเฉพาะตอนที่ได้ฟังเรื่องที่อีกฝ่ายฆ่าจอมพลสิบประเทศ ยิ่งทำให้เขาตกใจอ้าปากค้าง

“ลงมือเถอะ! ฆ่าพวกแกเสร็จ ฉันยังต้องไปล้างบางเพลิงเสวนอีก” ตอนพูดคำนี้ สายตาของเขามองไปที่ชายรูปร่างโดยปริยาย เขารู้อยู่แล้วว่าชายรูปงามเป็นคนที่เพลิงเสวนส่งมา

และแล้วสีหน้าของชายรูปงามก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แต่แว็บเดียวก็กลับมาเหมือนเดิม

“อ้า!” พลเอกแห่งยุโรปกำหมัดทั้งสองแน่นโจมตีไปที่ฟางเหยียนอย่างรุนแรง เย่เฟยเอามีดสั้นสองด้ามออกมา ชายรูปงามถือกระบองสีทอง ทั้งสามพุ่งฆ่าฟางเหยียนโดยพร้อมเพรียงกัน นี่เป็นการประจันหน้าของสามนายพลกับจอมพลของสำนักเจ็ดพิฆาต เป็นฉากที่เห็นได้น้อยมากเป็นอย่างยิ่งในสนามรบ

ทั้งสามล้วนไม่ใช่อาวุธในปัจจุบัน แต่เลือกที่จะใช้วิชาต่อสู้ที่ดั้งเดิม อาวุธแหลมคม สำหรับยอดฝีมือจริงๆ อาวุธแหลมคมแข็งแกร่งกว่าอาวุธสมัยใหม่มากๆ