จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 600

ทันทีที่คำพูดเอ่ยออกมา ชายอีกคนหนึ่งก็ตอกกลับไปทันที "คุณคิดว่าคุณเป็นคนตลกมากใช่ไหม?"

ผู้ชายที่เพิ่งจะพูดเมื่อกี้เอ่ยขึ้น “หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไปหรือไง? พวกเขาไม่ได้เข้าไปทำอะไรกันในป่าหรือไง?”

“ถ้าหากเขากลับมาแล้วได้ยินเรื่องนี้ คุณคิดว่าคุณยังจะมีชีวิตต่อไปได้ไหม?”

หลังจากพูดจบผู้ชายคนนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อไปอีก เรื่องความเป็นความตาย ใครกันจะไม่กลัว? ใครจะกล้าไปเผชิญการคุกคามของความตาย!

หลังจากที่ทั้งสองเข้าป่าไปได้ไม่นาน ก็เริ่มพูดคุยกัน หลังจากได้ยินเรื่องราวของต่งยู่ ฟางเหยียนก็ขมวดคิ้วและถามว่า "มีเรื่องประหลาดแบบนี้ด้วยหรือ? ไหนลองเอาของที่เธอซื้อมามาให้ฉันดูหน่อยได้ไหม?"

ต่งยู่หยิบพระเจ้าชุ่น ออกมาจากกระเป๋าเป้ของเธอ ฟางเหยียนรับพระเจ้าชุ่นไป จากนั้นก็มองดูมันอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เขามั่นใจว่าเขาดูมันไม่ออก ดังนั้นจึงเอ่ยว่า “แบบนี้ดูท่า สิ่งที่อยู่บนภูเขาภูเขาทิพย์นั้นค่อนข้างจะมีพลังทิพย์"

"อืม ฉันเองก็คิดอย่างนั้น! แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ?" ต่งยู่ถาม

“มาหาคน!” ปากบอกว่าคน แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่านั่นจะเป็นคนหรือเปล่า

“ว่าแต่ ผู้ชายที่เพิ่งมากับเธอเมื่อกี้นี้มันยังไงกัน?” ฟางเหยียนถามอีกครั้ง

ต่งยู่เปลี่ยนเป็นไม่ธรรมชาติไปอยู่บ้าง ก่อนจะเอ่ย “อ๋อ เขาน่ะหรือ เขาเป็นคนที่มาตามจีบฉัน ครอบครัวของเราหลังจากมาที่จีงตู เขาก็เคยมาซื้อของที่บ้านเรามาก่อน จากนั้นเขาก็รู้จักกับฉัน แต่เดิมฉันตั้งใจมาคนเดียว แต่ว่าเขาเป็นฝ่ายขอตามมากับฉันด้วย ฉันเองก็ไร้หนทางจะปฏิเสธ ใครจะไปรู้ว่าพอเจอเรื่องนี้เข้าเขากลับหนีไป ช่างขี้ขลาดราวกับหนู”

“เอาเถอะ คนที่รักตัวกลัวตายแบบนี้ ทางที่ดีเธอควรปฏิเสธไปซะจะดีกว่า!” ฟางเหยียนกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ต่งยู่ก็ขมวดคิ้วและพึมพำว่า "คุณคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนคุณหรือไงกัน?"

เธอพูดอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ยังถูกฟางเหยีนได้ยิน ฟางเหยียนเอ่ยถาม “พูดอย่างนี้ก็แปลว่าเธออยากคบกับเขา?”

ต่งยู่จึ๊ปากและพูดว่า "ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นซะหน่อย"

“อันที่จริง ยังมีผู้ชายดีๆ อีกมากมายในโลกนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควรกับเธอ”

ต่งยู่เลือกที่จะเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป ผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควรกับเธอ ส่วนเธอก็ไม่คู่ควรกับคนที่เธอชอบ การจะหารักแท้ได้สักคนนั้นสำหรับต่งยู่เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

ทั้งสองเดินผ่านป่าไปราวสองชั่วโมง ท้องฟ้าค่อยๆเริ่มมืดลง ต่งยู่เองก็เริ่มเหนื่อยขึ้น หลังจากก้าวไปสองสามก้าวเธอก็มักจะหยุดหายใจ

เห็นเธอเป็นแบบนี้ ฟางเหยียนก็คงจะไม่สามารถไปยังที่ที่ต้องการหาได้ในเวลาอันใกล้ ดังนั้นเขาจึงพูดกับต่งยู่ว่า "ฉันแบกเธอแล้วกัน! เธอช้าเกินไป!"

“คุณอุ้มฉันแล้วจะเดินได้เร็วขึ้นหรือไง?” ต่งยู่ตอบอย่างไม่ยอมแพ้อยู่บ้าง

แต่ไม่ต้องรอให้เธอพิจารณาใด ๆ ฟางเหยียนก็นั่งยอง ๆ จากนั้นก็แบกเธอขึ้นไปที่หลังของเขา ต่งยู่รู้สึกเขินอายกับการกระทำนี้ ดังนั้นจึงรีบตะโกนอย่างรวดเร็วว่า "เฮ้ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฟางเหยียนก็พุ่งผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากความเร็วของฟางเหยียนมากเกินไป ต่งยู่จึงได้แต่ต้องรีบเกาะหลังฟางเหยียน สองมือกอดเขาเอาไว้แน่น

ตอนแรกเธอกลัวเล็กน้อยที่ฟางเหยียนวิ่งด้วยความเร็วนี้ราวกับเสือดาว แต่ผ่านไปช้าๆเธอก็ค้ยพบว่าแผ่นหลังของฟางเหยียนมีมีความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนไม่ว่าจะกับใคร

ต่งยู่ถือโอกาสแนบหัวลงไปพิงบนหลังของฟางเหยียน ในใจของเธอรู้สึกหวานซ่านขึ้นมาทันที หากเวลาสามารถหยุดไว้ตรงนี้ได้ก็คงจะดี อย่างน้อยเธอก็สามารถอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้ตลอดเวลา