จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 620

หลังจากที่ต่งยู่รินเหล้าให้ฟางเหยียนแล้ว กล่าวอย่างจิตใจย่ำแย่ว่า “ความจริงฉันสูญเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก พ่อของฉันเลี้ยงดูฉันจนเติบใหญ่ เขาเป็นที่พึ่งเดียวของฉัน และฉันก็เป็นที่พึ่งเดียวของเขาเช่นกัน คุณเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยม ไม่ใช่แค่ฉันที่ชอบคุณ พ่อของฉันก็ชอบคุณ ที่วันนี้เขาทำแบบนั้น เพราะมองคุณเป็นคนในครอบครัว”

คนในครอบครัว!

ฟางเหยียนสะดุ้ง ใบหน้าที่แน่วแน่เริ่มเปลี่ยนไป น้ำตาคลอเบ้า แต่ถูกเขาหยุดไว้

ครอบครัวคือความเจ็บปวดของก้นลึกในจิตใจของเขาไม่อยากรื้อมันขึ้นมา!

พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก และพ่อเลี้ยงก็ถูกคนทำร้าย

หลังจากเย่เทียนจากไปแล้ว เขาก็ไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นของครอบครัวอีกเลย!

ถ้าไม่ใช่เย่ชิงหยู่ยังอยู่ข้างกายเขา เกรงว่าเลือดของเขาในตอนนี้ได้เลือดเย็นผิดปกติไปนานแล้ว

“ฟางเหยียน ดื่มกับฉันสักแก้วนะ! เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จิตใจของฉันก็ทุกข์ระทม ถือเสียว่า ดื่มเป็นเพื่อนฉันนะ”

“ครับ!” ฟางเหยียนยกแก้ว

……

และแล้วหลี่คังก็ปีนออกจากกองขยะได้ในที่สุด บนศีรษะของเขา เต็มไปด้วยขยะ มีอาหารที่คนอื่นทานไม่หมด แล้วยังมีศพสัตว์ที่เน่าเหม็นอีกด้วย! นี่มันกองขยะชัดๆ กองขยะ!

“เชี่ย!” เพิ่งออกมา ก็ตกใจกับคนขอทานที่เก็บขยะ ขอทานนั้นด่าออกมา แล้วถีบหลี่คังไป

“มึงแม่งเหม็นชิบหายเลยหวะ!” พูดจบ ขอทานนั้นอุดจมูกเดินไป

จู่ๆในใจของหลี่คังก็เกิดเป็นความเหม็นฉิบหายขึ้นมา นี่มันไม่มีใครแล้วจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะถูกขอทานรังเกียจได้

นี่ต้องขอบคุณต่งโป๋เหวินและฟางเหยียน! เขาต้องล้างแค้น ต้องล้างแค้นให้ได้

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาเริ่มคลำๆร่างกายอย่างช้าๆ ไม่นานและแล้วก็คลำเจอมือถือ

“เย็ด!” เขาตะโกนอย่างตื่นเต้น เพราะหน้าจอของมือถือยังสว่างอยู่ ยังใช้ได้

“ต่งโป๋เหวิน ฟางเหยียน ต่งยู่ พวกแกบีบฉันเองนะ คืนนี้ฉันจะให้พวกแกตายยกครัว ตายยกครัว! ถ้ากูไม่ฆ่าพวกมึง อย่าเรียกกูว่าหลี่คัง” หลี่คังด่าอย่างดุดันออกมา อารมณ์ตื่นเต้นเกี่ยวพันไปถึงหน้าที่บวมเหมือนหัวหมู

ไม่นาน ก็โทรติด!

“พี่เปียว ใช่พี่มั้ยครับ?” หลี่คังตะโกนใส่มือถือ

อาเปียวปลายสายถามอย่างเฉื่อยชาว่า “มึงแม่งใครวะ!?”

“ผมเอง! หลี่คัง！”

“อ๋อ? หลี่คัง！” พี่เปียวปลายสายมีชีวิตชีวาขึ้นมา แล้วถาม “ไง? จะคืนเงินฉันแล้วเหรอ?”

หลี่คังรีบกล่าวว่า “ไม่ใช่ครับ พี่เปียว เกิดการเปลี่ยนแปลง พี่พาคนมาที่กองขยะที่อยู่บริเวณต่งซื่อร้านของเก่า”

“กองขยะ มึงแม่งจะเล่นกูใช่มั้ย?” จู่ๆเสียงของพี่เปียวก็ดุดันทันใด

หลี่คังสีหน้าคร่ำครวญแล้วกล่าว “พี่เปียว ต่อให้พี่ให้ความกล้ากับผม ผมก็ไม่กล้าล้อพี่เล่นหรอกครับ พี่รีบมาเถอะนะ! ผมรับรองหลังจากคืนนี้ไป ทุกอย่างของตระกูลต่งจะเป็นของพี่ทั้งหมด”

“เย็ด!” พี่เปียวตื่นเต้นขึ้นมาจากปลายสาย

ทุกอย่างของตระกูลต่ง ตระกูลต่งมีเงินเท่าไหร่ใครไม่รู้บ้าง? วัตถุโบราณของครอบครัวต่งยู่แค่เอามาสักชิ้นก็หลายล้านหลายสิบล้านแล้ว วัตถุโบราณในบ้านมากจนนับไม่ถ้วน ยังไงก็เป็นหมื่นล้าน

“แกมั่นใจว่าจะเป็นของฉันทั้งหมด?” พี่เปียวถามอย่างค่อนข้างตื่นเต้น

“ถูก ใช่ครับ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างล้วนเป็นของพี่ครับ! ผมไม่เอาทั้งหมดเลย เพียงอยากให้พี่ช่วยผมระบายความคับแค้นใจให้ ผมอยากฆ่าไอ้แก่หนังเหนี่ยวกับไอ้นั่น ส่วนอีกะหรี่ต่งยู่ แล้วแต่พี่จะจัดการยังไง พี่จะทำยังไงก็ทำได้เลยครับ!”

“มึงแม่งให้กูฆ่าคน?” พี่เปียวเกรี้ยวกราด เขาไม่ใช่ไอ้งั่ง ฆ่าต่งโป๋เหวิน แล้วตนจะหนีได้อย่างไร ต่งโป๋เหวินไม่ใช่คนเดินถนน และยิ่งไม่ใช่คนธรรมดา ที่แม่งคิดจะฆ่าก็ฆ่า?

“ไม่ๆๆ! พี่เปียว พี่ฟังผมก่อนครับ! พี่ฆ่ามัน ความผิดทุกอย่างผมรับไว้เอง! ผมแค่อยากระบายความคับแค้นใจนี่!”

“โอเค! เห็นแกก็ไม่กล้าปลิ้นปล้อน” พี่เปียวยังคงเห็นแก่วัตถุโบราณของตระกูลต่ง