จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 694

คนที่โทรมาไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นสาวสวยอันดับหนึ่งเขตซีหนานที่ไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว แม่หม้ายเย็นชาหลินถง！คุณนายใหญ่ของตระกูลถังหนานหลิง และเป็นผู้อาวุโสอู๋ซวงสำนักไร้หน้า ตอนที่สำนักไร้หน้าถูกทำลาย เหลือแค่เธอผู้หญิงคนเดียว และฟางเหยียนจงใจไม่ฆ่าเธอ เพียงเพื่อให้เธอได้อยู่ที่ตระกูลถัง เป็นอู๋ซวง สืบเรื่องของเพลิงเสวนต่อไป

ฟางเหยียนแทบจะไม่ลังเล กดรับสายทันใด

ในขณะเดียวกัน เขตคฤหาสน์หุบดอกพีชหนานหลิง

แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านม่านบังแดด ตาข่ายค่อยๆเปิดออก ปรากฏเป็นห้องนอนที่หรูหราและอบอุ่น เฟอร์นิเจอร์ห้องนอนหรูหรา วางเป็นระเบียบ เพียงแต่รูปแขวนรูปหนึ่งในนั้น ดูเหมือนทำให้ทั้งห้องนอนไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ แม้จะไม่เหมาะสม แต่ก็ไม่ได้ขัดกันแม้แต่น้อย

บนเตียงสีขาวนวล ราวกับมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ แสงแดดสาดส่องผ่านตาข่ายไปยังกระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่ของเธอ ราวกับดาวตกลงมาบนโลกมนุษย์

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงเตียงหนึ่ง ทะลุผ่านชุดนอนผ้าลูกไม้ ท่านอนสวยงาม ดูๆแล้วเหมือนเจ้าหญิงนิทราในเทพนิยาย แสงอาทิตย์ที่นุ่มนวลสาดส่องบนใบหน้าเธอ ขมวดคิ้วเบาๆ ลืมตาที่เหมือนกับน้ำขึ้นมาอย่างช้าๆ นัยน์ตาที่ตาและเป็นประกายงดงามอ่อนหวาน ราวกับสามารถดึงดูดจิตใจคนได้

คิ้วที่ยาวค่อยๆขยับ ทุกๆการขยับ เหมือนกับผีเสื้อเต้นระบำให้คนรื่นเริง ทำให้คนหลงใหลจนไม่สามารถถอนตัวได้ ดูเหมือนจะรำคาญเล็กน้อยกับแสงอาทิตย์ที่ส่องบนใบหน้าเธอ ราวกับบนใบหน้าที่เหลืองอ่อนๆเต็มไปด้วยความโมโห เธอที่สีหน้าโมโห ความโมโหเป็นความงามที่พิเศษอย่างหนึ่ง

กลับตัวมา ปรากฏเป็นแผ่นหลังที่สวยอันขาวนวลตรงกับแสงอาทิตย์ ดูเหมือนเพียงพอมาก และได้หลับไป แต่ยังไม่ทันนอนไปเท่าไหร่ เธอได้ขยับร่างกายอันได้รูป นั่งขึ้นมาอย่างยากลำบาก ดูๆแล้วยังไม่ตื่น สายตาจ้องไปรอบๆอย่างเหม่อลอย

คิ้วที่ทั้งยาวและดำค่อยๆขยับ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง ที่ๆเธอมองไปไม่ใช่ที่อื่นไกล แต่เป็นภาพแขวนที่ไม่เข้าพวกภาพนั้น จากนั้นยิ้มอย่างมึนๆออกมา เมื่อยิ้ม ดุจดั่งอาบลมในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้คนหลงใหล ทำให้คนเลื่อมใส

บิดขี้เกียจอย่างขี้เกียจ ปรากฏเป็นทิวทัศน์ที่ขาวโพน แต่เธอกลับไม่สนใจใดๆ หลังจากที่มองวิวนอกหน้าต่าง ยิ้มอย่างอ่อนโยน ขยับเท้าวางบนผ้าห่ม ขาอ่อนที่ขาวนวลปรากฏออกมาอย่างรวดเร็ว

ภาพแขวนนั้นไม่ใช่คนอื่น คือฟางเหยียนที่ตอนนั้นเธอแอบให้คนแอบถ่าย ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชา เป็นรูปที่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาต้องดูทุกวัน และดูยังไงก็ไม่เบื่อ

หลังจากที่จ้องอย่างละเอียดแล้วนั้น ได้ขยับไปที่รูปนั้นช้าๆ ลูบแววตาทั้งสองที่เป็นประกายของฟางเหยียน อีกทั้งแก้มที่เย็นชาที่หยิ่งยโสบนภาพนั้นเบาๆ แล้วจูบไป

จูบไปสักพัก จึงได้เอาปากออก

เธอหัวเราะคิกๆ “อีกเดี๋ยวจะได้เจอคุณแล้ว”

ใช่!

มองหญิงสาวลุ่มหลงในความรักที่

เดินจากภาพแขวนนี้ไปอย่างอาลัยอาวรณ์ ลุ่มหลง เหมือนกับภรรยาสาวที่อำลาสามีของตัวเอง ความรู้สึกแยกจากที่ไม่อยากจากแต่กลับจำเป็นต้องจาก ทำให้คนยากที่จะเผชิญหน้าได้

เดินผ่านห้องนอน ชุดนอนที่อยู่บนเรือนร่างของหลินถงปลดเปลื้องลง เปลือยกายโดยตรง และเธอมองตัวเองที่เปลือยล่อนจ้อนต่อหน้ากระจก พยักหน้าอย่างพอใจ หยิบมือถือเดินไปที่ห้องอาบน้ำ

ไม่นาน ในห้องน้ำมีเสียงปล่อยน้ำในอ่างดังออกมา ควันระเหย โขม่งเย้ายวนใจ

ทั้งห้องอาบน้ำเต็มไปด้วยไอของความเซ็กซี่และฮอร์โมนพลุ่งพล่าน

สาวสวยอาบน้ำ เห็นใบหน้าอีกทั้งร่างกายอันได้รูปของเธออย่างเลือนราง แช่อยู่ในน้ำนม ไอร้อนน้ำนมระเหยผ่านทุกอณูผิวพรรณของเธอ เหมือนกับเครื่องประดับที่สวยงาม งดงามชดช้อย

เธอมาส์กหน้าลงบนใบหน้าของตัวเอง ค่อยๆหลับตาลง พิงข้างๆอ่างน้ำ ผ่อนคลายทั้งตัว ค่อยๆจมอยู่ในความชุ่มชื้นของน้ำนม ดูเหมือนว่านอนหลับไปแล้ว เพียงแต่เธอยังไม่หลับ หนึ่งนาทีผ่านไป เธอเอามาส์กบนหน้าออก พึมพำกับตัวเองว่า “ผู้หญิงไม่ว่าตอนไหนต้องดีกับตัวเอง”