จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 718

หลินถงที่อยู่ในนรก คงไม่เชื่ออย่างแน่นอน คุณปู่จางกับคุณย่าที่เธอเคารพรักมากๆ หลอกใช้เธอเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งและเงินทอง ใช้ความสัมพันธ์ของคนใกล้ชิดมาผูกมัดหลินถง ทำให้เธอช่วยพวกเขาทำเรื่องไม่ดีโดยไม่รู้ตัว และเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดทำเรื่องไม่ดีกับพวกเขาด้วย

เธอไม่ควรถูกหลอกใช้แบบนี้เลย!

เธออาศัยอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักไร้หน้ามาตั้งแต่เด็ก และในที่สุดเธอก็หลุดพ้นจากการควบคุมของสำนักไร้หน้า แต่ก็ต้องมาตายเพราะคนของสำนักไร้หน้า บางทีสิ่งที่เกิดขึ้น สำหรับหลินถงมันอาจจะเป็นโชคชะตาของเธอก็ได้

"หลินถง คุณเหนื่อยมากเกินไปแล้ว หลับให้สบายเถอะ คนที่ฆ่าคุณ ไม่มีใครสามารถหนีรอดไปได้!"

"ทำไม? คุณอยากฆ่าฉันปิดปากเหรอ?"ตาแก่จางพูดอย่างเย็นชา:"นี่คือการกระทำของจอมพลโผ้จวินที่รักประเทศชาติและประชาชนเหรอ? แม้แต่ประชาชนที่ตัวเองต้องปกป้องยังสามารถฆ่าได้เลย? มันก็แน่อยู่แล้ว คนที่ไม่เด็ดขาดไม่มีวันได้เป็นใหญ่? ฮ่าๆๆๆๆๆ……"

"สำหรับคำว่าประชาชนที่รัก คุณยังไม่คู่ควร!"

ฟางเหยียนยกมือขึ้นและโจมตี ตาแก่จางตกใจจนหน้าซีด เขารีบกระโดดหนีทันที และเขาอยากจะดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด แต่เขาประเมินตัวเองสูงเกินไป ถึงแม้เขาจะเป็นนินจา เมื่ออยู่ต่อหน้าฟางเหยียน เขาก็เป็นได้แค่ตัวตลกเท่านั้น!

ตูม!

ร่างกายของตาแก่จางปลิวออกไปเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด

"ฮ่าๆๆๆ……"

ตาแก่จางหัวเราะอย่างหนักและก็คลั่งขึ้นมาทันที และมีสัญญาณบ่งบอกว่าเขากำลังจะบ้าคลั่ง

"ที่รัก หนูซวง……คุณ พวกคุณจะพาฉันไปไหนเหรอ? ฉันเกือบจะได้น้ำไร้หน้าแล้ว และฉันก็สามารถชุบชีวิตของพวกคุณ พวกคุณรอฉันหน่อย ฉันจะไปฆ่าเขาเดี๋ยวนี้ และเอาน้ำไร้หน้าไปช่วยพวกคุณ ฮ่าๆๆๆ……"

หลังจากหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้ว จู่ๆเขาก็พบดอกบัวนิทราที่อยู่ตรงหน้า เขาอึ้งไปชั่วครู่แล้วจ้องมองฟางเหยียน:"น้ำไร้หน้า!"

หลังจากได้รับการยืนยันว่าน้ำไร้หน้าคือดอกบัวนิทราแล้ว ทำให้เขาบ้าคลั่งเข้าไปอีก เขาคลานเข้ามาที่ดอกบัวนิทราที่อยู่ตรงหน้า และเอาจมูกไปดม ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาแสดงความตื่นเต้นดีใจออกมา"ที่รัก มันคือน้ำไร้หน้า ฮ่าๆๆๆ ฉันจะไปชุบชีวิตคุณเดี๋ยวนี้ พวกคุณรอฉันหน่อย"

ขณะพูด ตาแก่จางก็หยิบดอกบัวนิทราและคลานออกจากถ้ำ โดยไม่สนใจฟางเหยียนกับหลินถงเลย

ฟางเหยียนต้องการฆ่าตาแก่จาง แต่เขารู้ดีว่า ตาแก่จางไม่ได้แสร้งทำเป็นคนบ้า แต่เขาเป็นบ้าแล้วจริงๆ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเพียงคนเดียว ทำให้ภรรยาต้องตาย และยังทำให้หลินถงที่เขารักที่สุดต้องตายไปด้วย ผลกระทบจิตใจจากสองเรื่องนี้ ถึงแม้จะเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งดั่งคนเหล็กก็ต้องกลายเป็นคนบ้าอย่างแน่นอน

การฆ่าศัตรูสามารถทำให้จิตใจของเรามีความสุข แต่หลังจากความสุขนั้นแล้ว ในจิตใจคงเหลือแต่ความว่างเปล่า ทำให้หมดที่พึ่งทางใจทันที และรู้สึกว่างเปล่าไปหมด และไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อจากนี้ แต่เมื่อมองดูคนๆหนึ่งดำรงชีวิตแบบตายทั้งเป็น มันมีความหมายมากกว่าการฆ่าเขาให้ตายทันที

สำหรับตาแก่จางที่สูญเสียแขนขาไป การตายไปซะก็คงดีกว่าการมีชีวิตอยู่ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่ฟางเหยียนควรกังวล การให้ตาแก่จางมีชีวิตอยู่แบบตายทั้งเป็น ดีกว่าการฆ่าตาแก่จางให้ตายทันที

"ไป ฉันจะพาคุณกลับบ้าน"สีหน้าของฟางเหยียนดูโศกเศร้า เขาอุ้มหลินถงและเดินออกจากถ้ำทีละก้าว"

เมื่อจากไปได้ไม่นาน ด้านหลังของเขาก็มีเสียงตะโกนด้วยความเจ็บปวด:"ของปลอม มันเป็นของปลอม น้ำไร้หน้าเป็นของปลอม อ๊ากๆๆๆ……"

หลังจากไปแล้ว จู่ๆน้ำตกในหุบเขาก็ระเบิดทันที เปลวไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เหมือนกับการจุดประทัด มันแตกกระจายไปทั่วบริเวณ และน้ำในน้ำตกก็ดูเหมือนจะเดือดขึ้นมาทันที

ฟางเหยียนอุ้มหลินถงเดินไปถึงบ้านที่ตาแก่จางลงมือเผาด้วยตัวเอง เขาขุดสุสานอันหนึ่งด้วยมือตัวเอง และในสมองก็ปรากฏรอยยิ้มและคำพูดของหลินถง:"คุณดูดีมากๆเมื่อคุณยิ้ม"

หลังจากนั้น มุมปากของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่หลินถงมองไม่เห็นอีกแล้ว!

——

ในป่าลึกที่อยู่หลังเขาของสำนักไร้หน้า

เกิดเสียงดังขึ้น และมีคน‘บิน’ออกมา บนท้องฟ้ามีแต่เสียงหัวเราะดีใจของเขา เสียงหัวเราะของเขากระจายไปทั่ว ทำให้นกจำนวนมากตกใจและบินหนีไป เมื่อเขาลงมาถึงพื้นดิน พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาก็เริ่มแตกออกทันที