วรยุทธ์แบบนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ขณะที่ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นใครกันแน่ คนเฝ้าประตูจึงไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ
“พวกมันเป็นคนของสำนักฉิวหลง ส่วนผมขโมยของมีค่าของสำนักฉิวหลงมา ถูกพวกมันพบเข้า เลยตามมาฆ่าแบบนี้”
“แกโกหก!”
ฟางเหยียนเปิดโปงทันทีว่าคนเฝ้าประตูพูดโกหก สาเหตุนั้นง่ายมาก หนึ่ง ตอนที่คนเฝ้าประตูพูดนั้น ดวงตาลุกลี้ลุกลน สายตาล่อกแล่กไปมา เป็นลักษณะเบื้องต้นของการโกหก สอง ตอนที่เขาพูด ไม่มีความมั่นใจ โดยเฉพาะตอนที่เขาพูดขอบคุณก่อนหน้านี้ ทั้งสองประโยคมีความแตกต่างกันอย่างมาก
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนเฝ้าประตูที่ถูกจับได้ว่าโกหก ก็กะพริบตาไปมา สายตาล่อกแล่ก ระหว่างคิ้วดูยุ่งเหยิง ไม่กล้ามองหน้าฟางเหยียนตรง ๆ ตอนที่สบตากับเขา คนเฝ้าประตูรีบก้มหัวลงทันที ไม่กล้าหันไปมอง
เทียนขุยก้าวไปข้างหน้า ดึงคอเสื้อคนเฝ้าประตู แล้วลากเขาขึ้นมาทันที จากนั้นเอ่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา : “อยากตายใช่ไหม? ถึงได้กล้าหลอกได้แม้กระทั่งจอมพลโผ้จวิน!”
“จอมพลโผ้จวิน?” คนเฝ้าประตูที่เดิมทีให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองพูดโกหก เมื่อได้ยินคำว่าจอมพลโผ้จวิน เขาก็ตกในไม่น้อยเลย ตัวสั่นไปทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อตอย่างจัง
จอมพลโผ้จวิน!
จอมพลที่ชั่วร้ายคนนั้น!
และเป็นคนร้ายที่ฆ่าเจ้าสำนัก!
เห็นสภาพที่น่าอนาถของเจ้าสำนักแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าจอมพลโผ้จวินเป็นคนที่โหดเหี้ยมร้ายกาจมากคนหนึ่ง!
ตอนที่รู้ว่าไอ้หนุ่มที่สภาพเหมือนคนขี้โรคคือจอมพลโผ้จวิน เขายอมตายซะยังดีกว่าตกไปอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจคนนี้!
เขาดูเหมือนเข้าใจแล้วว่า ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่สามารถต่อสู้กับลูกน้องของจอมพลโผ้จวินได้เลย ที่แท้เขาก็คือจอมพลโผ้จวินที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่นี่เอง!
คนเฝ้าประตูคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายแล้ว!
แต่เทียนขุยจะยอมให้เขาสมใจได้ยังไงล่ะ ตอนที่เขาหุบปากลง เทียนขุยได้ตบปากเขาอย่างจัง!
เพี๊ยะ!
ฟันหน้าหนึ่งซี่หลุดลอยไป!
คนเฝ้าประตูร้องโหยหวนออกมา
“ปีศาจ แกมันเป็นปีศาจ ฆ่าฉันซะเถอะ!”
“อยากตายขนาดนี้เลยเหรอ งั้นฉันจะให้แกได้สมใจ!” สำหรับคนที่ลืมบุญคุณคนอย่างนี้ เทียนขุยไม่เกรงใจอยู่แล้ว ขณะที่กำลังจะลงมือ กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อห้ามปรามไว้
เลยปล่อยคนเฝ้าประตูลง เขากลัวจนถอยออกห่างจากฟางเหยียน ไม่เหมือนกับเสแสร้งเลยสักนิด ทำเอาฟางเหยียนงงไปเล็กน้อย เขาไม่ใช่ผีสักหน่อย ต้องกลัวขนาดนี้เลยเหรอ? เยี่ยวเล็ดแล้ว กลัวจนเยี่ยวเล็ดแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ฉันถามแกตอบ”
ฟางเหยียนพูดสั้น ๆ ได้ใจความ น้ำเสียงเหมือนมีพลังลึกลับที่ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ วินาทีนั้นทำให้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลง นี่ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เขาใช้พลังชี่อย่างหนึ่ง ทำให้คนเฝ้าประตูหยุดคลุ้มคลั่งไปได้
“ทำไมแกถูกตามฆ่า?”
“ฆ่าปิดปาก!” ถึงแม้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลงแล้ว แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ตอนพูดออกมา น้ำเสียงยังสั่นเครือ เนื่องจากความกลัวที่อยู่ในใจ ทำให้คนเฝ้าประตูเล่าสาเหตุที่ถูกฆ่าปิดปากออกมา
เมื่อฟังจบ ฟางเหยียนกับเทียนขุยก็สบตากัน เทียนขุยอ้าปาก แต่กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ
“แล้วทำไมแกเห็นฉันถึงต้องกลัวขนาดนี้?”
“เพราะแกฆ่าเจ้าสำนักของพวกเราตายอย่างโหดร้ายทารุณ สภาพน่าอนาถจนทนดูไม่ได้ ควักลูกตา ตัดจมูก เอาน้ำกรอกหู ทรมานอย่างโหดเหี้ยมจนตาย” สุดท้าย คนเฝ้าประตูได้พูดเสริมขึ้นอีกว่า : “เลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด กระดูกแตกหักทั้งตัว!”
ฟางเหยียนสีหน้าเหมือนเดิม แต่เทียนขุยกลับทนต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้อ้าปากด่าออกไป : “มึงแม่งพูดอะไรห๊ะ? จอมพลโผ้จวินจะไปทรมานเจ้าสำนักพวกแกทำไม? พวกแกถูกคนอื่นเป่าหูชัด ๆ นี่เรื่องบ้าอะไรกัน!”
เทียนขุยกร่นด่าสาปแช่งอย่างถึงที่สุด ทำเอาคนเฝ้าประตูสายตาเลื่อนลอย ใช่แล้ว เขาก็สับสนเหมือนกัน ไม่รู้ตกลงจะเชื่อใครดี?
ฟางเหยียนเอ่ยพูดเสียงต่ำ : “อยากแก้แค้นไหม?”
คนเฝ้าประตูเหม่อมองไปที่พ่อแม่ แล้วพูดเสียงต่ำ : “แค้นนี้ต้องชำระ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ