จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 751

“อารอง นี่มัน…” ซ่งหยิงหันหน้าไป สีหน้าตกใจคาดไม่ถึงของอารองซ่งอู่ฮุยเองก็ไม่น้อยไปกว่าเธอ

“มังกรละ?” เทียนขุยถาม

แววตาสงสัยหลายคู่มองไปยังซ่งอู่ฮุย ซ่งอู่ฮุยรีบเดินเข้าไป มองไปที่หนังสือโบราณในมือของฟางเหยียน ถามว่า “จอมพลครับ คุณสัมผัสได้ถึงเทพมังกรมั้ยครับ?”

ซ่งอู่ฮุยใช้การสัมผัสถึง ไม่ใช่การเรียกมา!

เขาแสดงออกชัดเจนว่า เทพมังกรไม่สามารถเรียกตัวมาได้ ไม่ใช่เพราะหนังสือโบราณเพลงปลูกมังกรมีปัญหา เขากลัวมากว่าจอมพลจะโมโห ดังนั้นจึงได้ถามออกไปเสียงเบา

ฟางเหยียนคิ้วขมวดเล็กน้อย จ้องมองที่บูชามังกรที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรสักนิด เมื่อกี้ที่เป่าขลุ่ยเพลงปลูกมังกร เขาได้ยินเสียงของมังกรอย่างชัดเจน และก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่รุนแรงนั้น

แต่ว่า…..

ทำไมถึงไม่ปรากฏตัว?

ฟางเหยียนพยักหน้า “อืม ฉันได้ยินเสียงของมังกร”

ซ่งอู่ฮุยถอนหายใจยาว เหมือนกับว่าภูเขาออกจากอกมากกว่า ซ่งหัวหลินนั้นยิ่งตรงไปตรงมา พูดอย่างไม่ไว้หน้ากันสักนิดว่า “พ่อครับ นี่มันเวลาไหนแล้ว พ่อยังจะเล่นแง่ แสดงถึงความลึกลับจับต้องไม่ได้ของตัวเองอีกงั้นหรอ?”

มือขวาของซ่งอู่ฮุยยกสูงขึ้น เขาอยากจะสั่งสอนลูกอกตัญญูนี่หนักๆสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ค่อยๆวางมือลง

“จอมพลครับ กระผมสับสนเอง” ซ่งอู่ฮุยแสร้งยิ้ม “จอมพลครับ คำนี้คุณน่าจะเข้าใจดี นั่นก็คือดาวทั้งเก้าเรียงตัวกัน เทพเจ้ามาจุติ ปีศาจอาละวาด ใต้หล้าอลหม่าน เริ่มปรากฏ สำนักต่างๆไม่สงบ มีสำนักมังกร เป็นปฏิปักษ์กับเพลิงเสวน!”

“พ่อครับ พ่อเอาอีกแล้วนะ!” ซ่งหัวหลินส่ายหัวอย่างเอือมระอา

“อารอง คำนี้หมายความว่าไงคะ?” ซ่งหยิงเองก็ถาม

ซ่งอู่ฮุยกำลังจะพูด แต่ฟางเหยียนกลับเอ่ยขึ้นนิ่งๆว่า “เวลาไม่เหมาะสม ดาวทั้งเก้าเรียงตัวกัน เทพเจ้ามาจุติ!”

“จอมพลความคิดรอบคอบจริงๆ กระผมนับถือ”

ฟางเหยียนมองดูที่บูชามังกร เก็บขลุ่ยวิเศษ และพูดว่า “ผู้อาวุโส ชมเกินไปแล้วครับ”

ซ่งอู่ฮุยยิ้ม แสดงออกชัดเจนว่า “จอมพลวางใจได้ครับ สำนักฉิวหลงได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ เพียงแค่ถึงเวลาที่เหมาะสม เทพมังกรก็จะมาปรากฏตัว ก่อนจะถึงตอนนั้น ก็รบกวนจอมพลทำการเสียสละแล้วละครับ”

“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น งั้นผมไม่รบกวนแล้ว แล้วเจอกันอีกครับ” พูดแล้วฟางเหยียนก็มองไปยังเทียนขุย “เทียนขุย ไปกันเถอะ”

ในตอนที่จากไป ฟางเหยียนมองที่บูชามังกรอีกครั้ง แล้วก้าวเดินจากไป

มองดูคนในใจเดินจากไป ซ่งหยิงก็อดไม่ไหว เธอต้องพยายามเพื่อตัวเองอีกครั้ง เพราะเธอรู้ว่าถ้าไม่กล้าหาญพอ ทุกอย่างก็จะกลายเป็นความเสียดายในภายหลัง เธอไม่อยากให้ความเสียดายกลายเป็นความเสียใจจริงๆ เธอจะบ้าคลั่งเพื่อความรักสักครั้งหนึ่ง

“ครูฟาง คุณ คุณจะไปแล้วจริงๆหรอคะ?”

ฟางเหยียนหันหน้าไปพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซ่งหยิง ฉันเคยบอกกับเธอไปแล้วว่าไม่ถูกต้อง ทำไมจะต้องดื้อดึงไม่ปล่อยละ?”

“รักคนๆหนึ่งผิดงั้นหรอคะ?” ซ่งหยิงน้ำตาไหล น้ำตาใสรินไหลลงตามใบหน้า แต่เธอกลับไม่สนใจสักนิด และพูดต่ออีกว่า “คุณบอกว่าคุณชอบความโดดเดี่ยว ที่จริงแล้วคุณกลัวฉันดูคุณออก คุณกลัวเรือที่เป็นของพวกเรา ล่องลอยไปกลับเข้าท่าไม่ได้ ดังนั้นคุณจึงจงใจที่จะปกป้องฉัน”

“ครูฟางคะ การรักคนหนึ่งไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว ความรักที่คุณมีให้ฉัน ฉันเห็นอยู่ในสายตา ฉันกล้าหาญขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณถึงยังกลัวอยู่ละคะ?”

“ฉันแค่อยากจะบอกกับคุณว่า การที่ได้รักคุณฉันไม่เคยเสียใจเลย ฉันกลัวเพียงแค่ว่าคนที่ฉันรักจะกลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย และไม่ได้พบเจอกันอีก”

ซ่งหยิงที่ร้องไห้เสียใจแสดงออกถึงความรักของตัวเองไม่หยุด

ซ่งหัวหลินกำลังอยากจะเอ่ยปากพูด กลับถูกสายตาของซ่งอู่ฮุยถลึงใส่จนหุบปาก “แกแม่งหุบปากไปเลยนะ ถ้าเวลานี้แกทำลายเรื่องดีๆของซ่งหยิง กูก็จะตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับแกจริงๆด้วย”