จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 757

ในเวลาที่ฉินเข่อเจออันตราย ผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวอีกแล้ว ครั้งก่อนอยู่ที่สำนักไร้หน้าในภูเขาลึก ในตอนที่เธอเจออันตรายที่จะตายได้ทุกเมื่อ ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวและช่วยเธอไว้ และในครั้งนี้เขาก็ปรากฏตัวอีกครั้ง

“เหี้ย!” เมื่อเห็นภาพนี้ เทียนขุยอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา และสะกดกลั้นความโมโหไว้ พูดด้วยความโมโหอย่างหนักว่า “จอมพลโผ้จวินครับ จะจัดการยังไงครับ!”

คนที่เดินมานั่นก็คือพวกฟางเหยียน เขามองไม่เห็นฉินเข่อ จุดที่สายตามองเห็นมีเพียงแค่ผมยุ่งเหยิงสองหัว หญิงสาวที่ร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะ และมีความหวาดกลัวอย่างมาก

ในที่ที่เขาปกป้องดูแล กลับเกิดเรื่องฆ่าแกงและข่มขืนขึ้นกลางถนน เขาโมโหมากจริงๆ!

“เทียนขุย นายจัดการตามสบายเลย!”

เทียนขุยรับคำสั่ง พุ่งเข้าใส่ไอ้นักเลงด้วยความโมโห ไม่มีคำพูดไร้สาระ ส่งฝ่าเท้ากระทืบเข้าใส่โดยตรง

ไอ้นักเลงส่งเสียงกรีดร้องออกมา ไม่มีไข่แล้ว แตกแล้ว!

ฝ่าเท้ากระทืบเข้าใส่อีกครั้ง ได้ยินเพียงแค่เสียงฉึกหนึ่งที กระดูกฝ่าเท้าของไอ้นักเลงหักและก็มีเสียงกรีดร้องอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องยังดำเนินต่อไป เทียนขุยตัดแขนขาทั้งสี่ของไอ้นักเลงแล้ว ในขณะที่กำลังจะเหยียบหัวของไอ้นักเลงนี่แตกออก ไอ้นักเลงก็ตะโกนออกมาอย่างพูดไม่ชัดว่า “กูทำงานกับโจวเจิ้ง ถ้ามึงแม่งกล้าฆ่ากูทิ้ง กูจะฆ่ามึงทั้งบ้าน!”

ฟางเหยียนขมวดคิ้ว บังเอิญจริงๆ!

“ตระกูลโจว โจวเจิ้ง ดีมาก!”

“ทำงานกับใคร วันนี้แกก็ต้องตาย และยังเป็นการตายทรมานด้วย!”

ฝ่าเท้าของเทียนขุยห่างจากไอ้นักเลงเพียงน้อยนิด กลับถูกฟางเหยียนห้ามไว้ เทียนขุยพูดอย่างโมโหไม่พอใจว่า “จอมพลโผ้จวินครับ คุณจะไว้ชีวิตไอ้เลวนี่งั้นหรอครับ?”

“ขยะแบบนี้ตายไปก็ไม่เสียดาย!”ฟางเหยียนพูดอย่างเย็นชา

“งั้นผมทำให้มันพิการครับ!”

“หยุดก่อน ฉันถามคำถามหนึ่งก่อน”

ไอ้นักเลงตอนนี้ตัวเต็มไปด้วยเลือด ท่วมไปทั้งตัว เดิมก็ถอดเปลือยตัวอยู่แล้ว ดูแล้วเหมือนกับคนท่วมเลือด แขนขาทั้งสี่ขาด มีชีวิตอยู่ก็เป็นเพียงแค่คนพิการเท่านั้น

เทียนขุยช่วยไอ้นักเลงปิด “ไอ้นั่น” ไว้ นี่เป็นการช่วยเขาปิดไว้ไม่ให้อายงั้นหรอ? ไม่ใช่! แค่ไม่อยากให้มันทำให้ดวงตาของจอมพลโผ้จวินสกปรกก็เท่านั้น!

ไอ้นักเลงกรีดร้องอย่างหนัก จ้องมองชายหนุ่มที่เดินมาหาเขาอย่างอ่อนแรง เขายังแอบดีใจ ที่เขาอ้างชื่อโจวเจิ้งออกมาช่วยชีวิตเขาในเวลาที่สำคัญได้ทัน และเขาก็ไม่ต้องตายแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาของเขาแล้ว!

เมื่อนึกถึงว่าเขาต้องทรมานไปทั้งชีวิต เขาก็ตัดสินใจแล้วว่า จะให้สองคนนี้ลิ้มลองความเจ็บปวดที่เขาได้รับ!

จินตนาการนั้นสวยงาม แต่ความเป็นจริงนั้นโหดร้าย!

ในตอนที่เขาแอบคิดไปเอง จู่ๆรองเท้าบูตคู่หนึ่งก็ทำลายจินตนาการของเขาจนหมด

ปึก!

รองเท้าบูตเหยียบลงที่หัวของไอ้นักเลง ไม่ว่าเขาจะพยายามขัดขืนยังไง ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากรองเท้าบูตคู่นั้นได้

ขัดขืนไปสักพัก ไอ้นักเลงก็ตะโกนด่าออกมา “แม่มึงเอ้ย ยังไม่ปล่อยกูอีก กูจะฆ่ามึง มึงเชื่อมั้ยห๊ะ กู อ๊าก….”

เสียงของไอ้นักเลงถูกขัด และเสียงที่มาแทนที่ก็คือเสียงกรีดร้องที่เหมือนหมูโดนเชือด เขารู้สึกเพียงแค่ว่าหัวกำลังจะถูกเหยียบแบนแล้ว!

“ฉันถาม แกตอบ!”

“ตอบแม่มึงสิ….”

ฟางเหยียนออกแรง ไอ้นักเลงรู้สึกเพียงว่าโลกหมุนไปหมด และสมองก็รู้สึกขาดอากาศ

“ผม จะเชื่อฟัง”

เมื่อไอ้นักเลงพูดจบ เขาถึงรู้สึกได้ว่าแรงเหยียบบนหัวเบาลงเยอะ

เทียนขุยยิ้มเยาะ “กล้าอวดเก่งต่อหน้าจอมพลโผ้จวิน เป็นการหาเรื่องไม่ใช่หรือไง!”

“โจวเจิ้งเป็นคนสั่งให้แกทำแบบนี้?”

“ไม่ใช่ครับ ผมปล้นร้านทอง แล้วมาชนใส่ผู้หญิงคนนี้ แล้วหน้ามืดตามัวความโลภขึ้นสมอง ถึงได้ไร้สติทำเรื่องผิดครับ” ไอ้นักเลงพูดจบ ก็ร้องขอความเมตตา “พี่ใหญ่ ไม่ ท่านครับ ไม่ คุณท่าน ปล่อยผมไปได้มั้ยครับ เลือดของผมจะไหลหมดตัวแล้ว ผมจะตายแล้ว ถ้าหากว่าคุณชายโจวรู้เขาจะต้องขอบคุณคุณแน่นอนครับ จริงๆครับ!”

ไอ้นักเลงนี่เก่งจริงๆ จนตอนนี้ยังมองสถานการณ์ไม่ออกอีก ยังจะข่มขู่? ก็จริง ตระกูลโจวถือว่ามีอำนาจครอบคลุมมหาศาลในดินแดนตะวันตก มีปัญหากับตระกูลโจวยังจะอยากมีชีวิตอยู่มั้ย?

“ดีมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ไปตายได้แล้ว!”