จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 759

“จอมพลครับ ความหวาดกลัวได้เงียบสงบลงแล้วครับ！”

เช้าวันที่สอง หยางจิ่งเซียนเคาะประตูห้อง ทั้งเคาะไปด้วยพูดไปด้วย

ความหวาดกลัวไม่หายไป ประชาชนก็จะไม่สบายใจ เขาฟางเหยียนละอายใจต่อความไว้วางใจและตำแหน่งที่ประชาชนมอบให้แก่เขา ความหวาดกลัวหายไปแล้ว เขาก็สามารถไปบ้านตระกูลโจวได้อย่างสบายใจแล้ว เขาเองก็มีความสงสัย ทำไมดินแดนตะวันตกถึงได้กลายเป็นว่าผู้คนต่างมีความรู้สึกว่าตัวเองจะอยู่ในอันตราย และตกสู่ความหวาดกลัว แต่จากนั้นเขาก็เข้าใจแล้ว ตระกูลโจวเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งในดินแดนตะวันตก ตระกูลเขาทำเรื่องผิด！ทำให้เกิดความตกใจ และมีความหวาดกลัว

“จอมพลครับ จัดเตรียมเรื่องไว้เรียบร้อยแล้วครับ ขออนุญาตถามสักคำนะครับว่าพวกเราจะเดินทางตอนนี้รึเปล่าครับ?”

ประตูห้องเปิดออก หยางจิ่งเซียนก็ถามอย่างทนรอไม่ไหว

ตอนนี้เองฟางเหยียนถึงได้เห็นว่านอกจากหยางจิ่งเซียนหยางกง รวมทั้งพ่อลูกหมอหลิน ยังมีพวกใบหน้าที่เขาไม่รู้จักอยู่ด้วย พวกใบหน้าที่ไม่รู้จักพวกนั้นล้วนเป็นคนแก่ที่ผมหงอกกันแล้วทั้งนั้น คนพวกนี้ก็คือผู้มีอำนาจที่มาปรึกษาหารือถึงวิธีการกัน เมื่อคนพวกนี้เห็นฟางเหยียน ต่างก็โค้งคำนับเล็กน้อยโดยไม่มีใครเป็นข้อยกเว้น

ฟางเหยียนสีหน้าเฉยชา ไม่มีการกระทำอะไรเลยสักนิด

หยางจิ่งเซียนจะไม่เข้าใจได้ยังไงว่าจอมพลกำลังโทษเขาที่ทำอะไรตามใจ จึงรีบอธิบายว่า “ท่านจอมพลให้อภัยด้วยครับ คนพวกนี้ล้วนเป็นผู้มีอำนาจในด้านต่างๆขอองดินแดนตะวันตก ที่มาในวันนี้ ก็ล้วนมาแสดงออกถึงความภักดี และต่างก็ตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับตระกูลโจวไปหมดแล้วครับ”

แสดงความภักดี！

ก็จริง！

ตระกูลโจวมีความเกี่ยวข้องกับองค์กรสัตว์เพลิง ทำเอาดินแดนตะวันตกตกอยู่ในอันตราย ผู้คนต่างหวาดกลัว กลัวว่าจะโดนร่างแหใส่ตัวไปด้วย วิธีที่ดีที่สุดก็คือมาแสดงถึงความภักดีต่อหน้าท่านจอมพล จะได้ไม่ถูกเกี่ยวข้องด้วย

ฟางเหยียนคิดๆแล้วก็พูดว่า “เรื่องของตระกูลโจวไม่เกี่ยวข้องกับทุกท่าน ทุกท่านไม่จำเป็นต้องเป็นทำแบบนี้ ทำเรื่องของตัวเองให้ดี ให้ดินแดนตะวันตกมั่นคงก็พอแล้ว”

ผู้มีอำนาจที่มีเหมืองท่านนั้นสบายใจขึ้น “ขอบคุณความเมตตาของท่านจอมพลครับ ผมและทุกท่านจะทำอย่างเต็มที่ เพื่อให้ดินแดนตะวันตกมั่นคง และลดความตื่นกลัวลงครับ”

“โอเค ทุกท่าน เชิญกลับไปก่อนเถอะ”

หยางจิ่งเซียนพูด ทุกคนก็ไม่สะดวกที่จะอยู่ต่อ ต่างก็จากไป หมอหลินกับหลินยียีกลับไม่กลับไปสักที

“อาจารย์ครับ ผมรู้ว่าตอนนี้จะมาเสียเวลาทำเรื่องใหญ่ของคุณไม่ได้ ตั้งแต่ครั้งก่อนที่จากไป ผมก็ตั้งใจเรียนรู้แพทย์แผนจีนโบราณทั้งหมด และยิ่งศึกษาแพทย์แผนจีนมากขึ้นอีกขั้น และก็ยิ่งเข้าใจถึงความฉลาดของบรรพบุรุษ แม้ว่าจะอ่านหนังสือมามากมาย แต่ผมก็ยังอยากจะเคารพคุณเป็นอาจารย์ หวังว่าอาจารย์จะรับผมเป็นศิษย์ ผมจะรักษาช่วยเหลือผู้คนในโลกและที่ลำบากทั้งหมด เพื่อประชาชนอย่างเต็มที่แน่นอนครับ”

หมอหลินพูดจบในรวดเดียว ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าฟางเหยียน คุณปู่ของตัวเองก็คุกเข่าลงแล้ว หลินยียีเองจึงได้คุกเข่าตามไปด้วย

หยางจิ่งเซียนส่ายหัวอย่างจนใจ แต่กลับไม่มีความคิดที่จะไปห้าม

หมอหลินเอาแต่นึกคิดอยากจะไหว้จอมพลให้รับเป็นศิษย์อยู่ตลอด ความคิดนี้ไม่เพียงแค่ครั้งสองครั้งแล้ว และตอนนี้กว่าจะมีโอกาส เขาจะพลาดได้ยังไงกัน

ฟางเหยียนก้มตัวลงพยุงหมอหลินและหลานสาวขึ้น “คุณหมอ การช่วยเหลือผู้คน รักษาผู้เจ็บป่วยให้หาย ไม่ใช่การแข่งขัน คุณมีใจนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

หมอหลินขยับตา “อาจารย์ครับ นี่คือคุณตอบตกลงงั้นหรอครับ?”

“ตอนนี้คุณศึกษาจบเป็นอาจารย์แล้ว ฉันสอนนายไม่ได้แล้ว รักษาผู้ป่วยให้ดี ผู้เป็นอาจารย์เก็บไว้ในใจ”

เห็นได้ชัดว่าฟางเหยียนไม่อยากมีความยืดเยื้ออะไรมาก จึงสะบัดมือเดินจากไป ชิงตี้เองก็รีบเดินตาม

“ดูแล้ว บั้นปลายชีวิตนี้ ผมไม่สามารถสมปรารถนาได้แล้ว…..” พูดถึงนี่ หมอหลินก็หันไปมองหลานสาวของตัวเอง “ยียี เรื่องนี้ต้องพึ่งเธอแล้วละ”

เทียนขุยรอฟางเหยียนอยู่ที่สวนดอกไม้ พูดเสียงเบาว่า “จอมพลโผ้จวินครับ มีข่าวของยมราชส่งมาครับ ตอนนี้ตระกูลโจวยังเงียบสงบ ไม่มีการกระทำต่อต้านอะไรเลยครับ หรือว่าตระกูลโจวจะมั่นใจไม่กังวล และไม่กลัวคุณแล้ว?”

ยมราชคือรองผู้นำที่อารักขาดินแดนตะวันตก เขาอยากจะมามาก แต่กลับถูกเรื่องทางกองทัพรัดตัวและหาเวลามาไม่ได้

“ฉันปล่อยข่าวออกไปขนาดนั้น พวกเขาไม่ได้หลบหนีไม่ได้หวาดกลัว ดูแล้วน่าจะมีที่พึ่ง พอละ ถึงตระกูลโจวแล้วค่อยว่ากัน”

เทียนขุยขับรถ ทั้งสามตรงไปยังตระกูลโจว

คฤหาสน์ตระกูลโจว

พื้นที่กว้างขวาง อาคารมีความเป็นศิลปะ คล้ายกับสวนในสมัยโบราณของซูโจว สง่างามยิ่งใหญ่แต่เรียบง่าย ดูร่ำรวยมั่งคั่ง ทางเดินในสวนสลับกัน ทางเดินคดโค้งสู่ความสวยงาม ต้นไม้ขึ้นชื่อสีสันต่างๆถูกปลูกไว้ แสดงออกถึงความมีอำนาจของคฤหาสน์ตระกูลโจว

วัดบรรพบุรุษอยู่ท้ายคฤหาสน์ ที่แห่งนี้แม้แต่คนในตระกูลโจวก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ นอกจากเวลาที่ไหว้บรรพบุรุษ นี่เป็นเขตต้องห้ามของตระกูลโจว ทุกครั้งที่มีคนเข้าไปยังที่แห่งนี้ ก็จะรู้สึกได้ถึงความกดดัน แม้แต่โจวปินคางยังเคยเข้ามาเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง